zaterdag 26 juli 2008

De PADI en de Junk

Haha, tja eenmaal in Nederland blijkt het toch moeilijker bepaalde doelstellingen te halen. Waaronder deze blog bijhouden. Hier ons reisverslag over de allerallerlaatste dagen in Thailand. Hopelijk lukt het ons binnen niet al te lange tijd nog een keertje om een laatste stuk te schrijven over onze aankomst in Nederland en de cultuurschok die dat mee zich mee bracht....

Maar goed, eerst Thailand waar we nog acht hele dagen vakantie voor ons hadden liggen. Nu klinkt dat misschien best ok als je 25 vakantiedagen per jaar hebt, maar na een jaar reizen vonden het wij het vooral heel erg kort klinken. We hadden besloten dat we de laatste dagen lekker wilden genieten van zon, zee en strand en wel op een klein idyllisch eilandje.

Eenmaal aangekomen op Koh Tao, leek een duikcursus hier een ware must. Het was zelfs zo erg dat het in eerste instantie best lastig was om een leuk en betaalbaar hotel te vinden. Alle mooie hotels waren relatief prijzig, totdat... je er ook een duikcurusus deed. Dat wilden we niet. Nou ja althans eerst niet in ieder geval. Langzamerhand werd vooral Rinze gegrepen door het duikvirus en leek het hem stiekem best wel leuk om toch een 'PADI openwater course' te doen. Het grote voordeel: we kregen een enorme korting op ons heerlijke hotel.



De cursus zelf was op zijn minst gezegd fascinerend. Het Engels van de Thaise instructeur was niet te verstaan, hij maakte echter zo vaak dezelfde seksistische grappen dat je hem op een gegeven moment ook wel begreep zonder hem te kunnen verstaan (en nee, dat is niet positief). Dan was er de groep zelf natuurlijk ook nog: 6 Engelse feestgangers die gemiddeld 3 uur per nacht sliepen, de Amerikaanse buddy van Rinze en 3 Hollanders. De 3 Nederlanders waren duidelijk het meest serieus en hebben zich met vaste regelmaat verbaasd over de gang van zaken.
Die Amerikaanse buddy was helemaal een verhaal apart; duiken doe je vanwege de veiligheid namelijk nooit alleen, maar in tweetallen en Rinze was bij deze ex-luchtmacht piloot ingedeeld. Om een heel lang verhaal kort te maken: het vertrouwen in de Amerikaanse luchtmacht is ons volledig ontnomen. Ok vooruit, één voorbeeld: waar gewone stervelingen 7 stappen nodig hadden om het materiaal van de buddy (Rinze dus) te controleren, had hij voldoende aan één oogopslag en zei dan vol vertrouwen 'looks good enough!'.

Desondanks was het wel een hele gezellige groep, waarmee er vier dagen bijzonder veel lol is beleefd in en rondom het water. De eerste dag in het zwembad en daarna tussen de vissen.



Na twee dagen moest Caren er ook aan geloven. Zij had geen zin om een hele cursus te doen, maar vond het wel leuk om een "Discovery Scuba" te doen, waarin je 's ochtend heel kort de belangrijkste zaken te horen krijgt en in het zwembad oefent en vervolgens 's middags onder begeleiding direct een duik in de open zee gaat maken. Leuk om een keer gedaan te hebben, maar Caren vond het daarna ook wel weer mooi geweest, ze heeft er uiteindelijk vooral veel oorpijn en een tijdelijke doofheid aan over gehouden.



Na al dit duikgeweld en uitgebreid relaxen was het al snel weer tijd om terug naar Bangkok te gaan waar we weer op onze vertrouwde plek vlakbij de MBK zijn beland.
Omdat we in Bangkok ook nog een paar keer hebben afgesproken met de Nederlandse Nugro en Fleur (die samen met Rinze hun PADI gehaald hebben) zijn de laatste dagen hier echt voorbij gevlogen en voor we het wisten stonden we donderdagochtend voor de 4e keer op Bangkok Airport, alleen nu om in te checken voor een vlucht terug naar Nederland. Het einde van al onze avonturen. Of toch nog niet?

Toen we in het vliegtuig op onze plek wilden gaan zitten, kregen we al snel een heel onaangenaam gevoel bij onze buurvrouw (3 stoelen naast elkaar, zij zat bij het raam en onder de zweren!). Binnen 5 minuten vertelde ze Rinze dat ze net 40 dagen in een Thaise cel had gezeten en dat ze nu terug naar Zweden werd gestuurd. Ons leek dit positief nieuws (weg uit een Thaise cel, terug naar de verzorgingsstaat Zweden), maar zij was duidelijk een andere mening toegedaan. In Zweden zou ze namelijk op straat moeten leven. Dit was dan ook de reden dat zij tijdens de eerste ronde drankjes 2 flesjes rode wijn, 2 blikjes cola light, 2 appelsap en 2 zakjes nootjes bestelde. Wat schetste onze verbazing? De steward gaf zonder blikken of blozen alle bestelde items aan mevrouw. De helft van de drankjes dronk ze vervolgens op, de rest verdween in één van de vele plastic tassen bij haar voeten. Na wederom een oratie over hoe zielig ze wel niet was, kwam ze ook nog even tot de conclusie dat Finnair een slechte luchtvaartmaatschappij was; er zaten geen tv-schermpjes in de stoelen!? Hoewel we het op dit punt natuurlijk volledig met haar eens waren, vonden we het een ietwat aparte constatering van iemand die net uit een Thaise cel kwam.

Na ongeveer twee uurtjes vliegen ging het snel bergafwaarts met onze onderlinge verstandhouding, zeker toen wij niet bereid bleken om wat extra drankjes voor haar te bestellen. Toen we vervolgens ook nog weigerden om van plaats te wisselen en haar aan het gangpad te laten zitten, vond onze junk het nodig om er een stewardess bij te halen. Zelfs na een jaar reizen bleken wij gelukkig nog steeds beter over te komen dan deze dame en besloot de stewardess dat we zo zouden blijven zitten. Na een kleine ruzie over de armleuning (dit is jouw kant, dit is mijn kant!?!) vond Rinze het verstandig om nog maar eens naar achteren te lopen om met de bemanning te overleggen. Die reageerde weliswaar vol begrip maar had geen oplossing voor handen. Het vliegtuig zat namelijk helemaal nokkievol...

Toen onze junk na ongeveer 4 uur vliegen even naar de wc ging, kwam de purser echter bij ons langs. Er waren in de Business Class nog 2 stoelen vrij of wij hier misschien gebruik van wilden maken... Na wat wikken en wegen besloten we toch maar om op haar aanbod in te gaan. Ha, en Business Class is echt fantastisch! Afgezien van de verzorging: drankjes, hapjes, kussens, lippenbalsem, gezichtsspray, was het allerrelaxte nog wel de stoel zelf die volledig plat kon. Een lekker bedje dus eigenlijk! Met als klap op de vuurpijl een koptelefoon met antigeluid zodat je het vliegtuig zelf niet meer hoort!! Echt geweldig. Het enige nadeel is dat we natuurlijk nu eigenlijk nooit meer Economy willen reizen...

...en wij maar denken dat we van zo'n jaar reizen volledig immaterialisch terug zouden komen!

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Lieve Caren en Rinze! Ook voor jullie is er nu dus een einde aan gekomen! Wat een fantastische reis is dit geweest zeg; en wat een leuke, mooie verhalen! Jullie hebben echt heel erg veel meegemaakt! En nu? Ik ben echt benieuwd naar het volgende verhaal. Ik had zelf na 5 maanden al een aardige dip hier weer in Nederland. Maar komt zeker goed! Ik heb vorige week al weer een nieuw ticket geboekt; 4 maanden australie en nieuw zeeland in november!;-) Heel erg veel zin in!. Lijkt me leuk om jullie nog een keertje in Nederland te zien...! Groetjes Karlijn

Anoniem zei

Ha Rinze en Caren,

wat eem avontuur!
ge-wel-dig...
ben benieuwd hoe het is om terug te zijn... de wereld heeft een heel andere draai gekregen lijkt me.
we willen jullie post sturen, waar kunnen jullie dat ontvangen?
groetjes Martijje (rinze je hebt mijn mailadres wel toch?)

Landkaart Nederland

Landkaart Thailand

Landkaart India

Landkaart Cambodja

Landkaart Laos

Landkaart China

Kaart Yunnan

Hier nog een kaartje met iets meer detail.

Landkaart Vietnam

Landkaart Filipijnen

Landkaart Australië

Landkaart Frans-Polynesië

Landkaart Chili

Landkaart Peru

Landkaart Argentinië