Adios Maartje en Sam
Zo de tijd in Buenos Aires zit er al weer bijna op. We zullen ons appartement uit moeten en erger nog we zullen afscheid moeten nemen van Maartje en Sam. Het wordt een zwarte maandag....
De afgelopen week zijn we 3 dagen naar Mendoza geweest. Deze plaats ligt tegen het Andesgebergte aan. Aan de andere kant van de Andes ligt dan weer Chili. De reis ging middels een 14 uur durende nachtelijke busreis. Voordat iedereen medelijden begint te krijgen: als je met de juiste busmaatschappij en de juiste standaard reist, is de bus hier een uitermate plezierige manier van verplaatsen. De stoelen zijn een soort luxe leren fauteuils en kunnen bijna helemaal naar achteren worden geklapt. Ook bij je benen zit een soort ligbankje en inderdaad je kan er prima op slapen. Op deze manier ben je er eigenlijk zo. Wij hebben ondertussen zoveel vertrouwen in deze manier van reizen dat we voor maandag een 15 uur durende rit vanuit BA naar Iguazu hebben geboekt.
De regio Mendoza staat bekend om haar wijnen, zoals de typisch Argentijnse Malbec. Daarom begonnen we natuurlijk met een excursie langs de wijngaarden. Erg leuk om eens te zien hoe dat gaat en nog wat geleerd ook... Jaja en wij maar denken dat wereldreizigers weinig intellectuele uitdagingen hebben. Uiteraard mochten we ook diverse wijntjes proberen.
De volgende dag hebben we te paard een tocht door de voorgebergten van de Andes gemaakt. Gelukkig bleken de paarden ook naar complete beginnelingen goed te luisteren. Rinze kreeg het meest eigenwijze paard. Hij werd namelijk als meest ervaren beschouwd door drie eerdere paardrijtochtjes. Verder maakte het paard van Caren gelukkig haar naam niet waar (Tornada). Onze gids wist ook nog te vertellen dat er die dag de jaarlijkse paardenraces waren, waar wij natuurlijk ook meteen heen zijn gegaan. Helaas te laat om geld in te zetten, maar toch nog erg leuk om een keer mee te maken. Vooral de sfeer dan, paardenraces blijken erg saai: een uur wachten voor 1 minuut racen.
Omdat we nog meer wilden genieten van het gebied, hebben we de dag daarna meegedaan aan een trekking. Nou ja, trekking... eigenlijk gewoon een wandeling in de heuvels. Overigens wel een wandeling in een schitterend gebied met besneeuwde toppen op de achtergrond.
Tijdens de wandeling bleek er ineens een cactus van rechts te komen precies in de knieschijf van Caren. Na behoorlijk wat gepriegel bleek de stekel of in ieder geval een deel ervan er toch uit te willen. Met wat jodium leek hiermee alles afgerond. Helaas ging de knie 2 a 3 uur later ineens enorm veel pijn doen. Caren kon er eigenlijk niet meer op lopen. Allemaal erg vervelend, ook omdat we nog iets van 1,5 uur hadden voordat de 14 uur durende busrit richting BA van start zou gaan. Toch maar besloten om een dokter langs te laten komen. Hier ben je tenslotte voor verzekerd. Helaas liet de dokter lang op zich wachten en kwam ze pas 20 minuten voor het vertrek van de bus eindelijk langs. Maartje & Sam waren dus al richting busstation, zodat zij in ieder geval die bus zouden halen. De dokter, die overigens erg bekwaam overkwam, wist ons gelukkig vrij snel gerust te stellen. Er waren geen giftige cactussen, dit was een normale reactie, de eventuele stekel die er nog in zat moest er zelf uitgroeien, reizen was geen probleem en een beetje beweging was goed. Na het nogmaals desinfecteren, het betalen van het consult (20 pesos = 5 Euro), zijn we door de mensen van het hostel in een ware James Bond achtige scene naar het busstation geraced. M&S hadden ondertussen de exacte locatie van vertrek door gesmst (busstations zijn hier erg groot) en stonden helemaal klaar om de buschauffeur ervan te overtuigen dat hij toch echt 5 minuutjes moest wachten. Uiteindelijk helemaal niet nodig omdat wij 1 minuut voor vertrek kwamen aangerend/gestrompeld. Hoewel Caren nog steeds wat mank loopt, gaat het na twee dagen gelukkig weer een stuk beter.
Gelukkig hebben we de foto nog.
Groetjes en tot de volgende keer,
Caren en Rinze
De afgelopen week zijn we 3 dagen naar Mendoza geweest. Deze plaats ligt tegen het Andesgebergte aan. Aan de andere kant van de Andes ligt dan weer Chili. De reis ging middels een 14 uur durende nachtelijke busreis. Voordat iedereen medelijden begint te krijgen: als je met de juiste busmaatschappij en de juiste standaard reist, is de bus hier een uitermate plezierige manier van verplaatsen. De stoelen zijn een soort luxe leren fauteuils en kunnen bijna helemaal naar achteren worden geklapt. Ook bij je benen zit een soort ligbankje en inderdaad je kan er prima op slapen. Op deze manier ben je er eigenlijk zo. Wij hebben ondertussen zoveel vertrouwen in deze manier van reizen dat we voor maandag een 15 uur durende rit vanuit BA naar Iguazu hebben geboekt.
De regio Mendoza staat bekend om haar wijnen, zoals de typisch Argentijnse Malbec. Daarom begonnen we natuurlijk met een excursie langs de wijngaarden. Erg leuk om eens te zien hoe dat gaat en nog wat geleerd ook... Jaja en wij maar denken dat wereldreizigers weinig intellectuele uitdagingen hebben. Uiteraard mochten we ook diverse wijntjes proberen.
De volgende dag hebben we te paard een tocht door de voorgebergten van de Andes gemaakt. Gelukkig bleken de paarden ook naar complete beginnelingen goed te luisteren. Rinze kreeg het meest eigenwijze paard. Hij werd namelijk als meest ervaren beschouwd door drie eerdere paardrijtochtjes. Verder maakte het paard van Caren gelukkig haar naam niet waar (Tornada). Onze gids wist ook nog te vertellen dat er die dag de jaarlijkse paardenraces waren, waar wij natuurlijk ook meteen heen zijn gegaan. Helaas te laat om geld in te zetten, maar toch nog erg leuk om een keer mee te maken. Vooral de sfeer dan, paardenraces blijken erg saai: een uur wachten voor 1 minuut racen.
Omdat we nog meer wilden genieten van het gebied, hebben we de dag daarna meegedaan aan een trekking. Nou ja, trekking... eigenlijk gewoon een wandeling in de heuvels. Overigens wel een wandeling in een schitterend gebied met besneeuwde toppen op de achtergrond.
Tijdens de wandeling bleek er ineens een cactus van rechts te komen precies in de knieschijf van Caren. Na behoorlijk wat gepriegel bleek de stekel of in ieder geval een deel ervan er toch uit te willen. Met wat jodium leek hiermee alles afgerond. Helaas ging de knie 2 a 3 uur later ineens enorm veel pijn doen. Caren kon er eigenlijk niet meer op lopen. Allemaal erg vervelend, ook omdat we nog iets van 1,5 uur hadden voordat de 14 uur durende busrit richting BA van start zou gaan. Toch maar besloten om een dokter langs te laten komen. Hier ben je tenslotte voor verzekerd. Helaas liet de dokter lang op zich wachten en kwam ze pas 20 minuten voor het vertrek van de bus eindelijk langs. Maartje & Sam waren dus al richting busstation, zodat zij in ieder geval die bus zouden halen. De dokter, die overigens erg bekwaam overkwam, wist ons gelukkig vrij snel gerust te stellen. Er waren geen giftige cactussen, dit was een normale reactie, de eventuele stekel die er nog in zat moest er zelf uitgroeien, reizen was geen probleem en een beetje beweging was goed. Na het nogmaals desinfecteren, het betalen van het consult (20 pesos = 5 Euro), zijn we door de mensen van het hostel in een ware James Bond achtige scene naar het busstation geraced. M&S hadden ondertussen de exacte locatie van vertrek door gesmst (busstations zijn hier erg groot) en stonden helemaal klaar om de buschauffeur ervan te overtuigen dat hij toch echt 5 minuutjes moest wachten. Uiteindelijk helemaal niet nodig omdat wij 1 minuut voor vertrek kwamen aangerend/gestrompeld. Hoewel Caren nog steeds wat mank loopt, gaat het na twee dagen gelukkig weer een stuk beter.
Gelukkig hebben we de foto nog.
Groetjes en tot de volgende keer,
Caren en Rinze
