Gun control is...

... using both hands when you shoot! Het is duidelijk dat we in Texas zijn. Dit zijn de oneliners die als bordjes in (familie-)restaurants hangen en ons om de oren vliegen.

Voordat we afreisden naar San Antonio, zijn we eerst nog even langs het schattige kustplaatsje Galveston gereden om een heus boorplatform (museum) te bezoeken. In de Golf van Mexico wordt namelijk op grote schaal olie gewonnen. Interessant om iets meer te lezen en horen over deze grootschalige en complexe industrie. Mare en Rinze kunnen er in ieder geval zo aan de slag:

Voordeel van de vele olie (en de lage belasting) is de lage benzineprijs. Met onze roadtrip in het vooruitzicht is zo'n 70 eurocent per liter in ieder geval een fijn gegeven. Het verklaart misschien ook waarom iedereen in zulke grote auto's rijdt. Ter illustratie de volgende foto van ons autootje:

En nee, wij rijden niet in een mini, maar in een gewone Ford Fiesta . En nee, die naast ons is niet de grootste die we konden vinden. Dit is de norm... Texas staat overigens wel bekend om het gebruik van de pick-up . Vroeger noodzaak, inmiddels een statussymbool.

Galveston was een heel gezellig, mooi, klein stadje.





Dat zette ons aan het denken. Gaan we in de grote stad zitten of zoeken we iets kleins in de buurt? In de lonely planet lazen we dat de 'Cowboy Capital of Texas' op 50 mijl van San Antonio lag (50 mijl noemen ze hier om de hoek). Onze nieuwsgierigheid was geprikkeld en dus togen we naar Bandera, een dorpje met zo'n 1.500 inwoners. Wat een heerlijkheid! In elk restaurant hing ter versiering een indrukwekkende kop van een (zelf?) geschoten rund of hert. Dit overigens naar grote tevredenheid van Mare. Eentje begon zelfs Elvisliedjes te zingen (mmm misschien was deze kop wel niet geschoten...). Tijdens één van onze autoritten zagen we op een gegeven moment ook een heel gewei uit een laadbak steken. We vroegen ons sterk af of daar niet nog een heel hert aan vastzat. Daar wreekt zich dan toch de kleine Fiesta. We zullen het nooit weten....

Daarnaast bezochten de locals te paard het dorpje, inclusief cowboyhoed. En natuurlijk werd het drinken geserveerd in echte glazen.

Een authentieke cowboy wil natuurlijk wel ijsklontjes in zijn drinken. Gelukkig is dit Amerika:

De volgende dag 'even' naar San Antonio voor een bezoek aan The Alamo. Een voor Texas zeer belangrijk historisch punt. Wat is hier dan gebeurd? Nou, kort door de bocht komt het hier op neer:

Texas was onderdeel van Mexico. In 1835 lukte het de Texanen om de in Texas gestationeerde Mexicaanse soldaten te verdrijven. Mexico stuurde vervolgens een leger. Dit trof zo'n 160-200 Texanen die zich hadden verschanst in een oude missiepost (The Alamo). Pas na 13 dagen lukte het de Mexicaanse overmacht de missiepost te veroveren. Het handjevol overlevenden werd vervolgens geëxecuteerd. Deze slag leidde in eerste instantie tot paniek bij de Texanen. Maar niet veel later bracht het juist strijdlust. Mensen sloten zich aan bij het leger en in 1836 werd het Mexicaanse leger met de veelgehoorde strijdkreet "Remember the Alamo" verslagen.

Na een wandelingetje door de stad terug naar Bandera, we hadden het andere restaurant nog niet uitgeprobeerd! Maar niet zonder eerst -in de grote stad- een tall café latte bij de Starbucks te scoren. Avontuur is leuk, maar dan wel met goede koffie.

De kleinschaligheid van Bandera beviel erg goed. Daarom werd de volgende stop Fort Davis, in een natuurpark. Dat was echt fantastisch! We sliepen in een hotel middenin het park. Een super mooi plekje! We hebben hier een mooie wandeling gemaakt en een scenic drive gedaan. Op de eerste foto zie je ons hotel.

 
 
 
 
 

De foto's geven trouwens wel een vertekend beeld van de temperatuur. Vanaf Fort Davis is het overdag nog maar zo'n 12 graden. En 's nachts was het pas echt koud. Gelukkig kan een airco ook verwarmen...

Na de drive hadden we nog energie over en besloten we het dorpje in te gaan. Er zou een slangen/reptielenmuseum zijn. Dat leek ons wel wat. We hadden natuurlijk gewaarschuwd moeten zijn door de buitenkant, maar vol goede moed gingen we naar binnen. Om vervolgens in een ruimte van 16 vierkante meter te belanden met tientallen ratelslangen, vogelspinnen en schorpioenen. De hokken stonden op zo'n manier opgestapeld dat we doodsbang waren iets om te stoten ( met dodelijke gevolgen.... voor ons), we durfden Mare in ieder geval niet los rond te laten lopen. Bij iedere stap die we zetten begon er weer een slang te ratelen. Nou hadden we niet zo lang geleden een aflevering van DWDD gezien waarin werd verteld dat ratelen geen goed teken is. En wij waren er niet gerust op dat alle slangen ook echt in een hok zaten. Brrrr! We krijgen er nog de kriebels van. Mare deelde onze angst overigens totaal niet. Bij elk hok siste ze de slangen vrolijk toe!

De rit naar Fort Davis toe was trouwens iets te spannend. We kwamen ineens geen dorpjes meer tegen. Met een meer dan halfvolle tank, baarde ons dat eerst geen zorgen. Maar toen onze auto aangaf nog '74 Miles to empty' te hebben en het eerstvolgende dorp op de borden nog 84 mijl was, begonnen we ons toch wel ernstig zorgen te maken. Airco uit en zo efficiënt mogelijk rijden dan maar. Uiteindelijk doemde 33 mijl voor het dorp ( met nog 24 mijl brandstof) uit het niets een tankstation op. Dat was een behoorlijke opluchting!! Sindsdien gooien we onze tank zo'n beetje bij elke gelegenheid helemaal vol...

Na twee dagen natuurpark, moesten we weer door. Door het oponthoud door Sandy hebben we iets meer afstand af te leggen en in minder tijd. We gingen Texas verruilen voor New Mexico. Roswell was het doel. Bij ons vooral bekend door X-files en de gelijknamige serie. We wilden die aliens nu wel eens met eigen ogen zien. Het UFO museum was een drama. Onoverzichtelijk, nauwelijks informatie en wat bijeengeraapte foto's. Het hoogtepunt was de UFO die iedere tien minuten landde....

Volgende keer meer vanuit het wilde westen!!