Oranjekoorts houdt ook Thailand in zijn greep

Wie denkt dat wij hier in Thailand niets meekrijgen van de oranjegekte heeft het goed mis. Zoals blijkt uit onderstaande foto's doen ook de Thai goed mee:




Ok, misschien was dit niet helemaal ter ere van het Nederlands elftal, maar het is wel goed voor onze stemming! Dit was overigens wel een echte oranjefan:




Als trouwe fans hebben wij tot nu toe iedere wedstrijd voor de buis gezeten. Klinkt natuurlijk heel logisch, maar voor ons begint de wedstrijd pas om 1:45 's nachts, een prestatie van formaat dus!
Waren we in Chiang Mai tegen Italie nog een beetje slaperig, bij de wedstrijd tegen de Fransen in Bangkok ging het dak eraf! Het kostte even wat moeite om een geschikte kroeg te vinden, maar uiteindelijk bleek deze er wel te zijn en wel in de meest toeristische straat van Bangkok (wat mischien wel weer een beetje logisch is). Deze kroeg op Khao San Road had speciaal voor het EK de politie omgekocht (...) en mocht dus na 2 uur open blijven mits ze alcohol zouden uitschenken in kartonnen bekertjes. Nu zijn wij zowel fervente tegenstanders van corruptie als bier uit kartonnen bekertjes, maar voor deze gelegenheid hebben we natuurlijk een uitzondering gemaakt. Daar zaten we dan met zo'n 60 in oranje uitgedoste Hollanders en... 3 Fransen (waarvan er 2 ook nog voortijdig de kroeg uitglipten). Dankzij Maartje en Sam (volgende editie alles over hun komst) deden wij qua uiterlijk niet onder voor de andere fans en hadden we ook nog eens oranje M&M's om ons wakker te houden!
LAND HUP!! HUP HOL

Roet in het eten

's Ochtends om 5 uur vertrok onze trein terug naar Delhi. Inderdaad dat vonden ook wij erg vroeg. Het was echter de enige manier om zeker te weten dat we dezelfde dag onze aansluiting naar Jaipur zouden halen en het was wel weer een extra luxe trein, dus we kregen een krantje, kopjes koffie en sapjes en natuurlijk een uitgebreid ontbijt. Nadeel van al deze luxe was dat de airco op standje Zuidpool stond. We keken dus uit naar onze aankomst in Delhi zodat we weer een beetje op konden warmen. Helaas bleek de temperatuur in Delhi vanwege een behoorlijke regenbui nogal te zijn gedaald en waren wij na aankomst nog steeds verkleumd. Snel een trui onder uit onze tas gevist. Later zagen we op het internet dat de temperatuur in Delhi inderdaad naar beneden was gekelderd en wel naar.... 29 graden! Haha, temperatuur blijkt nogal een relatief begrip te zijn.

In Delhi was het een drukte van belang in de wachtruimte en wij, als enige buitenlanders, werden weer eens overstelpt met aandacht. Ze willen hier werkelijk alles van je weten. Logische dingen zoals: waar we vandaan komen, hoe we heten, hoe oud we zijn, wat voor werk we doen, of we getrouwd zijn en kinderen hebben. Maar ook minder logische dingen zoals: hoe onze vaders heten, hoeveel we verdienen, hoeveel mensen er in ons huishouden wonen (2?! maar waar woont oma dan?), tot welke kaste we behoren en of we een liefdes- of gearrangeerd huwelijk hebben. Tot slot ook nog een verplichte fotosessie natuurlijk.



Daarna op pad. Ondanks het feit dat we overdag reisden was de trein richting Jaipur een slaaptrein, omdat we beiden een beetje aan het kwakkelen waren; Rinze voelde zich die dag erg grieperig en Caren had al een paar dagen een beetje last van haar buik, hebben we dus lekker een aantal uurtjes onze ogen dicht gehad.

Aangekomen in Jaipur voelden we ons nog steeds niet echt best. Gelukkig werden we naar het totnogtoe meest comfortabele hotel in India gebracht. Lekker schoon, mooie kamer, fijn personeel, goed internet en natuurlijk een restaurant op het dakterras dat ook aan roomservice deed (toen wisten we nog niet hoe blij we hiermee zouden zijn).



De dagen daarna voelden we ons zo slap als een dweil, hele dagen dus een beetje op onze kamer gehangen en veel geslapen, toen nog in het volste vertrouwen dat dit toch wel weer vanzelf over zou gaan. Toen Rinze ineens hele hoge koorts kreeg, besloot Caren echter dat het nu toch wel de hoogste tijd was om de dokter in te schakelen. Vanwege de koorts waren we namelijk wat angstig voor Malaria. Sowieso leken de symptomen zo'n beetje op alle ziektes uit het EHBO-boekje te passen, minder.
De dokter kwam gelukkig snel en gaf Rinze meteen wat spuitjes, dat hielp. De volgende dag richting de dokter voor een aantal vervolgonderzoeken. Slechts 10 minuten lopen, maar het leek een onneembare hindernis; met de autorikshaw dus maar. Rinze kreeg tot zijn grote vreugde wederom een tweetal prikjes en er werd wat bloed afgenomen. Vervolgens ging Caren toen bijna ondersteboven, veel te lage bloeddruk bleek later. Dus niet veel later lagen we gezellig samen op een bedje.



We waren in ieder geval allebei behoorlijk uitgedroogd, dus moesten we beloven dat we die dag 4 tot 5 liter water zouden drinken (en dat is veel!). Verder kregen we alvast wat antibiotica.
's Avonds nog wat paniek bij de dokter die ineens opbelde dat Rinzes bloedplaatjes angstvallig laag leken te zijn waardoor hij aan Dengue met mogelijke interne bloedingen dacht, wat zou betekenen dat Rinze zo snel mogelijk een bloedtransfusie moest (en dat in India!?!). Zijn assistent kwam meteen even langs om opnieuw bloed af te nemen (hadden we al gezegd dat Rinze echt een hekel heeft aan spuitjes), gelukkig waren de waarden nu hoger en was de transfusie dus afgewend. Later bleek dit alles een storm in een glas water; de waarden waren namelijk zo laag omdat er bij de eerste keer bloedprikken wat was misgegaan. Maar goed, dat wisten we toen nog niet.

Tijdens ons volgende bezoek aan de dokter kregen we de definitieve diagnose: beiden een bacterie opgelopen (niet dezelfde!?), waarbij vooral Rinze een nogal heftige vorm had. Na nog wat injecties voor Rinze (fijn...) kregen we nog meer antibiotica mee die gelukkig aansloegen.

Caren was er een stukje sneller bovenop en is dus een dagje met de autorikshawchauffeur van het hotel op stap geweest om Jaipur te verkennen. Hoewel de stad de week ervoor nog het toneel van een aantal bomaanslagen was, was hier niets van te merken. Het was bijvoorbeeld niet duidelijk waar de aanslagen precies waren gepleegd (en eerlijk gezegd zagen veel delen van de stad eruit alsof er net een bom was ontploft...).
De sights zelf waren trouwens wel weer echt prachtig. Jaipur wordt ook wel de Pink city genoemd, omdat de binnenstad helemaal roze is geverfd (eigenlijk meer bruin, maar goed). Hier zit geen hele diepere betekenis achter, een of andere pief had bedacht dat het een leuk idee was om de stad roze te verven ter ere van een bezoek van koning Edward.




In de rest van de stad werd het onderhoud van de roze gebouwen nogal wat minder goed bijgehouden, vergane glorie dus, maar daardoor misschien nog wel mooier.



Gelukkig hadden we een dag later allebei genoeg energie om iets te ondernemen, het werd de film. In Jaipur staat namelijk Indiaas bekendste bioscoop: Raj Mandir.



We zijn inmiddels dol op Bollywoodfilms en wilden er dus ook graag eentje in de bios bekijken. Heel grappig, omdat iedereen keihard meelacht en klapt. Het was trouwens een draak van een film met een flinterdun plot zodat zelfs wij het goed konden volgen ondanks dat de film in het Hindi was. De muziek was wel heel cool dus we hebben later nog wel de cd gekocht (waarbij de verkoper ons nog voorzichtig polste of we het een leuke film hadden gevonden...)

Door al dat ziek zijn hadden we ondertussen nogal wat tijd verspild die we erg graag hadden willen gebruiken om allerlei mooie steden in de staat Rajastan te bezoeken. Gelukkig hadden we nog tijd om 1 a 2 dagen naar het plaatsje Udaipur te gaan. Omdat je bij het kopen van een treinkaartje van alles in moet vullen gingen we op het station even een pen lenen bij een Indiase jongen. Hij vroeg of we ook onze ticket gingen cancellen... 'Cancellen?!?! Nee, wij gaan juist een ticket kopen, hoezo?' Hij vertelde dat een bepaalde minderheidsgroepering nogal overhoop lag met de overheid en daarom allerlei wegen en sporen had geblokkeerd of zelfs onklaar gemaakt. Toch een ticket gekocht, maar we waren wel aan het twijfelen gebracht. In ons hotel zijn we dus meteen even op internet gegaan om een en ander te controleren. Inderdaad, er was van alles aan de hand! Het kwam allemaal nogal onbestendig over met allerlei wilde stakingen waarbij de boel voorlopig alleen maar verder leek te escaleren. Daar bovenop bleek dat de definitie van een minderheid ook een relatieve is... Het ging weer eens om een paar miljoen mensen.
Reden voor ons om toch ook maar eens naar een vliegticket te kijken. Gelukkig konden we de volgende dag voor een prikkie met Jetairways direct naar Mumbai. Snel de ticket via internet geboekt en ons treinkaartje afgezegd. Wel ongelofelijk teleurgesteld dat we zelfs niet naar onze laatste bestemming in Rajastan konden gaan!

De volgende dag zagen we op tv dat onze trein toch was gecanceld en het vliegen dus een verstandige keuze was. Natuurlijk had de vlucht nog wel even ruim een uur vertraging en konden we bij aankomst in Mumbai niet meteen landen vanwege alle drukte in de lucht waardoor we vrij lang rondjes hebben gevlogen boven de stad. Vooral Caren, die inmiddels erg verkouden was geworden, had veel last van de luchtdrukverschillen.

Samengevat hebben we maar liefst 8 dagen in Jaipur gezeten en dit terwijl we 'slechts' 3 weken voor India hadden. Behoorlijk balen dus. Met nog een ruime maand te gaan was dit eigenlijk wel het enige dieptepunt van onze reis.

Gelukkig was er toen nog Mumbai zelf. Een bijzonder mooie stad met veel mooie gebouwen, gezellige buurten en af en toe zelfs.... een stoep!




Na een dagje zelfstandig rondlopen (en toch ook nog wel een beetje bijkomen) hebben we de familie opgebeld die we in Agra hadden leren kennen. Die vonden het zo leuk dat we belden dat pa en zoon die avond direct langs zijn gekomen om wat te drinken. Erg gezellig! Vervolgens nodigden ze ons uit om die zaterdag samen de stad te gaan bekijken. Die uitnodiging namen wij natuurlijk met beide handen aan, leuk!

Zaterdag rond 12 uur gingen we op pad. Er bleek een grote spacewagon te zijn gehuurd (inclusief chauffeur), waarmee we eerst de rest van de familie op gingen halen. Met zijn zevenen (de auto leek ineens erg klein) zijn we vervolgens langs een grote mall, wat tempels, een park en langs alle huizen van -de voor ons inmiddels ook- bekende Bollywoodsterren (hadden we al verteld dat we zijn gevraagd om als figurant op te treden in een B-film, geen tijd helaas) gereden. Veel samen gegeten natuurlijk, waarbij het altijd weer discussie was wie de rekening mocht betalen. Wij verloren iedere keer weer. Gelukkig hadden we dit al een beetje voorzien en dus allerlei cadeautjes gekocht. Die avond hebben vader en zoon ons zelfs naar het vliegveld gebracht, omdat ze zeker wilden zijn dat we veilig en wel op het juiste vliegtuig zouden stappen. Te aardig toch. Zo hebben we onze enerverende verblijf in India in ieder geval op een superleuke manier afgesloten.

Sikhs en haantjes

In Delhi hadden we geregeld dat we opgehaald zouden worden. Gelukkig maar want door een enorme vertraging (eigenlijk hebben we nog maar 1 trein gehad die niet minstens 2uur te laat op de plek van bestemming aankwam), arriveerden we pas na middernacht. Nadat onze Mumbaise familie bijna opgeluchter was dan wij dat ons contactpersoon er nog stond hebben we afscheid genomen en zijn wij richting ons hotel gegaan. Na wat uitslapen was het tijd om de grote stad in te gaan.

Van verschillende reizigers hadden we (wederom!?!) gehoord dat Delhi een vervelende/ vieze stad is, maar wij vonden (vooral New) Delhi eigenlijk echt een verademing. We kregen af en toe weer een glimlach, de autorickshaws en touts vroegen natuurlijk nog steeds of we mee wilden, maar op een leuke manier. En ook als bleek dat we niet mee wilden kon er altijd nog wel een praatje vanaf, wensten ze ons een goede reis en wezen ze ons ook nog even hoe we moesten lopen. Ook hadden we hier veel meer contact met andere Indiase toeristen, die even een praatje kwamen maken en met ons op de foto wilden. Verder beschikte Delhi over een paar moderne koffietentjes en een revolving restaurant!

Voor de volgende dag hadden we een auto met chauffeur gehuurd. Superchill, in het begin hadden we hem verteld waar we allemaal heen wilden en vervolgens heeft hij ons de hele dag rondgereden. Zo konden we superveel zien en hoefden we niet iedere keer te onderhandelen over vervoer. Bovendien was het echt spotgoedkoop.

We zijn onder andere naar deze indrukwekkende toren, de Qutb Minar, geweest. Het hele complex deed ons een beetje aan Escher denken.



Toen naar deze bijzondere lotustempel.



Een tempel van het -voor ons volledige onbekende- Baha'i geloof. Erg interessant om hier wat meer over te weten te komen. Het geloof is nog heel jong en ontstaan in 19e eeuw. Dit betekent bijvoorbeeld dat alle geschriften zijn geschreven (of ondertekend) door de profeet zelf. In de tempel zelf moest iedereen stil zijn zodat er gebeden kon worden naar... je eigen god. Een van de belangrijkste kenmerken van dit geloof is namelijk dat ze ervanuitgaat dat alle geloven in beginsel hetzelfde zijn. Er zijn natuurlijk wel verschillen, maar die zitten in de details. Erg fascinerend allemaal en we waren een beetje verbaasd dat we hier nog nooit van hadden gehoord. En dit terwijl in de informatieruimte bleek dat we al eens het heilige der heiligen van dit geloof hebben bezocht! De belangrijkste tempel staat namelijk in Haifa (Israel) op een berg midden in de stad. Tja, en we zijn niet alleen in Haifa geweest, we hebben ook nog de berg beklommen en het gebouw bewonderd, een behoorlijke oeps dus. In onze verdediging: dit is al wel 10 (!) jaar geleden.

Laatste stop het rode fort, een indrukwekkend kasteel in het oude deel van Delhi.



Vanuit Delhi met de nachttrein naar Amritsar, weer allemaal leuke, interessante mensen ontmoet trouwens. Amritsar staat ook bekend om een godsdienst. India blijkt een heel religieus land. Dit keer het Sikh-geloof. Hoewel slechts 2% van de Indiers dit geloof aanhangen is het toch de een van de grotere godsdiensten in de wereld (er zijn ook meer dan een miljard Indiers, vandaar). De voor ons meest bekende eigenschap van dit geloof is de tulband die elke mannelijke aanhanger verplicht is te dragen. Op een of andere manier komen de Sikhs op ons heel statig en relaxed over. Ze zijn vaak netjes gekleed, knikken je vriendelijk gedag en lopen niet naar Caren te gluren. Maar het meest zijn we toch wel gecharmeerd van die tulband! De Sikh-vrouwen zijn voor ons overigens niet te onderscheiden van Hindu- of moslimvrouwen.

In Amritsar ligt hun allerheiligste heiligdom, te weten de werkelijk prachtige gouden tempel. Het leuke was dat ook wij als toerist overal vrij rond mochten lopen, als we maar ons hoofd bedekten en onze voeten bij de ingang wasten, echt super. Dit tempelcomplex heeft echt bijzonder veel indruk gemaakt op ons (we zijn er maar liefst 3 keer geweest).
Als je aankomt bij het complex moet je eerst je schoenen uitdoen. Ondanks de enorme drukte was dit keurig geregeld. Hierna moet je door een bak met water lopen om je voeten te wassen. Veel mensen nemen eveneens een slok van dit blijkbaar bijzondere water! Wij raakten niet in de verleiding, voornamelijk vanwege de overheersend bruine kleur...

Hierna loop je naar een soort van meer met in het midden de gouden tempel. Zo mooi!



Het is vrij makkelijk vast te stellen waar de tempel zijn naam aan te danken heeft. Wat het zo bijzonder maakte was dat vanuit boxen die overal hingen een speciaal soort hypnotiserende muziek kwam. Daardoor hing er ondanks de ongelofelijke drukte een hele serene en spirituele sfeer in het complex. Later bleek dat de muziek de hele dag live wordt gespeeld vanuit de gouden tempel.



Op een gegeven moment moesten wij natuurlijk ook de drukke rij in om de daadwerkelijke tempel te bezoeken. Na het live bekijken en beluisteren van de muzikanten, hebben we op ons gemak alle verdiepingen bekeken. Echt heel bijzonder om hier rond te mogen lopen.



Tussen al deze bezoeken door zijn we nog naar Attari bij de grens met Pakistan geweest. Dit is de enige officiele grensovergang tussen Pakistan en India. We zijn hier niet heengegaan om de grens over te steken, wat je misschien logischerwijs zou verwachten, maar om een dagelijks grenssluitingsritueel te zien. Klinkt vrij saai toch? Maar dit ritueel was zo populair geworden dat ze aan beide kanten maar gewoon tribunes hebben geplaatst. Vooral aan 'onze' kant bleek de opkomst enorm. Hier de tribune van Pakistan



en dan nu die van India!



Voor een dagelijks ritueel was het echt een ongeregeld zootje, crowd control blijkt niet Indiaas sterkste kant. Omdat er een gescheiden mannen- en vrouwentribune was, moest vooral Rinze zich echt omhoog 'vechten'. Een enorm geduw en getrek waarbij het vast mogelijk is om gewond te raken. Gezien de reuzenafmetingen van Rinze was het gevaar voor hem gelukkig niet zo groot, maar er liepen ook allerlei kleine kinderen rond... Eindelijk boven aangekomen stond Caren allang aan de andere kant van de tribune te zwaaien. Zij was er inmiddels achter gekomen dat er ook een toeristen/VIP-tribune was. Hier was geen wachtrij (zucht van Rinze) en ook geen scheiding tussen mannen en vrouwen, wel zo gezellig.
Langzamerhand werd het publiek opgezweept door een spreker en vette Indiase beats en op een gegeven moment werd er zelfs gedanst.



Toen was het tijd voor het echte werk en gingen onderstaande 'haantjes' met veel bombarie heen en weer marcheren.



Het slotstuk was een handdruk en het precies gelijktijdig neerhalen van de vlaggen.



Al met al hebben we in Delhi en Amritsar een hele mooie tijd gehad. Dat betekende helaas dat het hierna eigenlijk alleen maar slechter kon gaan en dat was ook het geval...

Monument of Love

Vanuit Varanasi met wederom een nachttrein naar Agra. De treinen in India zijn zo relaxed. Je krijgt een prima bedje met (schone) lakens, een kussen en een deken dus je slaapt supergoed. Echt een hele fijne manier om lange afstanden af te leggen. Daarbij moeten we overigens wel vermelden dat wij meestal samen met de rijke Indiers in een van de meest luxe klassen zitten. De gemiddelde Indier zit in dezelfde trein echt als een sardientje opgepropt. De treinen zijn meestal al een week voor tijd volledig volgeboekt en daarom hebben de Indiase spoorwegen speciaal voor de toeristen de 'tourist quota' ingevoerd. Dat zijn plekken die worden vrijgehouden voor toeristen. Superhandig want daardoor kunnen wij een paar dagen voor vertrek nog kaartjes kopen. Dat gebeurt dan weer heel luxe in een kantoortje speciaal opgezet voor toeristen of in een aparte rij tussen de ladies, freedom fighters en kankerpatienten?!

In de trein kun je meestal voor zo'n 50 eurocent ook nog een maaltijd bestellen. De eerste keer durfden we dit niet te proberen, omdat we bang waren dat we ziek zouden worden, maar deze keer hadden we HONGER! En we werden niet teleurgesteld: de treinkok schotelde een heerlijk maaltje voor met onder andere curry, rijst en nan (Indiaas brood). Sindsdien bestellen we dus altijd eten in de trein. Sowieso zijn we erg te spreken over het eten in India. Alles is superlekker!
Wat verder nog leuk was aan deze reis, was dat we samen met 2 Australiers en 2 Canadezen in een slaapgedeelte zaten. Supergezellig. We hebben de hele avond India-verhalen uitgewisseld. In dit land krijg je hoe dan ook een cultuurshock.

Agra is weer zo'n stad waar andere reizigers je voor waarschuwen, maar het is ook de stad van de Taj Mahal en die wilden we natuurlijk wel erg graag zien. Dat iedereen wel een punt heeft, bleek toen we bij aankomst bijna beroofd zijn! Hierbij mogen we ook onszelf wat kwalijk nemen, want we maakten twee hele domme fouten. Na het onderhandelen over de prijs zeiden we al tegen elkaar 'Deze kerel komt echt onbetrouwbaar over'. En toch stapten we in. Toen deze chauffeur van de autorickshaw (Indiase tuktuk) na 20 meter rijden ineens zijn grote 'broer' meenam, hadden we natuurlijk vol moeten protesteren en/of uit moeten stappen. Tot slot reed hij volledig de verkeerde kant op. Omdat we nu echt op scherp stonden, hadden we namelijk al de kaart erbij gepakt. Toen we allebei boos vroegen waar hij in vredesnaam heenging, draaide hij onmiddelijk 180 graden om en bracht ons vervolgens naar de afgesproken plek. Ondertussen de vermoorde onschuld spelend natuurlijk. We waren zo kwaad dat we nog een foto hebben genomen van zijn nummerbord om hier werk van te maken. Totdat zelfs onze hotelmeneer reageerde met 'maar er is toch niets gebeurd??'. Dit zou dus vast weer een zinloze en frustrerende exercitie gaan worden en daarom hebben we het bij voorbaat maar opgegeven.

Ons hotel (zo ongeveer naast de Taj!) was wel weer een oase van rust (inmiddels is dit ons belangrijkste selectiecriterium) en onder het genot van een lassi konden we dus weer wat bijkomen en sightseeplannen maken. De Taj Mahal was gepland voor de volgende dag zodat we die tijdens zonsopgang konden bewonderen, een iets te ambitieus doel bleek later.

De eerste dag zijn we naar Fatehpur Sikri gegaan. Een stad gebouwd door een Moghul leider in de 16e eeuw, maar na zijn dood vrij snel verlaten. Nooit van gehoord, maar het was een UNESCO site dus de verwachtingen waren hooggespannen. Dit keer om gezeur (en berovingen) te vermijden met een taxi van het hotel die kant op gegaan. Eenmaal aangekomen waren we zwaar onder de indruk, zo mooi.




Beetje jammer dat het bewonderen van dit alles wel weer onder constante begeleiding ging van zogenaamde gidsen, kaartjesverkopers en andere ondernemers. En of we nou 1 of 10 keer 'nee, bedankt' zeggen, het heeft gewoon geen effect. Met als gevolg dat we iedereen dan maar gewoon negeren of, als dat niet helpt, echt boos worden. Er was hier -gelukkig!?!- ook nog een deel waar je voor moest betalen en daar konden we wel in alle rust genieten.




's Avonds afgesproken met onze treinvrienden om op een dakterras met uitzicht op de Taj Mahal te gaan eten. Alleen bleek toen dat de Taj 's avonds niet verlicht wordt?!?! Het zal wel iets met de stroomvoorziening te maken hebben, gemiddeld valt de stroom hier namelijk iedere avond wel een keer uit. Voor langere tijd dan, de korte storingen niet meegerekend. In Varanasi was het 1 avond zo erg dat ons hotel wel een disco vol stroboscopen leek.
Dit alles mocht de pret echter niet drukken, onze Ozzies hadden namelijk geregeld dat er speciaal voor ons bier was. De hoteljongen had tjidens de regelactie van de Ozzies iets gemompeld van 'nothing is impossible', waarop Caren (buiten gehoorafstand gelukkig!) eruitflapte of we dan misschien ook steak konden bestellen....
Het was wederom erg gezellig en dusdanig laat dat wij hadden bedacht dat de Taj Mahal er een paar uur na zonsopgang vast ook nog prachtig uit zou zien.

Dat bleek gelukkig het geval.



Ondanks dat we al tientallen fotos hadden gezien, vonden we het toch nog steeds heel erg mooi. Voor degenen die het verhaal niet kennen hier een beknopte versie. De Taj is gebouwd in opdracht van Shah Jahan, als mausoleum voor zijn geliefde vrouw die tijdens de geboorte van hun 14e kind stierf. Uiteindelijk heeft hij niet lang kunnen genieten van het bouwwerk. Vlak nadat het af was is hij door zijn eigen zoon afgezet en gevangen genomen in het nabijgelegen Agra Fort (met uitzicht op..). Na zijn dood is hij in een graf naast zijn vrouw geplaatst. Alle Indiers hebben het dan ook steevast over 'the greatest monument of love'.
Bijzonder aan de Taj Mahal is dat het volledig uit marmer bestaat en volledig symmetrisch is, elke zijde is dus gelijk.





Die avond zouden we de o zo origineel genaamde Taj Express naar Delhi nemen. Op het station kwamen we in gesprek met een superleuke familie uit Mumbai die bezig was met een vakantie in eigen land. Erg gezellig gekletst en toen het tijd was om in de trein te stappen, bleken we niet alleen dezelfde trein te nemen, maar ook naast elkaar te zitten! Als dat geen Karma is.
De treinreis is in ieder geval nog nooit zo snel gegaan...