Noord Luzon

We zijn weer op het Noordelijk halfrond, oftewel geen Zuiderkruis meer aan de hemel, het water loopt weer de goede kant op weg in de gootsteen én het is weer winter. Gelukkig is het in de Filipijnen ook in de winter lekker warm. Verder zitten we nu in Azië en dat verschil merken we. Niet alleen de geuren, de mensen en het reizen is anders, er moet ook ineens gehandeld worden bij alles wat we kopen en/of willen. Bovendien zijn we ineens van de arme backpackers (met name Australië) veranderd in de rijke westerlingen. Maar... afgezien van wat wenningsverschijnselen bevalt het prima.

Wat we in het kader van het reizen nog wel opmerkelijk vonden is dat de afstand tussen Sydney en Manilla (6400 km) korter was dan het stuk dat we hebben gereden in Australië (8100 km). En dan hebben we voor ons gevoel ook nog maar een klein deel van Australië gezien...

Eerst maar even over de Filipijnen zelf. De Filipijnen zijn 's werelds 2na grootste archipel (na Indonesië) met meer dan 7000 eilanden. Het is 300 jaar lang een Spaanse kolonie geweest dus de officiële taal (Tagalog) bevat nog allemaal Spaanse woorden. Heel grappig: bier is hier serbesa en hallo kumusta. Tot zover ons Tagalog, want na de Spanjaarden hebben ook de Amerikanen de Filipijnen nog iets van 40 jaar bezet. Dit betekent dat bijna iedere Filipino Engels spreekt. Zo goed zelfs dat in sommige delen naast het lokale dialect beter Engels dan Tagalog wordt gesproken. Super handig voor ons natuurlijk en ook erg leuk, want op deze manier komen we veel meer te weten over de cultuur.

Onze eerste stop was Manilla, maar we hadden besloten hier alleen maar regeldingen te doen en straks voordat we naar Vietnam vliegen, de stad nog eens goed te gaan bekijken. Het eerste (en laatste...) project was hier een visum voor Vietnam verkrijgen. Dus op naar de Vietnamese ambassade. In onze naïviteit dachten we nog dat dit gewoon een kwestie was van de juiste straat vinden en vervolgens naar het juiste nummer gaan. Zo werkt het toch meestal... Nadat we eindelijk de goede straat hadden gevonden (Manilla bleek een grote stad met weinig straatnaambordjes te zijn), op zoek naar het goede nummer. Helaas zat ons nummer er niet bij en hield de straat alweer op, dachten wij dan. Na wat lokale rondvraag bleek echter dat de straten hier vaak meerdere namen hebben en dat die door elkaar heen worden gebruikt. Zo kwamen we erachter dat we die ochtend al heel dicht in de buurt van de ambassade geweest waren omdat die zo ongeveer in de achtertuin van ons hostel stond! Ach ja, zo hebben we wel veel van de stad gezien zullen we maar denken en -als het goed is- ligt er nu een visum op ons te wachten.

Missie dus uiteindelijk geslaagd en we zijn de volgende dag richting het noorden gegaan, naar Baguio. Dat leverde verrassing nummer 2 op. We hadden de kaart van de Filipijnen al uitgebreid bestudeerd en zagen dat de afstanden vrij kort waren. Veel plannen gemaakt dus over alle mooie plekjes die we wilden gaan bekijken. Totdat bleek dat je hier over 240 km ongeveer 7 uur doet. Dat is dus maar iets meer dan 30 km per uur! Nou ja, na 240 'fun' kilometers kwamen we dus aan in Baguio. Dat was echt een leuk stadje met veel studenten en dus veel restaurantjes en kroegjes, heel gezellig. Maar wat vooral opviel zijn de supercoole jeepneys, hét lokale openbaar vervoermiddel hier, wat een mix is tussen een jeep en een bus. Het leuke is dat ze allemaal uitgebreid versierd zijn en een naam op de voorkant hebben. Zo hebben we zelfs een "Hogwarts express" zien rijden, helaas geen foto! Wel van een aantal andere jeepneys natuurlijk:



Verder nog wat rondgelopen in de stad,



en naar een park geweest, met de redelijk bizarre, maar herkenbare negatieve gedachten op het 'cemetary of negativism'. Erg grappig.



Inmiddels hadden we wel wat behoefte aan frisse lucht. Ondanks dat de jeepneys te gek zijn, stoten ze wel heel erg smerige, zwarte rook uit. Daarom op naar een dorpje in de bergen, Sagada. Afgezien van de beenruimte in de bus was het een topreis door een schitterend landschap.

Hier hebben we een wandeling gemaakt met een gids. Echt superleuk, want wij zaten natuurlijk vol vragen over de omgeving en de Filipijnen en die kon hij mooi beantwoorden. Bovendien zijn de paden niet heel duidelijk en is het dus wel fijn om iemand bij je te hebben die de weg weet. De wandeling bracht ons langs allerlei 'hanging coffins', waarin de doden worden begraven zodat hun ziel makkelijk vrij kan komen. Volgens het oude geloof dan, de meeste Filipinos zijn nu katholiek (overblijfsel van de Spaanse bezetting). Verder kwamen we langs 'gewone' grafkisten die in een grot stonden.

Ook kwamen we langs allerlei rijstvelden, heel mooi.





Verder hebben we hier super lekker gegeten! Vaak bij de Yoghurt House, dus natuurlijk yoghurt, maar ook aardappelsalade, pasta etcetc, jummie. En dat alles voor minder dan 8 euro, met zijn tweetjes en inclusief serbesa.

Hierna was het tijd voor het hoogtepunt van deze streek, de rijstvelden van Banaue. Tijdens de tocht hierheen zijn we beland in een prive jeepney die was afgehuurd door een groepje Filipino's uit Manilla en 2 (aangeschoten!) Poolse heren op leeftijd, waarvan 1 in het gezelschap van een Filipijns hoertje. Echt bizar. Later kwamen we erachter dat zij hem gedurende zijn hele reis in de Filipijnen zou vergezellen.
Halverwege kwamen we nog even zonder benzine te zitten wegens miscommunicatie tussen de chauffeur en zijn broer, dus we hebben iedereen goed leren kennen. Eigenlijk wel weer heel gezellig. Eén van de Filipijnse meisjes trakteerde zichzelf nog op een lokale lekkernij: baton, oftewel een gekookt ei met een halfvolgroeide foetus (oftewel veertje en iets van een kopje tussen het eigeel). Vrij heftig op de nuchtere maag!



Gelukkig waren we die dag vroeg begonnen en kwamen we dus nog steeds op tijd aan in Banaue. De rijstvelden in terrasvorm worden hier ook vaak het achtste wereldwonder genoemd. Dat durven wij natuurlijk niet te zeggen, maar het was echt fantastisch! Zo ver als je kijkt zie je terassen met rijstvelden, heel indrukwekkend en mooi. Helemaal als je bedenkt dat ze meer dan 2000 jaar oud zijn. We zijn met een tricycle (brommertje met zijspan) langs allerlei uitkijkpunten geweest en hebben natuurlijk veel te veel foto's gemaakt. Hier een selectie.







De volgende dag zijn we met onze Poolse vrienden (natuurlijk vergezeld door ...) naar Batad gegaan. Dat is een plaats die je alleen te voet kan bereiken, wat het natuurlijk wel heel speciaal maakt. Voordat we echter konden gaan lopen moesten we eerst nog een uurtje met een Jeepney naar het startpunt. Dit alleen al was een indrukwekkende tocht op een smal bergweggetje waarbij we natuurlijk ook nog eens tegenliggers tegenkwamen.

Uiteindelijk liepen we, na 3 ietwat de spannende pogingen, vast op de laatste 100 meter bij onderstaande modderpoel.



Na zelf het laatste stukje te hebben gelopen van de berg, konden we aan onze wandeltocht beginnen. Eerst moesten we iets van een uur door dicht regenwoud lopen, maar toen konden we de terassen goed zien. Geweldig. We zijn hierna via de terassen naar beneden gelopen om een waterval te bekijken.








Dit alles onder begeleiding van een superleuke gids. Wellicht herkennen jullie hem als de inboorling die de neger met een speer doodt in Apocalypse Now (het verhaal speelt zich uiteraard af in Vietnam, maar de film is hier in de Filipijnen opgenomen)! Denk er anders lang haar en een G-string bij...



Hij was ook actief als lokaal politicus en zat dus vol interessante verhalen over het reilen en zeilen van de Filipijnse politiek, heel informatief.

Via onze gids weten we nou ook waarom er zo weinig straathonden zijn hier, die eten ze namelijk op. Duitse herders en bulldogs zijn niet te eten, maar de lokale variant schijnt niet te versmaden te zijn. Volgens de gids dan, wij hebben het (voor zover we weten) nog niet uitgeprobeerd...