Hoi An en Hue

De volgende bestemming was Hoi An, een aardig tripje vanuit Nha Trang, dus dat leek ons een ideaal moment om de Vietnamese nachtbus uit te proberen. Eigenlijk een gewone bus, maar volgezet met een soort van halve stapelbedjes. In principe een uitstekende manier om zo'n 10 uur te reizen, maar dan moet de chauffeur wel een beetje normaal rijden. Hier ging het dus mis；naast het oneindige getoeter, remde hij vaak nogal plotseling waardoor wij alledrie dus vrij slecht hebben geslapen. Bij aankomst geen tijd om even uit te rusten, er moest geshopt worden!



Hoi An staat namelijk niet alleen bekend om haar antieke gebouwen, maar ook om het feit dat dit 'the place to be' is om maatkleren te laten maken. Na het uitchecken van diverse winkels hebben we op verschillende plekken onze maten op laten nemen en allerlei bestellingen geplaatst. Rokjes, jurken, een jas, een shirtje, maatpakken en een aantal overhemden, die we de volgende dag op konden halen/voor het eerst konden gaan passen. Tijdens die eerste pasronde merkte je eigenlijk voor het eerst de verschillen op tussen de kleermakers. Hoewel er bijna in alle gevallen nog wel een kleine aanpassing nodig was, hadden sommigen er echt iets moois van gemaakt. Als we ze wezen op de benodigde aanpassingen, konden we de spullen een uurtje of twee later weer ophalen of wederom passen... enzovoorts enzovoorts. Superleuk en eigenlijk ook een beetje (te) verslavend! Het was maar goed dat we hier na 2 dagen weer zouden vertrekken.



Tussen al dat geshop door hebben we natuurlijk ook nog allerlei culturele dingen gedaan. Hoi An is echt een pitoresk stadje.







Van reizen in Vietnam word je trouwens wel erg lui; ze kunnen hier echt alles voor je regelen en bijna gewoon altijd vanuit je eigen hotel. Daar maakten wij natuurlijk dankbaar gebruik van, dus na een tour naar nabijgelegen ruines (ja, Vietnamezen houden overal hun helm op...) lagen onze bustickets naar Hue en onze vliegtickets van Hue naar Hanoi al op ons te wachten bij de balie, heel relaxed en helemaal niet duur.



In Hue was het werkelijk belabberd weer. Tussen de regenbuien door zijn we naar de citadel geweest. Nog steeds erg mooi.





Het grootste deel van de tijd hebben we toch doorgebracht in ons favoriete cafe, de DMZ. De muziek ging van Nirvana naar hele blije jaren 90 happy hardcore, jeugdsentiment dus.
DMZ staat trouwens voor DeMilitarized Zone. Om Noord en Zuid Vietnam te scheiden, was deze zone, waar geen militaire activiteiten plaats mochten vinden, ingesteld. Althans dat was het plan. Uiteindelijk is hier in de Vietnamoorlog (hier: American War) zwaar gevochten en hebben er heftige bombardementen plaats gevonden. De Amerikanen zijn Noord Vietnam trouwens nooit officieel binnengevallen. Dan hadden ze het Noorden namelijk de oorlog moeten verklaren en daar hadden ze blijbaar geen zin in. Beetje vreemd.
Vanuit Hue hebben we samen met een leuke Bredase een DMZtour gedaan. Hoewel je bijna geen overblijfselen ziet van de Vietnamoorlog, was het toch erg indrukwekkend.



Het idee dat je niet van de gebaande paden af kunt wijken omdat er overal nog landmijnen liggen of dat alle ronde vijvertjes die je in de rijstvelden ziet bomkraters zijn (en dat zijn er veel!!), is op zijn zachtst gezegd bizar. Ook zijn we weer Viet Cong tunnels ingeweest. Deze waren wat groter dan die bij HCMC omdat mensen hier daadwerkelijk woonden. Op deze manier probeerden ze te ontsnappen aan de Amerikaanse bombardementen. Hierop vonden de Amerikanen de drill bomb uit, die explodeert en zich vervolgens een aantal meters de grond ingraaft om nog een keer te exploderen. Ergens ook nog een drillbombkrater gezien, echt heftig.
Verder stonden op de scheidslijn tussen Noord en Zuid nog steeds de luidsprekers die voor de oorlog werden gebruikt om propaganda de lucht in te bazuinen. Omdat ze elkaar natuurlijk wilden overstemmen, werden dat er aan beide kanten steeds meer, erg komisch.



Deze kwamen we onderweg ook nog tegen.



De dag natuurlijk toepasselijk afgesloten in het DMZcafe en daarna tas inpakken om de volgende dag richting Hanoi te vliegen.

Kitesurfen en een schoolreisje

Dus zonder hotelreservering naar Mui Ne. Maar... volgens de buskaartjesverkoper was dat geen enkel probleem, bij aankomst zouden er namelijk tientallen mensen staan om je een hotelkamer aan te bieden. Prima, 8 uur 's avonds vertrokken wij uit HCMC om een uur later op precies dezelfde plek terug te keren en een enorme groep Vietnamesen op te pikken. Toen was het helaas wel redelijk gedaan met de rust in de bus.
Bij aankomst om 1 uur 's nachts in Mui Ne stonden er vervolgens helemaal geen hotelmensen! Wij dachten eerst nog dat ze gewoon geen zin hadden om op te blijven. Helaas bleek dat niet het geval: alles zat vol. Nadat we in 1,5 uur echt langs tig hotels waren gelopen, begonnen we ons maar vast in te stellen op een nachtje strand. Gelukkig kwamen we toen bij een 'resort' aan waar we na wat overleg op een strandbedje mochten slapen. Niet echt ideaal natuurlijk, maar we konden er de humor wel van inzien. De volgende dag kwam er ook nog een kamer vrij daar en was het huisvestingsprobleem dus definitief opgelost.

In Mui Ne hebben we ons verder prima vermaakt: beetje op het strand gelegen, cocktailtjes gedronken bij de buren en Rinze heeft wederom kitesurfles gehad. De zee bleek hier echter een stuk ruiger en de wind een stuk harder dan in Australië waardoor er toch eerst nog behoorlijk wat oefeningen en aanwijzigingen nodig waren. En natuurlijk waren er nog wat kleine foutjes...

Gelukkig lukte het dag 2 om op het bord te staan en daadwerkelijk te kitesurfen. Heel cool!

En natuurlijk nog een fotootje van het publiek:

Naast het strand hebben we ook nog de omgeving verkend in een jeep.

Erg leuk. Naar witte en rode zandduinen, een vissersdorpje en een (hele kleine) waterval.




In de zandduinen kon je met een sleetje naar beneden. Dat leek Sabine en Rinze wel wat. En zij sprongen dan ook vol enthousiasme op hun gehuurde sleetjes. Helaas... de heuvel was niet steil genoeg of zij hadden gewoon niet de ideale zandsleehouding gevonden; het eindresultaat was in ieder geval teleurstellend.




Omdat het in het noorden van Vietnam nog steeds vrij koud was, hadden we besloten om wat langer in het zuiden te blijven en zo nog even te genieten van het warme weer. De volgende bestemming werd Nha Trang. Daar hebben we bij aankomst meteen een boottour geboekt voor de volgende dag.



Dit bleek echt een geweldige trip, we hebben het er nog steeds over! Ten eerste zaten we zo ongeveer als enige buitenlanders tussen de Vietnamesen. Dit bleek een belangrijk element, anders zou het namelijk werkelijk een verschrikkelijk foute tour zijn geweest. Door de aanwezige Vietnamesen was het ineens een cultureel uitje geworden. Ten tweede bleek onze gids een entertainer pur sang en was hij een gids-zanger-kok-goochelaar-in-één. De dag begon daarom natuurlijk met een lied. In het Vietnamees en het Engels, zodat wij ook begrepen waar het over ging.
Daarna was het tijd om te snorkelen, er zou hier namelijk een prachtig rif zijn. De gids zei nog tegen Sabine dat ze dit snorkelavontuur haar hele leven zou herinneren. Dat was zeker waar, maar niet vanwege het koraal... Afgezien van het feit dat het water erg koud was en de brillen lek waren, had zij namelijk een kleine aanvaring met een kwal. Gelukkig zijn ze hier niet dodelijk, maar ze steken wel echt! Pijnlijk dus, onze boot zat wel vol met Vietnamesen die allerlei kwallenwijsheden bezaten en dus ging het al snel weer beter.



Hierna was het tijd voor de lunch. Na het aftellen en een soort van 'Aanvallen!' in het Vietnamees hebben we heerlijk gegeten!



En toen het hoogtepunt van de dag: het entertainmentprogramma! Er moest gezongen worden. De ene na de andere Vietnamese klassieker vloog ons om de oren. Uiteraard deed de boot gezellig mee. Omdat de buitenlandse gasten het ook een beetje moesten volgen werd elk lied vertaald naar het Engels. Aan de ene kant erg fout, maar aan de andere kant superleuk voor ons om ook wat van de nummers te begrijpen. Helemaal hilarisch werd het toen een jonge gids uit de andere boot een extreem jengelnummer (denk krolse kat) ging zingen. Daarna natuurlijk de Engelse vertaling die begon met 'Honnneeeeeeey'... hahaha.
Na de Vietnamese nummers natuurlijk nog wat internationale songs. Onze gids, tevens de gitaarspeler en de belangrijkste zanger wist inmiddels dat we uit Nederland kwamen. Na wat zoeken in zijn boekje had hij dan ook een Nederlands nummer gevonden. Vol trots en overtuiging zette hij in en tot grote bewondering van de aanwezige Vietnamesen herkenden wij niet alleen het nummer... wij kenden de tekst ook. Dat moest dan wel een populair nummer zijn in Nederland. Uiteraard hebben we de gids alle credits gelaten en hebben we maar niet uitgelegd dat "Een potje met vet..." nu eenmaal niet echt een gaaf nummer is in Nederland.
Een klein hoogtepuntje in zijn uitvoering was trouwens nog zijn met Vietnamees accent uitgesproken "Dit was het eerste couplet", waarna hij nogmaals inzette.



Het kon deze dag niet op: na het zingen was het tijd voor de 'floating bar'. De housemuziek ging aan, de bar ging overboord en iedereen die wilde kon er gratis wijn gaan drinken. Nu iedereen inmiddels wist dat wij uit Holland kwamen, moest iemand natuurlijk onze eer verdedigen. Vanwege het koude water en de kwallenbeet was het animo eigenlijk niet echt hoog. Na een 'eerlijke' en bijna democratische stemming was het al snel duidelijk wie zichzelf maar weer eens op moest offeren:



Na onze geweldige dag op de boot hebben we nog een mooie tijd in Nha Trang gehad.


Wat ons verder enorm opvalt is dat, helemaal voor een stelletje communisten, de Vietnamesen onwijze handelaars zijn. Heel tegenstrijdig, maar wel erg grappig.

Chuc Mung Nam Moi

Via een korte tussenstop in het koude Hong Kong (12 graden, brrr) kwamen we 's avonds 4 februari aan in Ho Chi Minh City (HCMC). Bij aankomst vonden we het stiekem wel een beetje grappig dat veel andere reizigers er heel erg moe uitzagen vanwege de jetlag. Wij hadden deze keer nergens last van omdat we slechts een tijdsverschil van 1 uur hadden.

Gelukkig waren we dus een beetje scherp, want er bleek wat mis te zijn gegaan in de communicatie met ons geboekte hotel. Er was er niemand om ons op te halen.... Daarom moesten we zelf maar een taxi gaan regelen. Gelukkig stonden we vanwege ons bezoek aan de Filipijnen al helemaal in de onderhandelstand en hebben we ons middenin het backpackersgebied af laten zetten. Na een nachtje slapen weer richting het vliegveld, dit keer om Sabine op te halen! Zij zal ons de komende tijd in Vietnam vergezellen. Supergezellig om elkaar weer te zien en eens lekker bij te kunnen kletsen. In ons hotel hierna ook genoten van de zaterdageditie van de volkskrant, de stroopwafels en (ietwat vroeg, maar daarom niet minder lekker) paaseitjes...



De volgende dag lekker rustig aan gedaan, uitgebreid ontbeten natuurlijk, en een beetje door de stad geslenterd. Onder andere langs een lokale markt gelopen en het Onafhankelijkheids Paleis.



In de stad was het trouwens echt een drukte van belang. Toevallig bleken we hier namelijk precies tijdens Tet te zitten. Dit is het Chinese nieuwe jaar, waarbij op 7 februari het jaar van de rat werd ingeluid en dat de Vietnamezen ook uitgebreid vieren.



Echt fantastisch natuurlijk om dit een keer mee te maken. Het betekende ten eerste dat er van alles te doen was in de stad. Er waren diverse festiviteiten zoals drakendansen, markten waar ze vooral boompjes met gele of oranje kleuren verkopen (de Aziatische variant van de kerstboom) en natuurlijk een groot vuurwerk waarover later meer. Daarnaast betekende Tet echter ook dat heel Vietnam op familiebezoek was, dus dat veel winkels gesloten waren en het openbaarvervoer super vol zat.




Als we op ouderjaarsdag uit zitten te blazen van onze stadswandeling zien we ineens Erwin en Marjolein lopen. Die kenden we nog van Paaseiland. Hoe klein is de wereld?! Al snel bleek dat we tijdens het Oud en Nieuw in Sydney ook al naast ze hebben moeten staan zonder elkaar gezien te hebben. In de herkansing dus, we spreken af om 's avonds samen wat te gaan eten en het vuurwerk te gaan bekijken. Van het hotel hadden we begrepen dat die avond de rivier 'the place to be was'. Die kant dus opgelopen en op een gegeven moment kwamen we bij een soort bouwput uit waar de hele straat vol stond met wachtende mensen op scooters. Daar hebben we ons hier sowieso over verbaasd, het lijkt wel of iedereen een scooter heeft! Na een uurtje of 2 wachten was het dan ook al snel 12 uur en barstte het vuurwerk los. Vergeleken met Sydney was het aanzienlijk minder geautomatiseerd (wij hadden echt het idee dat ze daadwerkelijk met lontjes rondliepen ipv computers). Dit betekende echter niet dat het minder indrukwekkend was. Er werd werkelijk enorm veel vuurwerk afgestoken en omdat ze hier duidelijk met kleinere veiligheismarges werken stonden we echt onder het vuurwerk. Af en toe kwamen de pijlen zo dicht bij dat we letterlijk een beetje wegdoken. Uiteindelijk hebben geen pijlen op ons hoofd gekregen, slechts het as...



Omdat wij hadden verwacht dat dit het moment zou zijn dat iedereen elkaar gelukkig nieuwjaar zou wensen, hadden we de hele dag al geoefend zodat wij in vloeiend Vietnamees: "Chuc Mung Nam Moi!" mee konden doen. Helaas, nadat het vuurwerk was afgelopen werden alle duizenden brommertjes tegelijkertijd gestart en reed iedereen direct weg met uiteraard een grote file inclusief uitlaatgassen en een enorme verkeerschaos tot gevolg. Te komisch natuurlijk. Uiteindelijk zijn we al slalommend toch veilig weggekomen.

De volgende ochtend moesten we vroeg op vanwege een dagtocht naar de tunnels van Cu Chi. Inderdaad een niet ideale planning zo na Oud en Nieuw, maar we willen nu eenmaal veel zien in een korte tijd. Vandaar de ietwat kleine oogjes op de foto's.
De tunnels zijn ten tijde van de Vietnamoorlog gegraven door de Vietnamezen om zich te beschermen en te verstoppen voor de Amerikanen. Het was erg toeristisch, maar toch ook erg indrukwekkend. Zo lieten ze diverse boobytraps zien die waren gebruikt tegen de Amerikanen (heel pijnlijk als je hierin terecht zou komen) en konden we door een 30 meter lange tunnel kruipen om te voelen hoe dat was....en dat was echt pittig, benauwd en claustrofobisch! En dat terwijl we later ook nog eens hoorden dat deze specifieke tunnel speciaal voor de toeristen was vergroot en verstevigd, ai...




Na de tour hebben we ons af laten zetten bij het vroegere 'Museum of Chinese and American warcrimes'. Inderdaad behoorlijk politiek incorrect en daarom heet het nu het 'War Remnants Museum'. Hoewel eenzijdig belicht dekt de oude naam de lading wel. Wat zijn er in dit land afschuwelijke dingen gedaan waarbij vooral de brute kracht en de chemische oorlogsvoering van de Amerikanen eruit sprongen. Na alle foto's kwamen we redelijk ontdaan het museum uit. Na wat eten zijn we die avond maar vroeg naar bed gegaan.

De volgende ochtend wederom een tour, deze keer naar de Mekong Delta. Weer erg toeristisch, maar ook hier zijn er tussen de busladingen toeristen door mooie dingen te zien.




Toen was het tijd om HCMC te verlaten en zijn we 's avonds laat zonder hotelreservering naar de badplaats Mui Ne vertrokken. Volgende keer hoe dat afliep.