De Gletsjer

Op naar de westkust en wel naar Punakaiki. Dit staat bekend om de Pancake rocks en die moesten we natuurlijk gaan bekijken. Wat een mooi en wederom ruig gebied zeg. En weer een mooie camping. Ruim opgezet, schitterend uitzicht, zo'n 40 meter van het strand en de rocks op loopafstand. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. 

 

 

 

Wel was er één minpuntje en dat waren de sandflies. Een soort muggen, maar dan anders. De beet(jes) waren nog tot daar aan toe. Echt vervelend was de jeuk, die nog minstens een week aan heeft gehouden! Gelukkig had Mare er op één of andere manier niet zo'n last van... Wij des te meer. 

Hierna was het tijd voor de Franz Josef gletsjer (vernoemd naar een Oostenrijkse keizer, vandaar de wat onengelse naam). Om te beginnen hebben we een wandeling gemaakt naar de voet van de gletsjer waarbij het laatste deel ons door de rivierbedding voerde. Bron van de rivier was uiteraard de smeltende gletsjer. Door de strategisch geplaatste stenen gelukkig geen natte voeten gekregen bij het oversteken. De rest werd wel nat vanwege een fikse regenbui. We kregen zelfs een paraplu te leen van een stel Duitse dames dat medelijden had met Mare (altijd handig zo'n baby). Onterecht overigens want Mare vindt regen en wind geen enkel punt. 

 

Nu was het tijd voor het echte werk. Dit was het moment om ons plannetje in werking te stellen. Al vrij lang willen we namelijk een helikoptervlucht maken. En wat is nou een betere plek om dat te doen dan boven een gletsjer?! Bovendien waren de weersvoorspellingen goed en kregen we niet alleen de mogelijkheid om boven de gletsjer te vliegen, maar zouden we er ook op landen. Je begrijpt: we hadden er zin in!
Na een korte briefing (hoe in en uit de helikopter te stappen zonder je hoofd in de wieken te krijgen of de deuren te slopen) konden we ons melden bij de airstrips om vanaf hier snel op stijgen.







Oh ja, we moesten allemaal oordoppen op ter bescherming en communicatie met de piloot. Zie hier familie oordop.



En toen moest er natuurlijk geland worden. Wat vet zeg. Niets geprepareerde airstrip. Gewoon op de sneeuw. Bij het uitstappen bleken we af en toe tot onze knieën in de sneeuw. weg te zakken. Zo grappig. En natuurlijk was de omgeving prachtig.









Na de korte stop was het tijd voor de afdaling waarbij Caren nu voorin naast de pilot kwam te zitten. Echt een superplek.







Wat was dit gaaf zeg! Op de grond stonden we nog helemaal na te genieten. Ook Mare was zwaar onder de indruk en wijst ons sindsdien op iedere helikopter (hokkop) die langs vliegt. Met een zeer voldaan gevoel lieten we Franz Josef achter ons om verder door te trekken naar het zuiden.

De wegen hier zijn trouwens een verhaal apart. Je mag 100 op de 'snelweg' (vaak meer een B- (of C-)weg naar onze maatstaven). Met name op de wegen in de bergen is deze 100 never nooit niet te halen. Niet in een auto, laat staan in een camper.
Op de rechte stukken kan onze camper (t.o.v. een auto) trouwens nog best redelijk meekomen. Het zijn de bochten waar het verschil echt voelbaar is. Vanwege onze hoogte (3,5 meter) heb je al snel het gevoel dat de hele bus om gaat slaan en dat mag natuurlijk niet gebeuren. En dan nog het fenomeen "one lane bridge". Om de haverklap is er, zoals de naam al doet vermoeden, nog maar 1 rijstrook. Altijd even goed kijken dus of er geen tegenligger aankomt....

Een paar uur en heel veel one lane bridges verder kwamen we aan in Makarora. Nauwelijks een plaatsje te noemen, dus een ideale tussenstop om te slapen.

Wildlife

Na het parkeren van onze camper op de boot (best spannend) duurde de overtocht naar het Zuideiland zo'n 3,5 uur. Nieuw Zeeland telt in totaal 4,4 miljoen inwoners, waarvan driekwart op het Noordeiland woont. Het Zuideiland beloofde dus behoorlijk uitgestorven te zijn. Door de harde wind was het nog best een schommelend ritje. Na aankomst zijn we doorgereden naar een camping in het piepkleine plaatsje Momorangi. Al snel kwamen we erachter dat allerlei weerwaarschuwingen af waren gegeven voor ons gebied. Heel veel regen en windstoten tot maar liefst 140 km per uur!! Ojee... 

Niet echt ideale omstandigheden om te gaan rijden met een camper. Daarom besloten we hier het slechte weer uit te zingen. Qua proviand geen probleem. In Wellington hadden we voldoende boodschappen gedaan. Ons koelkastje zat helemaal vol.

Die nacht en ook de volgende dag heeft het werkelijk aan één stuk door geregend (de wind viel mee). Ergens hadden we wel zin in een dagje chillen en hebben we ons vermaakt met (heel veel) afleveringen van Dexter. Mare maakte van de gelegenheid gebruik om eens uitgebreid bij te slapen. De dag erna scheen gelukkig de zon weer (1 dag opgesloten in de camper is echt genoeg) en zagen we hoe mooi het gebied is. 

Een beetje wereldvreemd (misschien toch iets te veel Dexter...) zijn we doorgereden naar Kaikoura. Dé plek om diverse dieren te spotten zoals walvissen, zeehonden, dolfijnen, enz. Bij het binnenrijden maar meteen gestopt bij de zeehondenkolonie. 

Natuurlijk een goed begin, maar wij hadden onze zinnen gezet op het spotten van een echte walvis. Tot onze schrik (en verontwaardiging) lazen we dat kinderen onder de 3 niet mee mochten op de boot. Tssss!! Toen bleek dat we voor slechts een paar tientjes extra met een (privé)vliegtuigje de walvissen konden gaan spotten. Naast het feit dat Mare (gratis) mee mocht en vliegen leuk is, heeft het als voordeel dat je het hele beest ziet ipv alleen een staart of een kop. Bij de airport, wat meer een stukje asfalt naast de hoofdweg was, kregen we eerst een beetje achtergrondinfo. De walvissoort die hier permanent verblijft is de sperm whale (potvis). Ze komen hierheen om op te groeien. Vanwege een diepe kloof voor de kust en bepaalde stromingen, is er hier volop eten. Wij hadden ons nooit zo gerealiseerd dat er walvissen waren die iets anders eten dan plankton. Nou, de potvis is er daar 1 van met dolfijnen, haaien en reuzeninktvissen op het menu. Helemaal geïnspireerd stapten we in het vliegtuig, klaar om die potvis in het echt te zien! 

Het vliegtuig was een 4 seater en klonk als een grasmaaier, maar vloog als een zonnetje. We vonden het helemaal fantastisch, het uitzicht was prachtig. 

Maar de potvissen lieten zich niet zien. Halverwege de vlucht kwamen we wel een verrassing tegen, namelijk een groep Grienden (long finned pilot whales). Wat gaaf was dat! Vanuit de lucht zie je inderdaad de hele walvis, en ook hoe ze naast elkaar zwemmen. Heel mooi. De piloot wilde er zeker van zijn dat we ze goed zagen en deed wat extra rondjes om de vissen (waren wij even blij dat de antiwagenziektepilletjes ook in de lucht werken).





Na de landing vertelde onze piloot dat dit pas de tweede keer was dat hij deze soort had gezien. Wij waren in ieder geval helemaal tevreden.



Hierna wilden we naar de westkust. We hadden fantastisch weer in Kaikoura en dat beviel erg goed. De voorspellingen voor de westkust waren echter niet best. Sowieso valt hier iets van 5 meter regen per jaar, dus de kans dat het regent is nogal groot. Omdat het ook aan de oostkust wat minder zou worden zijn we toch op pad gegaan. Natuurlijk niet zonder eerst op een mooi plekje met interessant gezelschap te ontbijten.



Dat flexibele is wel erg leuk aan een camper.

Om de route wat op te breken hebben we een nachtje in Hanmer Springs geslapen. Een klein dorpje tegen de bergen aan, vooral bekend vanwege de aanwezige hot springs. Die moesten we zeker even uitproberen. Lekker!



Op weg naar de camping viel ons oog op deze geparkeerde auto midden in het dorp.



Of eigenlijk vooral op de vracht. De eigenaar vertelde dat hij hem net had geschoten en dat de rest in de auto lag....

En verder gaat hier natuurlijk ook de zon gewoon onder. Om 22 uur dat dan weer wel. Lekker hoor.

Gloeiende gloeiende

Met onze vrachtwagen (camper) richting Rotorua gereden. Omdat we pas laat op pad konden, sliepen we in Matamata. Toevallig een toeristische trekpleister omdat veel Lord of the Rings- en Hobbitscenes hier zijn opgenomen. Zelfs het lokale VVV-kantoor was een Hobbithuis (vergeten foto te maken) !?! Wij hebben de Hobbitontour maar even gelaten voor wat ie was en gingen snel door naar Rotorua. Een indrukwekkend gebied waar je niet om de geothermische activiteit heen kunt. Spuitende geisers, kokende meren (echt waar), heet waterbronnen en exploderende modder (of eigenlijk kokende modder), maar vooral ook veel rotte-eierengeur. Met al deze 'warmte' in de grond heeft iedere zichzelfrespecterende camping (hotel/motel) in de omgeving uiteraard een eigen thermale hot pool. Zo ook de onze. Heerlijk om 's avonds lekker in te liggen om bij te komen van de dag.

In Rotorua hebben we diverse plekken bezocht. Allereerst zijn we gewoon een beetje gaan wandelen door het park naast/in het stadje. Echt bizar hoe net naast de speeltuin en de weg het stoom overal omhoog komt. Omdat de stoom ook onder een vijver of modderpoel naar boven komt kan dit gewoon gaan koken. Gelukkig hadden ze er op de gevaarlijkste plekken nog wel even een hek omheen gezet. Mare hebben we maar even in de buggy laten zitten... 

Hierna was het tijd voor het echte werk. Eerst naar 'Te Whakareware-watanga o te Ope Taua a Wahiao' oftewel 'Whaka'. Dit is een heus Maorisch dorpje (ze wonen er nog), midden tussen de thermische activiteit. Erg indrukwekkend om hier rond te lopen met oa een geiser die zo'n 20 keer per dag actief is en al spuitend hoogtes bereikt van rond de 30 meter. De geur was trouwens af en toe echt niet te harden, je zou er maar wonen. 

En natuurlijk hebben we ook een traditioneel bereid maiskolfje gegeten...



De volgende activiteit op ons programma was Hells gate. Dusdanig indrukwekkend dat Rinze zelfs nog wat herinneringen had van zijn vorige bezoek in 1988.





Ook deze keer was het prachtig. Hierna konden we met een gerust hart Rotorua en de rotte eieren achter ons laten.

De camper bevalt ondertussen erg goed. Het is heel fijn om altijd alles bij je te hebben en we worden steeds handiger in het spotten van de mooie plekjes. Mare slaapt in de alkoof (dat moesten wij de eerste keer ook even opzoeken). Met tent en al, want dat is best ruim. Er zitten heel handig gordijntjes (en een veiligheidsnet) voor, zodat we in en uit kunnen lopen terwijl ze slaapt. Daarnaast heeft Mare het fenomeen speeltuin ontdekt. Dat kamperen vindt ze wel wat...







 

Een aantal dagen later was het tijd voor iets heel anders. Na een aardig bezoekje aan de Glowworm cave (vooral heel duur voor 10 minuten naar gloeiende wormen kijken (die ook nog eens geen echte wormen zijn)) bleek 'ineens' het national park Tongariro op de route te liggen. Een heuse World Heritage site. Wat een gaaf en ruig gebied zeg.









Iemand Mount Doom al herkend?

Ivm de reeds geboekte overtocht naar het Zuideiland hadden we één echte dag in Wellington, de hoofdstad van NZ. Een erg leuke dag want het is een hele fijne stad met een lekkere vibe. Uiteraard zal het mooie weer zeker mee hebben gespeeld.







Vanwege de zon worden we trouwens gewaarschuwd fors zonnebrand te smeren. De UV-factor is hier vele malen hoger dan in NL. Als uitsmuiter de oorzaak hiervan. Ten eerste is de ozonlaag boven NZ dunner. Ten tweede is hier veel minder luchtvervuiling, waardoor minder UV uit de lucht gefilterd wordt. Jaja, luchtvervuiling heeft blijkbaar ook een positieve kant. Tot slot staat de aarde in de zomermaanden van NZ dichter bij de zon dan bv het Middellandse zeegebied in onze zomer. Dit vanwege de draaiing van de aarde om de zon. Zo, weer wat geleerd...