dinsdag 5 april 2016

Mahalo Hawaii & Yokwe Majuro*

De laatste dagen Hawaii hebben we doorgebracht op Honolulu, tevens ons startpunt. Vanwege de drukte/betaalbaarheid zaten we nogmaals op Waikiki beach. Gelukkig in wederom een fijn (ander) hotel met een mooi uitzicht en een lekker zwembad.


























Van rustig aandoen is niet veel gekomen. Er was nog zoveel te doen. Deze keer hadden we een auto gehuurd. Wel zo handig, want nu konden we 'eindelijk' naar het nationalpark(je) Diamondhead rijden om deze te beklimmen. Dit is een oude krater en de landmark van Honolulu. Het pad naar de top was slechts 1,3 kilometer. Desondanks was het een pittige wandeling vanwege de steile paden en trappen, de brandende zon en Stach op de rug (+/- 15 kg). Tegelijkertijd erg lekker om fysiek bezig te zijn en het uitzicht was de moeite waard. Ook Mare deed het weer fantastisch.


























De volgende zondagochtend een beetje op de gok naar Pearl Harbour gereden. We hoopten dat er voor die dag nog voldoende walk-in tickets beschikbaar zouden zijn om het memorial te bezoeken. Gezien de eerder beschreven topdrukte hadden we er een hard hoofd in. Maar er waren nog kaarten: we hoefden "maar" twee uur te wachten totdat we met de boot naar het daadwerkelijke memorial konden gaan. Hiermee hadden we mooi de tijd om de exposities/ uitleg te bezoeken. 

Voor de liefhebbers hier in het kort de samenvatting: In de aanloop van WO2 waren de spanningen tussen de VS en Japan al behoorlijk opgelopen. Dit was de reden dat Amerika haar vloot in Hawaii had gestationeerd. Om de macht in de Pacific/ Azië te kunnen grijpen wist Japan dat ze iets moest doen aan Amerika. Daarom hebben de Japanners een gedurfd en vrij briljant plan uitgewerkt om de vloot gestationeerd op Hawaii in één keer uit te schakelen. In een verrassingsaanval met vliegtuigen (nog niet eerder op deze schaal vertoond) lukte het Japan om op 7 december 1941 Pearl Harbour te bombarderen. De Amerikanen werden volledig verrast. Er vielen ruim 2000 doden. Na deze aanval hebben de VS Japan de oorlog verklaard en zijn zij actief deel gaan nemen aan WO2. Overigens waren de twee vliegdekschepen van de VS op het moment van de aanval toevallig niet in Pearl Harbour maar op missie elders. Die waren dus niet beschadigd. En 19 van de 21 gezonken schepen konden weer dusdanig opgelapt worden dat ze deel hebben genomen aan de oorlog. Eén van de grootste schepen die niet meer op te knappen was, was de USS Arizona. Dit schip is de laatste rustplaats van circa 1100 omgekomen militairen. Ter herinnering is een memorial opgericht precies boven het gezonken schip dat je heel goed (onder je) ziet liggen. Rond 11:45 werden we hier met de boot heen gebracht. Maar eerst kregen we nog een korte film te zien over de gebeurtenissen op de dag zelf. 

Het was hierbij nog best lastig om Stach stil te houden. Hij zit in zijn voertuigenfase en benoemt graag zo luid mogelijk alles wat hij langs ziet komen, met af en toe een "WAUW" en "WHOOH" tussendoor. Het gaat dan met name om vrachtwagens, bussen, boten en vliegtuigen. Tja, en wat zat er zoal in de film....




































Verder zijn we nog naar het strand op de hoek geweest. Voor ons onbegrijpelijk (al dat zand!!), maar de kids vinden het fantastisch. Vooruit dan maar.






















En we hebben (ook) nog een kleine rondrit over het eiland gemaakt. Erg leuk om wat meer van Oahu te zien. Allemaal prachtig.

En daarna was het tijd om naar Micronesië te gaan en wel naar Majuro, een atol in de Marshall eilanden. Wel wat weemoedig, Hawaii is ons heel goed bevallen en we waren nog niet helemaal uitgekeken. Maar ook met heel veel zin in een nieuw avontuur.

Het gebied dat we de komende weken zullen bezoeken wordt zo weinig bezocht dat we geen actuele reisgids konden vinden. Uiteindelijk hebben we tweedehands de meest recente lonely planet (uit 2000) kunnen kopen. Op dit eerste eiland blijkt deze na 16 jaar nog verdacht actueel. De vlucht was weer een hele belevenis en dan met name het vertrek. Dat was nogal chaotisch. Diverse mensen met veel te zware koffers (o.a. iemand met 3 koffers van meer dan 30 kilo), diverse mensen met veel te veel handbagage (o.a. een dame met vijf tassen) en diverse mensen die zelf maar beslisten in welke stoel ze precies wilden zitten. De stewardessen gingen er desondanks geduldig mee om en we vertrokken zowaar nog aardig op tijd. We hebben het sterke vermoeden dat dit vertrek geen uitzondering was...

Bij aankomst kregen we meteen een eilandgevoel. Om te beginnen was het met zo'n 30 graden en een hoge luchtvochtigheid toch weer een stuk warmer dan Hawaii. Vervolgens mochten we met de trap uit het (enige noemenswaardige) vliegtuig dat netjes naast de kleine ontvangsthal had geparkeerd. Veel mensen bleven trouwens in het vliegtuig zitten omdat het na zo'n 40 minuten door zou vliegen naar de volgende bestemming. Deze route staat dan ook bekend als de United Airlines island hopper. Bij de balie leverden we vervolgens een lading formulieren in, kregen we een stempel en konden we de bagage halen. Deze werd zo'n beetje het gebouw ingereden met twee pick-up trucks Zodat we de bagage zelf aan konden pakken. Buiten stond de auto van het hotel al klaar om ons op te pikken.




















Tijdens de rit naar ons hotel en ook de wandeling die we 's middags maakten vonden we Majuro en dan specifiek de hoofdstad op zijn zachts gezegd niet meteen aantrekkelijk. Het was één lange stoffige weg met langs de kant op diverse plekken vuilnis en autowrakken. We vroegen ons wel een beetje af wat we hier in vredesnaam vier dagen moesten doen.




















Ons hotel was wel meteen erg leuk. De afgeschermde tuin met hierin een aantal mooie bungalows viel wel behoorlijk uit de toon met de rest van het stadje maar vanuit de eigen bungalow hadden we hier uiteraard geen last van. Tevens heeft ons hotel een leuk restaurant wat voor de betere klasse van Majuro een logische plek blijkt om af te spreken voor lunch, diner of een drankje. Afgezien van de bungalow zelf is het hier vanuit ons perspectief niet duur. Een best groot hoofdgerecht kost zo'n 12 USD.
























De volgende dag hebben we weer wat rond gelopen en zijn o.a. naar het lokale museum(pje) geweest, dat verrassend goed was. Dat gaf ons wat meer inzicht in de Marshalls en Majuro. De Marshall eilanden bestaan uit meer dan 1200 eilanden. In totaal wonen hier slechts 66.000 mensen waarvan ongeveer 35.000 op Majuro, het hoofdeiland. De hoofdstad wordt D-U-D genoemd, naar de drie aaneengesloten eilanden waarop het ligt. Wij zitten op de U.
Majuro zelf is een atol. Dat is een vulkaan die gezonken is in de oceaan en waarvan in dit geval alleen de kraterrand nog boven water ligt. In totaal zou deze kraterrand zo'n 102 km lang zijn, ware het niet dat de kraterrand aan één kant op verschillende plaatsen is gebroken. Hierdoor bestaat de atol Majuro uit maar liefst 57 eilanden. De rand van de krater en de eilandjes zijn meestal erg smal: vaak kan je de zee aan beide kanten zien. Verder liggen ze slechts een paar meter boven zeeniveau. Majuro en de andere Marshall eilanden worden dus ernstig bedreigd door de opwarming van de aarde en de stijging van de zeespiegel.
Na het museum zijn we ook nog even naar de lokale bibliotheek geweest.



















Dan de zwarte bladzijde in de geschiedenis van de Marshall islands of misschien juist wel de VS. Ergens in 1946 hebben de Amerikanen de bevolking van het eilandengroep Bikini 'gewoon' gevraagd of ze een bepaalde periode even ergens anders wilden wonen zodat de Amerikanen wat proeven uit konden voeren. Na 23 atoomproeven werd ze in 1970 verteld dat ze weer terug konden naar hun eiland. Pas in 1978 werd, zoals te verwachten, geconstateerd dat iedereen stralingsvergiftiging had opgelopen. Met alle gevolgen van dien. De bewoners zijn hierna opnieuw verhuisd naar een ander eiland in Majuro... Op dit moment lopen er nog steeds diverse rechtzaken. Zo zagen we in de lokale krant dat er een zaak loopt bij het internationaal gerechtshof in Den Haag. Verder ontvangen Marshallezen mede hierom nu veel subsidies vanuit de VS en kunnen ze visaloos naar de VS reizen (of zich vestigen).

NB de gelijknamige zwemkleding is vernoemd naar dit eiland. De naam was destijds veel in het nieuws en de designer vond het wel een passende naam voor zijn gewaagde design.

De marshalls zijn verder erg arm, er zijn nauwelijks inkomstenbronnen (visserij en subsidies) en alles moet van ver worden geimporteerd. In de winkels vinden we producten uit Taiwan, Nieuw Zeeland en de VS. Het assortiment is zeer beperkt en ziet er veelal weinig aantrekkelijk uit (alleen de slippercollectie is dusdanig uitgebreid dat Zalando zelfs het nakijken heeft). In de (enige) grote supermarkt was trouwens meer te krijgen, maar voor een prijs die voor de meeste mensen hier niet te betalen is. Een avocado kostte bv 5 USD (ter vergelijking: een ritje met de taxi naar die supermarkt was voor ons vieren 1,5 USD).

























Een paar dagen verder zijn we overigens alsnog gecharmeerd geraakt van dit (ei)land. De mensen lijken in eerste instantie wat stug, maar blijken in tweede instantie zeer vriendelijk. Hierbij blijken de kinderen fantastische ijsbrekers. De blonde haren van Mare en de blauwe ogen van Stach zijn onweerstaanbaar voor de Marshallezen. Met name Stach vindt al die aandacht heerlijk en windt alle dames om zijn vinger.
Een tweede aspect waar we even aan moesten wennen is dat de buitenkant niet representatief is voor de binnenkant. Van buiten ziet het er soms echt niet uit, terwijl het binnen prima toeven is.



















En tot slot begrepen we van iedereen dat we de "stad" uit moesten om de echte Marshalleilanden te zien. Daarom zijn we een dag naar het eiland Eneko geweest. Nog steeds op de atol Majuro, maar op 30 min varen van D-U-D. En inderdaad, het was prachtig. Een heerlijk zandstrand met koraal en heel veel mooie vissen. De lagoon is heel rustig. Ideaal voor Mare, die snorkelen hartstikke leuk begint te vinden. We hebben daar uitgebreid gekletst met drie Amerikanen die als vrijwilliger een jaar op Majuro woonden om les te geven. Erg interessant en daarnaast wisten ze hoe ze kokosnoten uit een boom moesten halen. Lekker...























Na al deze avonturen is het al weer tijd om door te vliegen. We verlaten de Marshall eilanden en gaan naar onze eerste bestemming in de Federale staten van Micronesië. 

*Bedankt Hawaii & Hallo Majuro

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Hoi Carenen Rinze,

Mooie reis en bijzondere locaties! Leuk om op deze manier 'mee' te kunnen reizen. Veel plezier verder!

Groeten,

Ferrie

Ronne zei

Wat weer een heerlijk avontuur met z'n vieren en wat zien S&M er al tropisch (= zonnig & relaxed) uit! Geniet! X

Landkaart Nederland

Landkaart Thailand

Landkaart India

Landkaart Cambodja

Landkaart Laos

Landkaart China

Kaart Yunnan

Hier nog een kaartje met iets meer detail.

Landkaart Vietnam

Landkaart Filipijnen

Landkaart Australië

Landkaart Frans-Polynesië

Landkaart Chili

Landkaart Peru

Landkaart Argentinië