Sikhs en haantjes

In Delhi hadden we geregeld dat we opgehaald zouden worden. Gelukkig maar want door een enorme vertraging (eigenlijk hebben we nog maar 1 trein gehad die niet minstens 2uur te laat op de plek van bestemming aankwam), arriveerden we pas na middernacht. Nadat onze Mumbaise familie bijna opgeluchter was dan wij dat ons contactpersoon er nog stond hebben we afscheid genomen en zijn wij richting ons hotel gegaan. Na wat uitslapen was het tijd om de grote stad in te gaan.

Van verschillende reizigers hadden we (wederom!?!) gehoord dat Delhi een vervelende/ vieze stad is, maar wij vonden (vooral New) Delhi eigenlijk echt een verademing. We kregen af en toe weer een glimlach, de autorickshaws en touts vroegen natuurlijk nog steeds of we mee wilden, maar op een leuke manier. En ook als bleek dat we niet mee wilden kon er altijd nog wel een praatje vanaf, wensten ze ons een goede reis en wezen ze ons ook nog even hoe we moesten lopen. Ook hadden we hier veel meer contact met andere Indiase toeristen, die even een praatje kwamen maken en met ons op de foto wilden. Verder beschikte Delhi over een paar moderne koffietentjes en een revolving restaurant!

Voor de volgende dag hadden we een auto met chauffeur gehuurd. Superchill, in het begin hadden we hem verteld waar we allemaal heen wilden en vervolgens heeft hij ons de hele dag rondgereden. Zo konden we superveel zien en hoefden we niet iedere keer te onderhandelen over vervoer. Bovendien was het echt spotgoedkoop.

We zijn onder andere naar deze indrukwekkende toren, de Qutb Minar, geweest. Het hele complex deed ons een beetje aan Escher denken.



Toen naar deze bijzondere lotustempel.



Een tempel van het -voor ons volledige onbekende- Baha'i geloof. Erg interessant om hier wat meer over te weten te komen. Het geloof is nog heel jong en ontstaan in 19e eeuw. Dit betekent bijvoorbeeld dat alle geschriften zijn geschreven (of ondertekend) door de profeet zelf. In de tempel zelf moest iedereen stil zijn zodat er gebeden kon worden naar... je eigen god. Een van de belangrijkste kenmerken van dit geloof is namelijk dat ze ervanuitgaat dat alle geloven in beginsel hetzelfde zijn. Er zijn natuurlijk wel verschillen, maar die zitten in de details. Erg fascinerend allemaal en we waren een beetje verbaasd dat we hier nog nooit van hadden gehoord. En dit terwijl in de informatieruimte bleek dat we al eens het heilige der heiligen van dit geloof hebben bezocht! De belangrijkste tempel staat namelijk in Haifa (Israel) op een berg midden in de stad. Tja, en we zijn niet alleen in Haifa geweest, we hebben ook nog de berg beklommen en het gebouw bewonderd, een behoorlijke oeps dus. In onze verdediging: dit is al wel 10 (!) jaar geleden.

Laatste stop het rode fort, een indrukwekkend kasteel in het oude deel van Delhi.



Vanuit Delhi met de nachttrein naar Amritsar, weer allemaal leuke, interessante mensen ontmoet trouwens. Amritsar staat ook bekend om een godsdienst. India blijkt een heel religieus land. Dit keer het Sikh-geloof. Hoewel slechts 2% van de Indiers dit geloof aanhangen is het toch de een van de grotere godsdiensten in de wereld (er zijn ook meer dan een miljard Indiers, vandaar). De voor ons meest bekende eigenschap van dit geloof is de tulband die elke mannelijke aanhanger verplicht is te dragen. Op een of andere manier komen de Sikhs op ons heel statig en relaxed over. Ze zijn vaak netjes gekleed, knikken je vriendelijk gedag en lopen niet naar Caren te gluren. Maar het meest zijn we toch wel gecharmeerd van die tulband! De Sikh-vrouwen zijn voor ons overigens niet te onderscheiden van Hindu- of moslimvrouwen.

In Amritsar ligt hun allerheiligste heiligdom, te weten de werkelijk prachtige gouden tempel. Het leuke was dat ook wij als toerist overal vrij rond mochten lopen, als we maar ons hoofd bedekten en onze voeten bij de ingang wasten, echt super. Dit tempelcomplex heeft echt bijzonder veel indruk gemaakt op ons (we zijn er maar liefst 3 keer geweest).
Als je aankomt bij het complex moet je eerst je schoenen uitdoen. Ondanks de enorme drukte was dit keurig geregeld. Hierna moet je door een bak met water lopen om je voeten te wassen. Veel mensen nemen eveneens een slok van dit blijkbaar bijzondere water! Wij raakten niet in de verleiding, voornamelijk vanwege de overheersend bruine kleur...

Hierna loop je naar een soort van meer met in het midden de gouden tempel. Zo mooi!



Het is vrij makkelijk vast te stellen waar de tempel zijn naam aan te danken heeft. Wat het zo bijzonder maakte was dat vanuit boxen die overal hingen een speciaal soort hypnotiserende muziek kwam. Daardoor hing er ondanks de ongelofelijke drukte een hele serene en spirituele sfeer in het complex. Later bleek dat de muziek de hele dag live wordt gespeeld vanuit de gouden tempel.



Op een gegeven moment moesten wij natuurlijk ook de drukke rij in om de daadwerkelijke tempel te bezoeken. Na het live bekijken en beluisteren van de muzikanten, hebben we op ons gemak alle verdiepingen bekeken. Echt heel bijzonder om hier rond te mogen lopen.



Tussen al deze bezoeken door zijn we nog naar Attari bij de grens met Pakistan geweest. Dit is de enige officiele grensovergang tussen Pakistan en India. We zijn hier niet heengegaan om de grens over te steken, wat je misschien logischerwijs zou verwachten, maar om een dagelijks grenssluitingsritueel te zien. Klinkt vrij saai toch? Maar dit ritueel was zo populair geworden dat ze aan beide kanten maar gewoon tribunes hebben geplaatst. Vooral aan 'onze' kant bleek de opkomst enorm. Hier de tribune van Pakistan



en dan nu die van India!



Voor een dagelijks ritueel was het echt een ongeregeld zootje, crowd control blijkt niet Indiaas sterkste kant. Omdat er een gescheiden mannen- en vrouwentribune was, moest vooral Rinze zich echt omhoog 'vechten'. Een enorm geduw en getrek waarbij het vast mogelijk is om gewond te raken. Gezien de reuzenafmetingen van Rinze was het gevaar voor hem gelukkig niet zo groot, maar er liepen ook allerlei kleine kinderen rond... Eindelijk boven aangekomen stond Caren allang aan de andere kant van de tribune te zwaaien. Zij was er inmiddels achter gekomen dat er ook een toeristen/VIP-tribune was. Hier was geen wachtrij (zucht van Rinze) en ook geen scheiding tussen mannen en vrouwen, wel zo gezellig.
Langzamerhand werd het publiek opgezweept door een spreker en vette Indiase beats en op een gegeven moment werd er zelfs gedanst.



Toen was het tijd voor het echte werk en gingen onderstaande 'haantjes' met veel bombarie heen en weer marcheren.



Het slotstuk was een handdruk en het precies gelijktijdig neerhalen van de vlaggen.



Al met al hebben we in Delhi en Amritsar een hele mooie tijd gehad. Dat betekende helaas dat het hierna eigenlijk alleen maar slechter kon gaan en dat was ook het geval...