De Gletsjer

Op naar de westkust en wel naar Punakaiki. Dit staat bekend om de Pancake rocks en die moesten we natuurlijk gaan bekijken. Wat een mooi en wederom ruig gebied zeg. En weer een mooie camping. Ruim opgezet, schitterend uitzicht, zo'n 40 meter van het strand en de rocks op loopafstand. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. 

 

 

 

Wel was er één minpuntje en dat waren de sandflies. Een soort muggen, maar dan anders. De beet(jes) waren nog tot daar aan toe. Echt vervelend was de jeuk, die nog minstens een week aan heeft gehouden! Gelukkig had Mare er op één of andere manier niet zo'n last van... Wij des te meer. 

Hierna was het tijd voor de Franz Josef gletsjer (vernoemd naar een Oostenrijkse keizer, vandaar de wat onengelse naam). Om te beginnen hebben we een wandeling gemaakt naar de voet van de gletsjer waarbij het laatste deel ons door de rivierbedding voerde. Bron van de rivier was uiteraard de smeltende gletsjer. Door de strategisch geplaatste stenen gelukkig geen natte voeten gekregen bij het oversteken. De rest werd wel nat vanwege een fikse regenbui. We kregen zelfs een paraplu te leen van een stel Duitse dames dat medelijden had met Mare (altijd handig zo'n baby). Onterecht overigens want Mare vindt regen en wind geen enkel punt. 

 

Nu was het tijd voor het echte werk. Dit was het moment om ons plannetje in werking te stellen. Al vrij lang willen we namelijk een helikoptervlucht maken. En wat is nou een betere plek om dat te doen dan boven een gletsjer?! Bovendien waren de weersvoorspellingen goed en kregen we niet alleen de mogelijkheid om boven de gletsjer te vliegen, maar zouden we er ook op landen. Je begrijpt: we hadden er zin in!
Na een korte briefing (hoe in en uit de helikopter te stappen zonder je hoofd in de wieken te krijgen of de deuren te slopen) konden we ons melden bij de airstrips om vanaf hier snel op stijgen.







Oh ja, we moesten allemaal oordoppen op ter bescherming en communicatie met de piloot. Zie hier familie oordop.



En toen moest er natuurlijk geland worden. Wat vet zeg. Niets geprepareerde airstrip. Gewoon op de sneeuw. Bij het uitstappen bleken we af en toe tot onze knieën in de sneeuw. weg te zakken. Zo grappig. En natuurlijk was de omgeving prachtig.









Na de korte stop was het tijd voor de afdaling waarbij Caren nu voorin naast de pilot kwam te zitten. Echt een superplek.







Wat was dit gaaf zeg! Op de grond stonden we nog helemaal na te genieten. Ook Mare was zwaar onder de indruk en wijst ons sindsdien op iedere helikopter (hokkop) die langs vliegt. Met een zeer voldaan gevoel lieten we Franz Josef achter ons om verder door te trekken naar het zuiden.

De wegen hier zijn trouwens een verhaal apart. Je mag 100 op de 'snelweg' (vaak meer een B- (of C-)weg naar onze maatstaven). Met name op de wegen in de bergen is deze 100 never nooit niet te halen. Niet in een auto, laat staan in een camper.
Op de rechte stukken kan onze camper (t.o.v. een auto) trouwens nog best redelijk meekomen. Het zijn de bochten waar het verschil echt voelbaar is. Vanwege onze hoogte (3,5 meter) heb je al snel het gevoel dat de hele bus om gaat slaan en dat mag natuurlijk niet gebeuren. En dan nog het fenomeen "one lane bridge". Om de haverklap is er, zoals de naam al doet vermoeden, nog maar 1 rijstrook. Altijd even goed kijken dus of er geen tegenligger aankomt....

Een paar uur en heel veel one lane bridges verder kwamen we aan in Makarora. Nauwelijks een plaatsje te noemen, dus een ideale tussenstop om te slapen.