San Pedro de Atacama

´s Werelds droogste woestijn, hoogste geiserveld en 3-na grootste zoutvlakte, en dat allemaal op een steenworp afstand van San Pedro de Atacama, geen wonder dus dat er bij aankomst in San Pedro legioenen touts stonden te wachten met allerlei ´aanbiedingen´ voor hostels. Omdat we hier, voor ons doen, lang zouden blijven hadden wij echter bedacht dat we de perfecte deal (qua prijs, comfort en gezelligheid) zouden gaan scoren. Nadat we, met onze steeds zwaarder wordende rugzakken, door het halve, extreem stoffige (tja, droogste woestijn he?!) dorp hadden gelopen, waren we er behoorlijk klaar mee. Geen perfecte deal dus en we zijn daarom maar het eerste het beste hostel ingelopen. In de eerste instantie zagen de (gedeelde) badkamers er schoon uit en was het hostel ook wel ok.

Helaashelaas, toen we onze intrek hadden genomen bleek het een soort foute costa-del-sol-camping-sfeer te hebben. Daarnaast liet de verhouding aantal mensen versus aantal wc´s/douches bij nader inzien ook nogal te wensen over. Daarom zijn we die avond zonder rugzakken nog maar eens een rondje gaan lopen om toch een ander slaapplekje te vinden. Zonder rugzakken zoeken is uiteraard veel eenvoudiger en we hadden dan ook al heel snel iets leuks gevonden (waarbij we het criterium prijs iets hadden aangepast tov onze eerdere zoektocht). Uiteindelijk hebben we prima geslapen in ons foute hostel, maar zijn we de volgende dag zonder te douchen snel naar ons nieuwe stekkie verkast om daar uitgebreid van een warme douche te genieten. Ons nieuwe, heerlijke kamertje had ook nog een lekker zitje met parasol voor de deur, waar we elke ochtend hebben ontbijten en ´s middags lekker wat konden lezen (of gameboyen). Kortom, wij waren weer helemaal gelukkig.

Tijdens ons flitsbezoek aan het eerste hostel wel een Zwitserse leren kennen, Claudia, die in haar eentje 5 weken door Chili/Argentinie aan het reizen was. We hebben vervolgens een aantal tours met elkaar gedaan en elke avond gezellig met z´n drieën gegeten.

Dan die tours. Zoals we al zeiden heeft San Pedro de Atacama bijzonder veel te bieden, maar afgezien van een wandeling naar een oude ruïne kon je deze dingen eigenlijk alleen maar via een tour bezoeken.

In eerste instantie vonden we dat erg jammer, maar we werden aangenaam verrast. Iedere tour werd begeleid door een chauffeur en een 2-talige gids, die echt veel van de omgeving afwist. Verder waren de groepen vaak ook nog erg leuk, waardoor het juist erg gezellig was om met een groep te zijn. Hieronder een korte samenvatting van de diverse tours:

Tour I: ´Valle de la Luna´

Bij deze tour hebben we de Atacama woestijn bezocht. De droogste ter wereld (vochtigheidsgraad van ongeveer 30 %), dus de valleien die wij bezochten hadden toepasselijke namen: die van het maanlandschap en die van de dood. Veel zand en ontzettend droog dus, we kregen allebei last van onze neus, maar echt prachtig!

We hebben ook nog een tochtje door een grot gemaakt, waarbij we net niet op onze knieën moesten. Rinze raakte nog in een grappige spraakverwarring verwikkeld met onze gids toen deze zijn ´are you local?´ als ´are you loco (=gek)?´ verstond. Hilariteit alom. De dag afgesloten met een zonsondergang. Echt schitterend zo midden in de woestijn, de kleuren bleven maar veranderen.

Tour II: ´Salar de Atacama´

Hier hebben een bezoek gebracht aan een oase en een dorpje waarin een (voor Chileense maatstaven) oude kerk stond. Eerlijkheidshalve vonden wij de aanwezige lama´s leuker dan de kerk.

In de oase liet de gids ons nog een vrucht zien, die ook heeeeeel veel voor zou komen in Nederland, in het Spaans membrilla genaamd en in het Engels quince. Het zei ons werkelijk niets, dus in San Pedro maar eens gegoogled, het was de welbekende kwee(peer), echt nooit van gehoord dus... Daarna het hoogtepunt van de tour: een bezoek aan de zoutvlakte van Atacama, met ergens in het midden een laguna vol met flamingo´s. Heel grappig om van de rare, langbenige, roze vogels op zo´n witte zoutvlakte te zien.

Tour III: ´Los Geysers de Tatio´

De voor ons zwaarste, maar ook meest indrukwekkende tour. We werden namelijk al om 04:00 uur opgepikt....... en dat vonden wij geen prettig tijdstip. Uiteindelijk nog wel redelijk geslapen terwijl de bus ons naar de geisers op maar liefst 4300 meter reed. We moesten hier zo vroeg aanwezig zijn omdat de geisers gaan spuiten als gevolg van een verschil in luchtdruk tussen de aarde en de lucht die weer het gevolg is van de temperatuurstijging die weer het gevolg is van de zonsopkomst. Toen we aankwamen waren ze dan ook erg indrukwekkend en toen we 2 uur later, na een warm ontbijtje (met dank aan de geiser) weer wegreden waren er alleen paar stoomwolkjes over. Als je door zo´n geothermisch (jaja, we hebben echt wat opgestoken) veld loopt, hoor je het overal heel onheilspellend borrelen, dat in combinatie met alle stoom die er vrijkomt, maakt het allemaal heel spooky. Leuk dus. Hierna mochten we nog een duik nemen in een bijgelegen thermaal bad. Alleen onze coole bus maakte daar gebruik van en dus lagen we even later gezellig met zijn tienen rond te dobberen.

´s Avonds de nachtbus weer ingestapt met als doel Arica (grensplaats in Chili) vanuit waar we de grens met Peru over zouden steken naar Tacna vanuit waar we direct weer door zouden reizen naar Arequipa. De nachtbus was werkelijk verschrikkelijk. Veel te warm, veel te vol, veel te onrustig en geen voetensteuntjes! Bij de reis van Tacna naar Arequipa (onze eerste echt bus in Peru) bleken we in een ware ´smokkelbus´ te zitten, maar hierover de volgende keer meer....