Aranui

De nachtvlucht van LA naar Pape'ete was een enorme meevaller. Sterker nog, misschien wel een van de meer geslaagde vluchten. Vrij snel na het opstijgen kwamen de stewardessen aanzetten met een wiegje voor Mare die ze aan de muur hingen. Optisch paste het niet (het bakje was 70 cm, M 86), maar in de praktijk, en na wat opvouwen hier en daar, paste Mare 'precies'! Ze heeft in ieder geval vrijwel de hele nacht geslapen en wij dus ook.

In Pape'ete (gelegen op het eilland Tahiti) hebben we lekker rustig aangedaan. Dat ging prima in ons hotel met fantastisch zwembad, uitzicht, eten etc.

Na drie dagen relaxen was het tijd voor ons grote bootavontuur: twee weken lang met een boot naar en door de Marquesas. Eén van de meest afgelegen eilandengroepen ter wereld. Vanaf Tahiti is het hoofdeiland Nuku Hiva nogmaals 5 uur vliegen. De enige betaalbare manier om alle 6 bewoonde eilanden (in totaal zo'n 10.000 inwoners) te bezoeken is met de Aranui 3. Dit is deels een vracht- en deels een cruiseschip (maximaal 2.500 ton vracht en zo'n 200 passagiers).

We wisten niet wat te verwachten: Is het eten een beetje ok? Hoe groot is onze hut? Gaan er alleen maar saaie bejaarden mee? Wat doen we eigenlijk de hele dag?

Twee weken leken ineens erg lang. 

Goed bepakt met o.a. 130 luiers en dit soort vragen gingen we 24 november aan boord.

Vrij snel bleek dat het met het eten wel goed zou komen. Naast een uitgebreid ontbijt, kregen we tweemaal per dag een driegangenmaaltijd inclusief wijn. En er zijn zelfs twee patissiers aan boord, die de desserts verzorgen ( en koekjes voor bij de koffie bakken). Beter!! Ook Mare smikkelde vrolijk mee. We waren verbaasd over wat ze allemaal naar binnen werkte (foie gras, rauwe tonijn).

Onze hut was ook prima.

Het reisgezelschap bleek erg interessant met mensen uit: Amerika, Australië, België, Canada, Duitsland, Frankrijk en Zwitserland. Met 120 man zijn de Fransen het beste vertegenwoordigd. Het heet ook niet voor niets Frans Polynesië. Het merendeel van de 170 medereizigers was ouder dan 50 jaar, maar zat boordevol interessante verhalen.

Mare was de enige minderjarige. Tja, en als enig kind ben je natuurlijk een opvallende verschijning. Met alle potentiële opa's en oma's had ze in ieder geval aan aandacht geen tekort. Daarnaast zijn Polynesiërs zelf stapeldol op kinderen. De bediening ging in ieder geval de hele tijd met Mare aan de wandel. Vooral Moana en Rose kwamen geregeld langs voor een knuffel. Naast het werk in de bediening is Moana tatoeëerder. Tatoeages zijn in Polynesië enorm populair. Historisch gezien is het ook echt onderdeel van de cultuur. Bijna iedereen heeft wel een paar tatoeages. Vaak op zichtbare plekken zoals schouders, handen, in de nek, op het gezicht en achter de oren. Erg mooi en indrukwekkend. Tot nu toe hebben we ons echter nog niet laten verleiden... Voor onszelf dan. Een permanente herinnering voor Mare in de vorm van een tattoo(rokje) leek ons wel een goed idee. Moana was het daar helemaal mee eens.

Tijdens het varen werden diverse lezingen en activiteiten georganiseerd. Zo weten we nu dat de oorsprong van de  Polynesiërs in Zuid-Oost Azië ligt. Met behulp zeekano's en primitieve navigatie zijn de Polynesiërs  steeds verder naar het oosten getrokken. Er is dus een duidelijk verband tussen de Maori's (Nieuw Zeeland), de hawaianen (Amerika), de Paaseilanders (Chili) en de Frans Polynesiërs.  Best stoer gezien de enorme afstanden op zee. Ook weten we nu dat de Marquesas vanwege de geïsoleerde ligging veel endemische diersoorten kent (dieren die alleen hier voorkomen).

Verder weet Rinze na twee lessen nu ook dat hij geen fan is (geworden) van de Ukelele. 

Gedurende de reis zijn we veel opgetrokken met Carolyn, een 27-jarige Amerikaanse die nu op Hawaï woont. Een net gepromoveerd vulkanologe, kwam dat even goed uit! Ze wees ons op lava, lavatubes, explosion rocks, etc.. Gelukkig met bijbehorende uitleg. Erg leuk. 

Tja, en wat hebben we dan gedaan? Eigenlijk te veel om op te noemen. 

We proberen het kort te houden.

Om de reis naar de Marquesas wat te breken voeren we zowel gedurende de heen- als de terugreis via de Tuamotous. Dit is een andere van de vijf eilandengroepen in Frans Polynesië. Deze groep bestaat uit eilanden (motu's) met een lagune. Dit betekent fantastische kleuren van het water en veel snorkel- en duikmogelijkheden. Op de heenweg deden we Fakarava aan en op de terugweg Rangiroa. Aangezien dit echt een stop voor de passagiers is wordt hier geen vracht oid afgeleverd.

Na het ochtendbezoek aan Fakarava zaten we 40 uur op open zee. De Marquesas zijn niet naast de deur. Tijdens het bezoekje aan de brug hoorden we dat er in dit hele gebied geen ander schip dan het onze te vinden is. Je zou maar motorpech of brand krijgen. Best een enge gedachte... 

Aangekomen op de Marquesas hebben we volgende eilanden bezocht: Nuku Hiva, Ua Pou, Hiva Oa, Fatu Hiva, Tahuata en Ua Huka.

Op de meeste eilanden bezochten we meerdere dorpjes. De Aranui is immers ook hun bevoorrading. Alles was stuk voor stuk prachtig! Iedere keer weer kleine paradijsjes, met jungle, mooie bloemen en waar het heerlijk ruikt. Vaak was er geen pier, dus moesten we met een kleine boot aan land. Wat natuurlijk verder bijdroeg aan dat 'middle of nowhere' gevoel. De meeste dagen waren er hikes georganiseerd naar uitkijkpunten of archeologische sites. En dat waren geen laffe tochtjes, wat je misschien zou verwachten bij een 50plus boot. Hieronder een selectie van de foto's.  

>

En toen was het na twee weken tijd om afscheid te nemen van de boot, de bemanning en onze medepassagiers. Toch wel met enige weemoed. Het was een geweldige reis naar magische eilanden. We zullen de zwoele nachten op het dek missen. We begrepen dat het temperatuurverschil tussen onze en de Nederlandse nacht kan oplopen tot 37 graden!? Aiaiai....