Roet in het eten
's Ochtends om 5 uur vertrok onze trein terug naar Delhi. Inderdaad dat vonden ook wij erg vroeg. Het was echter de enige manier om zeker te weten dat we dezelfde dag onze aansluiting naar Jaipur zouden halen en het was wel weer een extra luxe trein, dus we kregen een krantje, kopjes koffie en sapjes en natuurlijk een uitgebreid ontbijt. Nadeel van al deze luxe was dat de airco op standje Zuidpool stond. We keken dus uit naar onze aankomst in Delhi zodat we weer een beetje op konden warmen. Helaas bleek de temperatuur in Delhi vanwege een behoorlijke regenbui nogal te zijn gedaald en waren wij na aankomst nog steeds verkleumd. Snel een trui onder uit onze tas gevist. Later zagen we op het internet dat de temperatuur in Delhi inderdaad naar beneden was gekelderd en wel naar.... 29 graden! Haha, temperatuur blijkt nogal een relatief begrip te zijn.
In Delhi was het een drukte van belang in de wachtruimte en wij, als enige buitenlanders, werden weer eens overstelpt met aandacht. Ze willen hier werkelijk alles van je weten. Logische dingen zoals: waar we vandaan komen, hoe we heten, hoe oud we zijn, wat voor werk we doen, of we getrouwd zijn en kinderen hebben. Maar ook minder logische dingen zoals: hoe onze vaders heten, hoeveel we verdienen, hoeveel mensen er in ons huishouden wonen (2?! maar waar woont oma dan?), tot welke kaste we behoren en of we een liefdes- of gearrangeerd huwelijk hebben. Tot slot ook nog een verplichte fotosessie natuurlijk.
Daarna op pad. Ondanks het feit dat we overdag reisden was de trein richting Jaipur een slaaptrein, omdat we beiden een beetje aan het kwakkelen waren; Rinze voelde zich die dag erg grieperig en Caren had al een paar dagen een beetje last van haar buik, hebben we dus lekker een aantal uurtjes onze ogen dicht gehad.
Aangekomen in Jaipur voelden we ons nog steeds niet echt best. Gelukkig werden we naar het totnogtoe meest comfortabele hotel in India gebracht. Lekker schoon, mooie kamer, fijn personeel, goed internet en natuurlijk een restaurant op het dakterras dat ook aan roomservice deed (toen wisten we nog niet hoe blij we hiermee zouden zijn).
De dagen daarna voelden we ons zo slap als een dweil, hele dagen dus een beetje op onze kamer gehangen en veel geslapen, toen nog in het volste vertrouwen dat dit toch wel weer vanzelf over zou gaan. Toen Rinze ineens hele hoge koorts kreeg, besloot Caren echter dat het nu toch wel de hoogste tijd was om de dokter in te schakelen. Vanwege de koorts waren we namelijk wat angstig voor Malaria. Sowieso leken de symptomen zo'n beetje op alle ziektes uit het EHBO-boekje te passen, minder.
De dokter kwam gelukkig snel en gaf Rinze meteen wat spuitjes, dat hielp. De volgende dag richting de dokter voor een aantal vervolgonderzoeken. Slechts 10 minuten lopen, maar het leek een onneembare hindernis; met de autorikshaw dus maar. Rinze kreeg tot zijn grote vreugde wederom een tweetal prikjes en er werd wat bloed afgenomen. Vervolgens ging Caren toen bijna ondersteboven, veel te lage bloeddruk bleek later. Dus niet veel later lagen we gezellig samen op een bedje.
We waren in ieder geval allebei behoorlijk uitgedroogd, dus moesten we beloven dat we die dag 4 tot 5 liter water zouden drinken (en dat is veel!). Verder kregen we alvast wat antibiotica.
's Avonds nog wat paniek bij de dokter die ineens opbelde dat Rinzes bloedplaatjes angstvallig laag leken te zijn waardoor hij aan Dengue met mogelijke interne bloedingen dacht, wat zou betekenen dat Rinze zo snel mogelijk een bloedtransfusie moest (en dat in India!?!). Zijn assistent kwam meteen even langs om opnieuw bloed af te nemen (hadden we al gezegd dat Rinze echt een hekel heeft aan spuitjes), gelukkig waren de waarden nu hoger en was de transfusie dus afgewend. Later bleek dit alles een storm in een glas water; de waarden waren namelijk zo laag omdat er bij de eerste keer bloedprikken wat was misgegaan. Maar goed, dat wisten we toen nog niet.
Tijdens ons volgende bezoek aan de dokter kregen we de definitieve diagnose: beiden een bacterie opgelopen (niet dezelfde!?), waarbij vooral Rinze een nogal heftige vorm had. Na nog wat injecties voor Rinze (fijn...) kregen we nog meer antibiotica mee die gelukkig aansloegen.
Caren was er een stukje sneller bovenop en is dus een dagje met de autorikshawchauffeur van het hotel op stap geweest om Jaipur te verkennen. Hoewel de stad de week ervoor nog het toneel van een aantal bomaanslagen was, was hier niets van te merken. Het was bijvoorbeeld niet duidelijk waar de aanslagen precies waren gepleegd (en eerlijk gezegd zagen veel delen van de stad eruit alsof er net een bom was ontploft...).
De sights zelf waren trouwens wel weer echt prachtig. Jaipur wordt ook wel de Pink city genoemd, omdat de binnenstad helemaal roze is geverfd (eigenlijk meer bruin, maar goed). Hier zit geen hele diepere betekenis achter, een of andere pief had bedacht dat het een leuk idee was om de stad roze te verven ter ere van een bezoek van koning Edward.
In de rest van de stad werd het onderhoud van de roze gebouwen nogal wat minder goed bijgehouden, vergane glorie dus, maar daardoor misschien nog wel mooier.
Gelukkig hadden we een dag later allebei genoeg energie om iets te ondernemen, het werd de film. In Jaipur staat namelijk Indiaas bekendste bioscoop: Raj Mandir.
We zijn inmiddels dol op Bollywoodfilms en wilden er dus ook graag eentje in de bios bekijken. Heel grappig, omdat iedereen keihard meelacht en klapt. Het was trouwens een draak van een film met een flinterdun plot zodat zelfs wij het goed konden volgen ondanks dat de film in het Hindi was. De muziek was wel heel cool dus we hebben later nog wel de cd gekocht (waarbij de verkoper ons nog voorzichtig polste of we het een leuke film hadden gevonden...)
Door al dat ziek zijn hadden we ondertussen nogal wat tijd verspild die we erg graag hadden willen gebruiken om allerlei mooie steden in de staat Rajastan te bezoeken. Gelukkig hadden we nog tijd om 1 a 2 dagen naar het plaatsje Udaipur te gaan. Omdat je bij het kopen van een treinkaartje van alles in moet vullen gingen we op het station even een pen lenen bij een Indiase jongen. Hij vroeg of we ook onze ticket gingen cancellen... 'Cancellen?!?! Nee, wij gaan juist een ticket kopen, hoezo?' Hij vertelde dat een bepaalde minderheidsgroepering nogal overhoop lag met de overheid en daarom allerlei wegen en sporen had geblokkeerd of zelfs onklaar gemaakt. Toch een ticket gekocht, maar we waren wel aan het twijfelen gebracht. In ons hotel zijn we dus meteen even op internet gegaan om een en ander te controleren. Inderdaad, er was van alles aan de hand! Het kwam allemaal nogal onbestendig over met allerlei wilde stakingen waarbij de boel voorlopig alleen maar verder leek te escaleren. Daar bovenop bleek dat de definitie van een minderheid ook een relatieve is... Het ging weer eens om een paar miljoen mensen.
Reden voor ons om toch ook maar eens naar een vliegticket te kijken. Gelukkig konden we de volgende dag voor een prikkie met Jetairways direct naar Mumbai. Snel de ticket via internet geboekt en ons treinkaartje afgezegd. Wel ongelofelijk teleurgesteld dat we zelfs niet naar onze laatste bestemming in Rajastan konden gaan!
De volgende dag zagen we op tv dat onze trein toch was gecanceld en het vliegen dus een verstandige keuze was. Natuurlijk had de vlucht nog wel even ruim een uur vertraging en konden we bij aankomst in Mumbai niet meteen landen vanwege alle drukte in de lucht waardoor we vrij lang rondjes hebben gevlogen boven de stad. Vooral Caren, die inmiddels erg verkouden was geworden, had veel last van de luchtdrukverschillen.
Samengevat hebben we maar liefst 8 dagen in Jaipur gezeten en dit terwijl we 'slechts' 3 weken voor India hadden. Behoorlijk balen dus. Met nog een ruime maand te gaan was dit eigenlijk wel het enige dieptepunt van onze reis.
Gelukkig was er toen nog Mumbai zelf. Een bijzonder mooie stad met veel mooie gebouwen, gezellige buurten en af en toe zelfs.... een stoep!
Na een dagje zelfstandig rondlopen (en toch ook nog wel een beetje bijkomen) hebben we de familie opgebeld die we in Agra hadden leren kennen. Die vonden het zo leuk dat we belden dat pa en zoon die avond direct langs zijn gekomen om wat te drinken. Erg gezellig! Vervolgens nodigden ze ons uit om die zaterdag samen de stad te gaan bekijken. Die uitnodiging namen wij natuurlijk met beide handen aan, leuk!
Zaterdag rond 12 uur gingen we op pad. Er bleek een grote spacewagon te zijn gehuurd (inclusief chauffeur), waarmee we eerst de rest van de familie op gingen halen. Met zijn zevenen (de auto leek ineens erg klein) zijn we vervolgens langs een grote mall, wat tempels, een park en langs alle huizen van -de voor ons inmiddels ook- bekende Bollywoodsterren (hadden we al verteld dat we zijn gevraagd om als figurant op te treden in een B-film, geen tijd helaas) gereden. Veel samen gegeten natuurlijk, waarbij het altijd weer discussie was wie de rekening mocht betalen. Wij verloren iedere keer weer. Gelukkig hadden we dit al een beetje voorzien en dus allerlei cadeautjes gekocht. Die avond hebben vader en zoon ons zelfs naar het vliegveld gebracht, omdat ze zeker wilden zijn dat we veilig en wel op het juiste vliegtuig zouden stappen. Te aardig toch. Zo hebben we onze enerverende verblijf in India in ieder geval op een superleuke manier afgesloten.
In Delhi was het een drukte van belang in de wachtruimte en wij, als enige buitenlanders, werden weer eens overstelpt met aandacht. Ze willen hier werkelijk alles van je weten. Logische dingen zoals: waar we vandaan komen, hoe we heten, hoe oud we zijn, wat voor werk we doen, of we getrouwd zijn en kinderen hebben. Maar ook minder logische dingen zoals: hoe onze vaders heten, hoeveel we verdienen, hoeveel mensen er in ons huishouden wonen (2?! maar waar woont oma dan?), tot welke kaste we behoren en of we een liefdes- of gearrangeerd huwelijk hebben. Tot slot ook nog een verplichte fotosessie natuurlijk.
Daarna op pad. Ondanks het feit dat we overdag reisden was de trein richting Jaipur een slaaptrein, omdat we beiden een beetje aan het kwakkelen waren; Rinze voelde zich die dag erg grieperig en Caren had al een paar dagen een beetje last van haar buik, hebben we dus lekker een aantal uurtjes onze ogen dicht gehad.
Aangekomen in Jaipur voelden we ons nog steeds niet echt best. Gelukkig werden we naar het totnogtoe meest comfortabele hotel in India gebracht. Lekker schoon, mooie kamer, fijn personeel, goed internet en natuurlijk een restaurant op het dakterras dat ook aan roomservice deed (toen wisten we nog niet hoe blij we hiermee zouden zijn).
De dagen daarna voelden we ons zo slap als een dweil, hele dagen dus een beetje op onze kamer gehangen en veel geslapen, toen nog in het volste vertrouwen dat dit toch wel weer vanzelf over zou gaan. Toen Rinze ineens hele hoge koorts kreeg, besloot Caren echter dat het nu toch wel de hoogste tijd was om de dokter in te schakelen. Vanwege de koorts waren we namelijk wat angstig voor Malaria. Sowieso leken de symptomen zo'n beetje op alle ziektes uit het EHBO-boekje te passen, minder.
De dokter kwam gelukkig snel en gaf Rinze meteen wat spuitjes, dat hielp. De volgende dag richting de dokter voor een aantal vervolgonderzoeken. Slechts 10 minuten lopen, maar het leek een onneembare hindernis; met de autorikshaw dus maar. Rinze kreeg tot zijn grote vreugde wederom een tweetal prikjes en er werd wat bloed afgenomen. Vervolgens ging Caren toen bijna ondersteboven, veel te lage bloeddruk bleek later. Dus niet veel later lagen we gezellig samen op een bedje.
We waren in ieder geval allebei behoorlijk uitgedroogd, dus moesten we beloven dat we die dag 4 tot 5 liter water zouden drinken (en dat is veel!). Verder kregen we alvast wat antibiotica.
's Avonds nog wat paniek bij de dokter die ineens opbelde dat Rinzes bloedplaatjes angstvallig laag leken te zijn waardoor hij aan Dengue met mogelijke interne bloedingen dacht, wat zou betekenen dat Rinze zo snel mogelijk een bloedtransfusie moest (en dat in India!?!). Zijn assistent kwam meteen even langs om opnieuw bloed af te nemen (hadden we al gezegd dat Rinze echt een hekel heeft aan spuitjes), gelukkig waren de waarden nu hoger en was de transfusie dus afgewend. Later bleek dit alles een storm in een glas water; de waarden waren namelijk zo laag omdat er bij de eerste keer bloedprikken wat was misgegaan. Maar goed, dat wisten we toen nog niet.
Tijdens ons volgende bezoek aan de dokter kregen we de definitieve diagnose: beiden een bacterie opgelopen (niet dezelfde!?), waarbij vooral Rinze een nogal heftige vorm had. Na nog wat injecties voor Rinze (fijn...) kregen we nog meer antibiotica mee die gelukkig aansloegen.
Caren was er een stukje sneller bovenop en is dus een dagje met de autorikshawchauffeur van het hotel op stap geweest om Jaipur te verkennen. Hoewel de stad de week ervoor nog het toneel van een aantal bomaanslagen was, was hier niets van te merken. Het was bijvoorbeeld niet duidelijk waar de aanslagen precies waren gepleegd (en eerlijk gezegd zagen veel delen van de stad eruit alsof er net een bom was ontploft...).
De sights zelf waren trouwens wel weer echt prachtig. Jaipur wordt ook wel de Pink city genoemd, omdat de binnenstad helemaal roze is geverfd (eigenlijk meer bruin, maar goed). Hier zit geen hele diepere betekenis achter, een of andere pief had bedacht dat het een leuk idee was om de stad roze te verven ter ere van een bezoek van koning Edward.
In de rest van de stad werd het onderhoud van de roze gebouwen nogal wat minder goed bijgehouden, vergane glorie dus, maar daardoor misschien nog wel mooier.
Gelukkig hadden we een dag later allebei genoeg energie om iets te ondernemen, het werd de film. In Jaipur staat namelijk Indiaas bekendste bioscoop: Raj Mandir.
We zijn inmiddels dol op Bollywoodfilms en wilden er dus ook graag eentje in de bios bekijken. Heel grappig, omdat iedereen keihard meelacht en klapt. Het was trouwens een draak van een film met een flinterdun plot zodat zelfs wij het goed konden volgen ondanks dat de film in het Hindi was. De muziek was wel heel cool dus we hebben later nog wel de cd gekocht (waarbij de verkoper ons nog voorzichtig polste of we het een leuke film hadden gevonden...)
Door al dat ziek zijn hadden we ondertussen nogal wat tijd verspild die we erg graag hadden willen gebruiken om allerlei mooie steden in de staat Rajastan te bezoeken. Gelukkig hadden we nog tijd om 1 a 2 dagen naar het plaatsje Udaipur te gaan. Omdat je bij het kopen van een treinkaartje van alles in moet vullen gingen we op het station even een pen lenen bij een Indiase jongen. Hij vroeg of we ook onze ticket gingen cancellen... 'Cancellen?!?! Nee, wij gaan juist een ticket kopen, hoezo?' Hij vertelde dat een bepaalde minderheidsgroepering nogal overhoop lag met de overheid en daarom allerlei wegen en sporen had geblokkeerd of zelfs onklaar gemaakt. Toch een ticket gekocht, maar we waren wel aan het twijfelen gebracht. In ons hotel zijn we dus meteen even op internet gegaan om een en ander te controleren. Inderdaad, er was van alles aan de hand! Het kwam allemaal nogal onbestendig over met allerlei wilde stakingen waarbij de boel voorlopig alleen maar verder leek te escaleren. Daar bovenop bleek dat de definitie van een minderheid ook een relatieve is... Het ging weer eens om een paar miljoen mensen.
Reden voor ons om toch ook maar eens naar een vliegticket te kijken. Gelukkig konden we de volgende dag voor een prikkie met Jetairways direct naar Mumbai. Snel de ticket via internet geboekt en ons treinkaartje afgezegd. Wel ongelofelijk teleurgesteld dat we zelfs niet naar onze laatste bestemming in Rajastan konden gaan!
De volgende dag zagen we op tv dat onze trein toch was gecanceld en het vliegen dus een verstandige keuze was. Natuurlijk had de vlucht nog wel even ruim een uur vertraging en konden we bij aankomst in Mumbai niet meteen landen vanwege alle drukte in de lucht waardoor we vrij lang rondjes hebben gevlogen boven de stad. Vooral Caren, die inmiddels erg verkouden was geworden, had veel last van de luchtdrukverschillen.
Samengevat hebben we maar liefst 8 dagen in Jaipur gezeten en dit terwijl we 'slechts' 3 weken voor India hadden. Behoorlijk balen dus. Met nog een ruime maand te gaan was dit eigenlijk wel het enige dieptepunt van onze reis.
Gelukkig was er toen nog Mumbai zelf. Een bijzonder mooie stad met veel mooie gebouwen, gezellige buurten en af en toe zelfs.... een stoep!
Na een dagje zelfstandig rondlopen (en toch ook nog wel een beetje bijkomen) hebben we de familie opgebeld die we in Agra hadden leren kennen. Die vonden het zo leuk dat we belden dat pa en zoon die avond direct langs zijn gekomen om wat te drinken. Erg gezellig! Vervolgens nodigden ze ons uit om die zaterdag samen de stad te gaan bekijken. Die uitnodiging namen wij natuurlijk met beide handen aan, leuk!
Zaterdag rond 12 uur gingen we op pad. Er bleek een grote spacewagon te zijn gehuurd (inclusief chauffeur), waarmee we eerst de rest van de familie op gingen halen. Met zijn zevenen (de auto leek ineens erg klein) zijn we vervolgens langs een grote mall, wat tempels, een park en langs alle huizen van -de voor ons inmiddels ook- bekende Bollywoodsterren (hadden we al verteld dat we zijn gevraagd om als figurant op te treden in een B-film, geen tijd helaas) gereden. Veel samen gegeten natuurlijk, waarbij het altijd weer discussie was wie de rekening mocht betalen. Wij verloren iedere keer weer. Gelukkig hadden we dit al een beetje voorzien en dus allerlei cadeautjes gekocht. Die avond hebben vader en zoon ons zelfs naar het vliegveld gebracht, omdat ze zeker wilden zijn dat we veilig en wel op het juiste vliegtuig zouden stappen. Te aardig toch. Zo hebben we onze enerverende verblijf in India in ieder geval op een superleuke manier afgesloten.
1 opmerking:
hopelijk weer goed opgeknapt., we maakten ons al zorgen om jullie welzijn,
nog veel vakantie genoegens, liefs
d en j
Een reactie posten