Made in...

En zo sta je na een reis van 13 uur ineens voor je hotel in hartje Taipei. Snel inchecken en lekker slapen. Oh ja, beginnersfout bij het inchecken: een credit card, naamkaartje of iets anders belangrijks geef je altijd af met twee handen. Voor het aannemen geldt vervolgens hetzelfde. Niet altijd even handig, maar we gaan ons best doen. 

Bij het ontbijt in het hotel (b)leken we de enige westerse gasten te zijn in dit grote en drukke hotel. De andere gasten komen uit China (of politiek geformuleerd: het vaste land) en Japan. Dat is best goed te merken aan het uitgebreide ontbijtbuffet: noodles, zeewier, soep, etc. Gelukkig vinden we voldoende westerse elementen om tot een goed ontbijtje te komen. Experimenteren met eten is leuk maar wat ons betreft is het ontbijt niet het moment om dapper te doen. 

De volgende ochtend een mooie wandeling gemaakt in deze stad met 2,6 mln inwoners. We vinden de stad best goed georganiseerd. Alle stoplichten tellen af als ze op rood staan, iedereen lijkt zich aan de (verkeers)regels te houden, en er zijn stoepen...

's Middags zijn we meteen even langs het treinstation geweest om kaartjes te halen voor de volgende dag. We wilden namelijk met de hoge snelheidstrein. Omdat we nu toch op het station waren, zijn we maar meteen met de metro naar Taipei 101 gegaan, het hoogste gebouw ter wereld in de periode 2003 tot en met 2007. Ook in de metro kwam weer naar voren hoe goed alles is georganiseerd. De metro stopt precies op de juiste plaats en iedereen wacht met instappen op de daarvoor bestemde plekken totdat iedereen is uitgestapt. Aangekomen bij Taipei 101 zijn we vanwege het weer (mistig of toch smog) nog niet naar boven gegaan. Aan het eind van de Taiwanreis zijn we nog een aantal dagen in Taipei. Dan doen we nog een poging. Wel zijn we lekker gaan eten in de enorme foodcourt onderin het gebouw. Het is Indiaas geworden.

De volgende ochtend met de bagage in de hand naar het treinstation. Op dit soort momenten zijn we steeds erg tevreden over het feit dat we zo 'licht' reizen. Eén van ons neemt de twee rolkoffers, de ander de buggy met hieraan de twee daypacks en uiteraard met Stach erin. Mare hobbelt er (meestal) achteraan. Vervolgens met een goede kop koffie en hoge snelheid naar Taichung gegaan en vanuit daar met een soort boemeltje door naar Changhua. Dat ligt aan de westkust ergens in het midden van Taiwan.

We kwamen vrij vroeg aan in Changhua (200.000 inwoners) en zoals we meteen vast konden stellen zijn ze in Taiwan uitermate stipt met de check-in. Drie uur is drie uur en geen minuut eerder. Daarom maar meteen het stadje ingegaan. Naast de 22 meter hoge Boeddha (met eenzelfde couturier als onze Maxima) en de fantastische dumplings, hebben we genoten van het slenteren en het straatbeeld.

Ook bij dit hotel was het ontbijt inclusief. Je kon kiezen tussen Taiwanees of westers. Wij kozen voor westers en de volgende ochtend stond er een keurig ontbijtje van de McDonalds (?!) op ons te wachten. Na deze voedzame maaltijd zaten we vol energie voor een dagtripje naar het pitoreske plaatsje Lukang.
Bij ons eerste bezoekje aan één van de tempels vielen we met onze neus in de boter. Er kwam net een religieuze optocht aan met veel muziek en lawaai. Op een gegeven moment begon een aantal mensen naar ons te wenken en naar Stach te wijzen. Eerst dachten we nog dat we met onze kinderwagen in de weg stonden maar een paar seconden later ging het vlak voor ons los met knalvuurwerk. Stach vond het natuurlijk helemaal niet eng, maar fantastisch.

De verdere dag vooral door oude, smalle straatjes gewandeld. Met als bijkomend voordeel dat er geen auto's konden komen.

Tegenover het busstation was een speeltuin. Die moesten we dus wel even bezoeken. Nog even over dat meisje: het is in Taiwan heel gebruikelijk om een mondkapje te dragen. Vermoedelijk de angst voor luchtvervuiling en/of voor besmetting (denk SARS, ed).
Na de speeltuin moe maar voldaan weer terug naar huis.

We zijn nog steeds geen andere toeristen tegengekomen (westerse dan, het barst van de Chinese vakantiegangers). We vallen dus behoorlijk op. Stach blijkt een hele hoge aaibaarheidsfactor te hebben. Hij wordt dan ook regelmatig op de foto gezet. Zelf vindt hij al die aandacht best wel fijn en trakteert ie zijn bewonderaars op precies de goede momenten op kushandjes of een ni hao (klinkt meer als miauw) - vertedering alom.

Onze volgende bestemming was één van de highlights in Taiwan. In ieder geval volgens de Chinese tourgroepen die hier in grote getale naar toe gaan (maar ook volgens Floortje Dessing): 'Sun Moon Lake' (SML). Dit is het grootste zoetwatermeer in Taiwan en het gevolg van een door Japanners aangelegde stuwdam. (NB Van 1895 tm 1945 was Taiwan onderdeel van Japan).
Bij aankomst werd meteen duidelijk: het is hier megatoeristisch. Er zijn allemaal touts die bezoekers iets willen aansmeren (meestal een boottocht, fietsverhuur of lokale thee) en het dorp staat vol met eettentjes. Het grappige is dat alles is geënt op de Chinese toerist. Met ons konden ze niet zoveel. Met als voordeel dat we nauwelijks werden aangesproken en/of 'lastig' gevallen. Ons hotel was zo op Chinezen gericht dat ze niet eens hun westerse naam op het hotel hadden staan... Dat was dus even puzzelen voor ons.

Het meer zelf viel ons die eerste dag wat tegen. De volgende dag, in de morgenzon en de rust, zag het er toch wel mooi uit. We hebben een leuke fietstocht gemaakt. Er is langs het meer een mooi fietspad van 6 km aangelegd en de verhuurde fietsen waren van goede kwaliteit. Erg leuk om weer eens op een fiets te zitten en Mare vond de tandem geweldig.

Het eten in SML was geen hoogtepunt. Na twee dagen vonden we het dus wel weer mooi geweest. We hadden zin om onszelf in Tainan eens lekker te verwennen. (En dat is gelukt...)