Parent swap

Na een week heel rustig aandoen, werd het tijd om Palm Springs te verlaten. We zijn doorgereden naar een schitterend national park vernoemd naar de markante Joshua tree. 

Vanuit ons hotel dat net buiten het park lag hebben we diverse auto- en wandeltochtjes gemaakt. Wel gek om te merken dat je na 10 minuten in het park al geen bereik meer hebt met de mobiel. 

Inmiddels zitten we weer goed in de vakantiestemming. We zijn een paar keer gezellig en lekker uit eten gegaan en uiteindelijk hebben we besloten dat we nog best 'even' langs Disneyland konden gaan. Met een hotel 3 minuten van de hoofdingang hadden we de ideale locatie gevonden.  Allereerst om 's ochtends direct om 08:00 bij opening te starten. Vanwege het volgende bordje hebben we nog wel even hebben getwijfeld of we wel naar binnen moesten gaan. 

Gekke Amerikanen.... Zo 's ochtends vroeg was het in ieder geval nog lekker rustig en we zijn meteen een paar gave atracties afgegaan zoals 'Indiana Jones' en 'Thunder mountain'. Hierbij waren we vooral heel tevreden over de mogelijkheid tot de 'parent swap'. Hiermee ging één van ons met Mare in de rij staan en de andere ouder paste op Stach en kreeg het recht om daarna via de fasttrack naar binnen te gaan. Zeg maar nul rij... Het grote voordeel voor Mare was dat ze overal twee keer achter elkaar in kon en dus ook ging. Jaja, die dochter van ons heeft de goede attractieparkgenen meegekregen.

Daarna wat kleinere attracties bekeken, waaronder de boomhut van Tarzan (mare: "tarzan heeft ook luxaflex") en een boottochtje langs piraten (Stach heeft doodsangsten uitgestaan). Rond een uur of 13 begon het echt druk te worden met wachtrijen van meer dan 1.5-2 uur. Een mooi moment om even lekker naar het hotel te gaan om uit te rusten. We waren erg content met ons briljante idee om een hotel zo ongeveer in het park uit te kiezen. Rond 15:30 uur zijn we weer richting het park gegaan voor de grote parade. Met wat geduld hebben we een heel best plekje weten te bemachtigen en hebben we met veel plezier de hele parade aan onze neus voorbij zien trekken. Gaaf hoor al die muziek in combinatie met alle bekende Disneyklassiekers.

Na nog wat kleine attracties was het tijd om de dag af te sluiten. De volgende dag vlogen we namelijk door naar Hawaii. In de ogen van de gemiddelde Amerikaan verlaten we hiermee de VS. We hebben ons de afgelopen periode in de VS in ieder geval weer heerlijk verbaasd over de Amerikanen met hun ouderwetse parkeermeters waar wel een credit card in kan, de pet parking bij de supermarkt en de 'gezonde' chips in de vorm van Mickey Mouse.

Valse start

We zijn nog nooit zo goed voorbereid op reis gegaan. De todo-lijstjes lagen in december al klaar en de koffers waren twee dagen voor vertrek al ingepakt. Helemaal conform planning paste alles in twee koffers en 2,5 daypacks, en dat is inclusief Deryan tent die toch een halve koffer in beslag neemt....

Daarnaast hadden we een relaxed reisschema, met alleen maar dagvluchten en een stopover in een fijn hotel. Een droomstart dus.

Maar de zondag voor vertrek kreeg Stach ineens koorts. Dat betekende een korte nacht voor ons allemaal en een lastige vlucht, want hij had er echt geen zin in. Tijdens de vlucht voelde Rinze zich ook steeds slechter. Gelukkig was daar na 8,5 uur Toronto met een hotel dichtbij het vliegveld. Wel moesten we buiten op de bus wachten. En dat terwijl we onze jassen in NL achter hadden gelaten.  Kwamen we met 5 graden nog best goed weg.
De volgende ochtend vanuit een kleine sneeuwstorm (we waren even bang dat we weer zouden stranden...) naar Los Angeles vertrokken.

In LA was het heerlijk weer, maar Rinze knapte maar niet op. We zullen jullie de details besparen, maar na twee bezoeken aan verschillende urgent care instellingen en een antibioticakuur, zaten we op een gegeven moment met de hele familie bij een uitpuilende Emergency Room van het lokale ziekenhuis in Palm Springs (waar we inmiddels waren neergestreken). Daar werd het hele arsenaal uit de kast gehaald (infuus, xrays, bloedonderzoek): een dubbele longontsteking. Met een waslijst aan medicijnen kon hij na vijf uur weer vertrekken. Na twee dagen sloegen de nieuwe antibiotica eindelijk aan en ging het weer wat beter. Allemaal net iets te spannend en behoorlijk arelaxed dus. 

We hebben onze plannen inmiddels omgegooid en blijven nu eerst nog een week in Palm Springs, zodat Rinze rustig kan herstellen. En eerlijk is eerlijk, met een enorm appartement, een zwembad voor de deur, en 30 graden hadden we het slechter kunnen treffen.

Caren heeft ondertussen wat uitstapjes gemaakt met de kids. Meestal naar een speeltuin of de supermarkt, maar ook met "world's largest rotating tram car" de berg op. 

Is dat even schrikkelen

Nog anderhalve maand en dan is het zover!

Op maandag 29 februari gaan wij voor 3 maanden op reis. We hebben (in ieder geval op papier) een fantastische route langs allerlei interessante en prachtige bestemmingen voor de boeg. Dit keer met zijn vieren. Naast de once-in-a-four-year-opportunity kwam dit precies goed uit met de leerplicht: Mare wordt in mei namelijk 5.

We zijn van plan om deze blogspot weer intensief te gaan gebruiken voor al onze reisavonturen. Nu is dus hét moment om je aan (of af) te melden via de emailmelder.

We hebben er heel veel zin in!
En Mare en Stach volgens ons ook.

De laatste week

Aangekomen op het eiland Ko Samui viel dit helaas wat tegen. Het was heel toeristisch en zo vol gebouwd (met resorts) dat je je best moest doen om überhaupt een strandop (of af-)gang te vinden. Verder werd er nogal gesjeesd op straat en was er vaak geen stoep. Oppassen met Mare dus. We realiseren ons dat we verwend zijn geraakt door al die prachtige eilanden in de Pacific. Gelukkig zaten we wel in een fijn hotel met zwembad en was het mooi weer. Daarnaast hebben we ook nog een leuk uitstapje gemaakt naar de 'Big Buddha', door Mare steevast Bula genoemd.











Daarom na een paar dagen Ko Samui snel met de boot doorgereisd naar het eiland Ko Tao. Daar zijn we onze vorige lange reis ook geëindigd en dat leek ons wel een mooie traditie. Ko Tao was echt een verademing! Ook toeristisch, maar met een super relaxte vibe, allemaal leuke eettentjes met uitzicht op en toegang tot het strand en een wandelpad parallel aan het strand waar niet werd gesjeesd. Vanwege het sentiment gingen we naar Ban's diving resort. Deze keer met een iets luxere kamer...

Ko Tao is nog steeds het ultieme duikeiland en levert jaarlijks wereldwijd de meeste PADI-cursisten af. Net als tijdens ons vorige bezoek moest Rinze dus wel iets van een cursus doen. Vorige keer zijn PADI open water, dit keer de gecombineerde cursus 'Deep diving' en 'Nitrox'. Het eerste wil zeggen dat hij nu tot en met een diepte van 40 meter mag duiken en het tweede dat hij met een met zuurstof verrijkt mengsel (Nitrox) mag duiken. Hierdoor kan je (erg) kort door de bocht langer onder water blijven.

Verder hebben we lekker gewandeld, veel gezwommen en in strandtentjes gehangen. Heerlijk!!













Na 4 nachtjes was het helaas alweer tijd om terug te reizen naar Bangkok. Eerst met de boot. Er was nog maar 1 wagenziektepilletje (tijd om naar huis te gaan?). Deze hebben Caren en Mare gedeeld. Caren viel hierdoor na vijf minuten compleet knockout in slaap en heeft -gelukkig- gemist dat werkelijk de halve boot over z'n nek ging... Daarna met het vliegtuig. Al met al een lange reisdag, maar met behulp van het nog steeds briljante slaaptentje was het goed te doen.



In Bangkok wilden we weer naar het straatje waar we gedurende onze vorige reis ook een paar keer waren geweest. We hadden een mooi hotel geboekt die volgens de kaart midden in 'ons' straatje zou liggen. Dat geloofden we niet helemaal want zo'n groot hotel zou ons destijds toch echt wel zijn opgevallen. Maar wat schetste onze verbazing: op de aangeduide plek, naast het tentje waar we wel eens gingen ontbijten, stond een groot nieuw gebouw. Dus toch!! Tja, en waarom wilden we dan persé hierheen? Deze plek ligt op loopafstand van een paar heel bekende malls. Lekker shoppen dus! Dat hebben we (lees: Caren) zo fanatiek gedaan dat zelfs de door het hotel geleverde apres shopping cream geen verlichting meer bood...

Gelukkig boden de malls ook nog wat cultureel vermaak.













Vanwege onze 'round the world'-ticket vlogen we vanuit Bangkok via Singapore door naar Londen. Omdat we met Mare zijn hadden we het zo gepland dat de stopover in Singapore maar liefst 17 uur duurde. Dit had als voordeel dat we de reis over twee dagen konden verdelen en de nacht in een hotel door konden brengen. 's Avonds dus voor het laatst in lange tijd nog eens buiten gegeten op een van onze favoriete plekjes.



Gelukkig hadden we het zo gepland, want 's avonds tijdens het slapen werd Mare ineens ziek cq heel benauwd. Het was zelfs zo erg dat we 's nachts nog met een taxi naar het ziekenhuis zijn gegaan. Het onderzoek was geruststellend: niets ernstigs aan de hand. We kregen medicijnen mee en voor de zekerheid een verklaring dat Mare niet kon vliegen. Deze verklaring konden we dan naar eigen inzicht wel of niet inzetten. Gelukkig sloegen de voorgeschreven medicijnen per direct aan. Mare sliep goed en was bij het wakker worden niet meer benauwd, alleen beetje hees. Fit for flying dus.

De volgende ochtend (vroeg) was het dan tijd voor dé langste vlucht van onze reis. Maar liefst 14 uur!! Maar dan wel weer voor het eerst in de A380. Echt een mega vliegtuig met maar liefst 2 verdiepingen. Erg leuk om hier een keertje in te zitten. Het vliegtuig was opvallend stil en het deel waarin we zaten voelde ruimer aan dan normaal. Vermoedelijk door de manier waarop één en ander (oa de ramen) ontworpen is. Voor de goede orde: 14 uur is nog steeds echt veel en economy blijft krap.



Ondanks de grootte van het vliegtuig waren alle plekjes met slaapmandjes (bassinet seats) voor kinderen bezet. Daarom kregen we zowaar een extra stoel! Voor ons echt super, want Mare past helemaal niet meer in zo'n slaapmandje en vindt het heerlijk om kinderfilmpjes te kijken. Met een eigen stoel hoefden wij niet de hele tijd naar Mickey Mouse en consorten te kijken. Al met al is de vlucht soepel verlopen. En wij hadden eindelijk de mogelijkheid om Skyfall te bekijken...

In verband met het opbreken van de reis zijn we de nacht in Londen gebleven. De volgende dag was het tijd voor het allerallerlaatste stukje van de reis, terug naar Amsterdam. Aan de ene kant erg jammer. Het reizen is ons supergoed bevallen. We hebben zoveel mooie dingen gezien en gedaan en het was erg gezellig en bijzonder om zo lang met z'n drietjes te zijn. Aan de andere kant hebben we ook erg veel zin om vrienden, familie en ons huis weer te zien. Wel maken we ons wat zorgen over het temperatuurverschil van zo'n 25 graden (dat is nog niet gecorrigeerd voor het aankomende koudefront)! BRRRRRRR!!

Bedankt voor alle leuke reacties en berichtjes en tot snel!

Singapore en Thailand

Singapore is echt een heerlijke stad(staat). Het heeft veel Aziatische kenmerken, maar is super schoon, veilig en strak georganiseerd. Zelfs de taxi's zijn hier betrouwbaar. Nooit gedoe over de route of het aanzetten van de meter. Prima geregeld! Aan de andere kant krijg je al een zeer fikse boete als je alleen je kauwgom op straat gooit (moet je natuurlijk ook niet doen, maar toch...).

Via internet hadden we een scherpe (nog steeds prijzige) aanbieding gevonden waardoor we in een werkelijk super de luxe hotel zaten. Een heerlijk plekje om even bij te komen van het tijdsverschil met Auckland (of eigenlijk Fiji). Het hotel lag midden in het centrum zodat alles wat wij wilden zien op loopafstand was. En daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Je kan natuurlijk gewoon over de stoep lopen, maar vaak kan je ook ondergronds van winkelcentrum naar winkelcentrum lopen. Deze zijn dan weer verbonden met de metro, tunnels of bruggen. Er ligt echt een doolhof van winkelcentra onder het centrum van Singapore. Ze zijn hier dol op shoppen! Allemaal lekker ge-aircood natuurlijk.

Allereerst hebben we een werkelijk bizar gebouw bezocht dat je niet kunt missen in de toch al indrukwekkende skyline. Het gaat om een hotelcomplex dat bestaat uit 3 torens met hier bovenop een boot. Mare vond het maar verwarrend: "Boot op dak?".



Natuurlijk moesten wel even naar boven om van het uitzicht te genieten. Mooi hoor.

   

   

Daarna onder de grond (hoe kan het ook anders) Chinees gegeten. Verder lekker door de stad geslenterd, wat geshopt en mooie herinneringen opgehaald aan eerder bezoek van ongeveer 10 jaar geleden waarbij we Wouter bezochten die hier toen woonde.













Elke ochtend ging trouwens van start met een enorm uitgebreid (en lekker!) ontbijtbuffet. Van complete warme maaltijden (brr) tot omeletjes, fruit, heerlijk brood, pannenkoeken, muesli, importkazen, muffins, donuts, enz enz. Gevolg was wel dat we de lunch vaak maar oversloegen...

Na drie dagen was het al weer tijd om door te vliegen naar Bangkok. Zowel vanwege de vluchtduur (2,5 uur) als het humeur van Mare verliep deze vlucht erg voorspoedig. Dit in tegenstelling tot de vlucht naar Singapore (10,5 uur en Mare niet op haar best...)

In Thailand rijden ze links, net zoals in Singapore, Fiji, Nieuw Zeeland en de Cooks. Ineens viel het ons op dat er best veel linksrijdende landen bestaan. En dat ondanks alle oefening het oversteken risicovol blijft... Ons hotel lag in de wijk Chinatown. Deze hadden we een vorige keer nauwelijks gezien en het lag dichtbij het treinstation. Het was een grappige cultuurshock ten opzichte van Singapore: druk, chaotisch, niet zo schoon, maar wel gezellig.





We hebben erg zitten te dubben over wat we wilden doen in Thailand. In totaal hadden we een kleine twee weken minus een paar dagen in Bangkok. Er bleef dus een ruime week over om rond te reizen. Eigenlijk niet zoveel, want we wilden ook nog een paar dagen naar een eiland. Complicerende factor bij het plannen waren de lange en vaak onvoorspelbare reistijden. Uiteindelijk besloten om eerst met de trein naar Ayutthaya te gaan. Dit is een oude koningsstad waar we de vorige keer met Maartje en Sam een dagje zijn geweest. We wisten dus dat het leuk was en dat we nog niet alles hadden gezien. Op basis van de opgedane ervaring zouden we vanuit daar bedenken wat we verder gingen doen (wel of niet met de trein doorreizen naar het Noordoosten).

De treinreis naar Ayutthaya werd meteen een mooi avontuur. We bleken terecht te komen in de derde klasse. Oftewel open ramen en geen airco, dus warm, stoffig en zweterig, maar wel gezellig zo tussen de Thai. Helaas liepen we halverwege ruim een uur vertraging op omdat de locomotief stuk was... Dat beloofde niet veel goeds voor de overige reizen.





Ondertussen krijgt Mare overal heeeeel erg veel aandacht. We hadden al gelezen dat blonde Westerse kindjes in de Thaise ogen een enorme aaibaarheidsfactor hebben. Hoger zelfs dan babypanda's of andersoortige superschattige dieren. En dat hebben we (of eigenlijk: dat heeft Mare) geweten. Op zijn minst wil iedereen even in haar beentjes of armpjes knijpen, maar nog liever willen ze haar optillen en knuffelen. Vooral dit laatste vindt Mare meestal een slecht idee. Ze houdt het liever bij zwaaien en eten aannemen. Meestal gezond, maar op een onbewaakt ogenblik heeft ze inmiddels ook voor het eerst cola en koffie (!) geproefd.

In Ayutthaya zelf hebben we fietsen gehuurd en zijn we langs de tempels gefietst. Erg leuk. Tijdens de fietstocht kwamen we ook langs de olifantentaxistandplaats. Mare reageerde wat minder enthousiast dan verwacht. Normaliter veert ze op bij alles wat met olifanten te maken heeft (plaatjes, knuffels of beeldjes en natuurlijk het liedje "olifantje in het bos"). In werkelijkheid blijkt een olifant toch vooral groot en indrukwekkend te zijn. Helemaal als je er al fietsend eentje in moet halen op een smal paadje...



 



 





Hier hebben we besloten om niet verder door te reizen richting het Noordoosten. Het reistempo zou dan erg hoog moeten liggen en we zouden veel tijd in trein of bus moeten doorbrengen. Dat wilden we Mare, die ook nog steeds een beetje last had van de jetlag, en onszelf niet aandoen. Na veel gepuzzel uiteindelijk besloten om voor de volgende dag een vliegticket te boeken naar het eiland Ko Samui. In een helder moment bedachten we dat een taxi vanuit Ayutthaya rechtstreeks naar de airport in Bangkok misschien wel een optie zou zijn. Dit bleek dan wel zo'n 40 (!) keer duurder te zijn dan de trein, maar aangezien die rit voor 3 personen slechts 75 cent kostte....

Met de taxi ging het ineens supersnel en waren we al na anderhalf uur op het vliegveld. Hm, daar stonden we dan met onze 'veiligheidsmarge' van ruim 3 1/2 uur... Onder het mom van 'nee heb je' toch maar even langs balie van Bangkok airways gelopen. En inderdaad, we mochten ook best met een eerdere vlucht mee. Voordat we het wisten zaten we dus op Ko Samui.
Hierover de volgende (en alweer de laatste) keer meer...