Roadtrip door de outback

Na een paar weken langs de kust te hebben gereist, hadden we echt zin om het binnenland te gaan verkennen. Dat bleek inderdaad een volledig ander Australië en dus een hele goede keuze. Ten eerste was het erg rustig: soms konden we het aantal tegenliggers dat we in een paar uur tegenkwamen op één hand tellen. Om de tijd een beetje te doden (en waarschijnlijk omdat het gewoon vriendelijk is) zwaaien de tegenliggers in de outback naar elkaar, heel gezellig. Het heeft zelfs een naam: de bush wave. Hoewel wij met onze Toyota Corolla (dus zonder bullbar of 4wheeldrive) overduidelijk toeristen waren, deden wij natuurlijk vrolijk mee (ook toen we allang weer de outback uit waren). Verder waren er ook geen verzorgde rustplaatsen meer langs de weg, die moesten dus zelf maar creëren.



De weg was vaak kaarsrecht, wat echt hypnotiserend werkt en waardoor het autorijden toch nog best vermoeiend was. Daarnaast moesten we vooral 's ochtends vroeg en s'avonds laat rond de schemering erg goed oppassen voor dieren op en langs de weg. Met name kangoeroes vormden een gevaar. Ten eerste zijn ze veel te schattig om aan te rijden en ten tweede zijn ze dusdanig groot dat ze bij een botsing weinig van je auto overlaten. De lokale (vracht)auto's hadden dan ook enorme bullbars op hun bumper zitten. En hoewel we vanwege de grote hoeveelheid roadkills (kangoeroes, wombats, hagedissen en diverse soorten vogels) zeker wisten dat er veel aanrijdingen waren, hebben wij gelukkig tot op heden nog niet gebotst.



Het viel ons verder op dat het landschap eigenlijk best vaak verandert. Wat niet zo heel vreemd is als je bedenkt dat we per dag meer dan 750 km reden.



Ondanks het feit dat we dus erg veel in de auto hebben gezeten, hebben we enorm genoten van de trip. Het was super om allemaal kleine gehuchten te bezoeken (sommige vielen wel heel erg in de categorie 'knipper met je ogen en je hebt het gemist'). We sliepen en aten vaak in piepkleine motels, die wel weer heel goed(koop) en gezellig waren.



Ook bizar: er rijden hier immense vrachtwagens rond, zogenaamde road trains. Vaak met 3 trailers, waardoor ze zo'n 50 meter lang zijn. Toch best lastig inhalen. Gelukkig waren de wegen recht en kon je dus vrij ver vooruit kijken. Ook als tegenligger zijn ze trouwens behoorlijk indrukwekkend en ga je braaf heel erg links rijden (aan de rand van de weg dus), met als beloning een bush wave natuurlijk. Rinze heeft een aantal pogingen gedaan om een road train op de foto te krijgen, maar helaas, ze waren gewoon te groot.

Verder hebben we erg gelachen om de aanwezige waarschuwings- en verkeersborden. De eerste foto: er ligt dus geen plaatsje tussen Cobar en Wilcannia! De tweede foto: en nu maar extra scherp blijven de komende 2 uur!



Na drie volle dagen rijden, kwamen we eindelijk aan in onze bestemming: Broken Hill. Hier wilde Rinze graag heen vanwege jeugdsentiment. Het hoofdkantoor van de Royal Flying Doctors Service bevindt zich in deze plaats en dit speelde altijd een (kleine)rol in de gelijknamige hitserie. Coopers Crossing hebben we helaas niet bezocht. Maar in Broken Hill hebben we natuurlijk wel een bezoekje gebracht aan het hoofdkantoor vanuit waar ze de hele regio bedienen met reguliere medische hulp (inclusief een tandarts die de mensen op lokatie behandelt), maar ze zijn er ook voor spoedgevallen met de garantie dat er binnen 2 uur een dokter ter plaatse is. Niet voor hele erge spoed leek ons dus.



Verder is er in Broken Hill de vorige eeuw een grote zilverader ontdekt en zijn er diverse zilvermijnen (waarvan sommige zelfs nog operationeel!). We hebben één van deze mijnen met een tour bezocht en zijn later nog naar Silverton gegaan. Dat is een stadje dat vroeger bewoond werd vanwege de aanwezige mijn, maar dat na sluiting van die mijn echt volledig verlaten is. Een beetje spooky dus, maar wel heel cool.



Voor de kenners, 2 delen van de film Mad Max (2 en 3) zijn hier gefilmd. Als trouwe Mad Max-fan zou je onderstaande auto en hotel dan zeker moeten kunnen herkennen. Leuke foto, maar jammer van de paarse hi-slippers...



We zijn ook nog naar een uitkijkpunt gereden, waarbij je 360 graden om je heen kon kijken en dat was echt onwerkelijk mooi, zo ver als je kunt kijken zie je eigenlijk hetzelfde desolate landschap. Voor het eerst dus maar eens een filmpje gemaakt omdat dat toch echt een beter beeld geeft.



Tja, en al dat natuurschoon maakt de mens hongerig. Daarom zijn we hierna naar het dichtsbijzijnde natuurpark gereden om eens lekker te barbecuen. Er staan door heel Australië echt overal gratis gasbarbecues, Ozzies zijn namelijk nogal dol op barbecuen. En wij eigenlijk ook, vooral in zo'n omgeving.



Ja, en dan natuurlijk nog de quiz! Blijkbaar kunnen we jullie goed misleiden (of is Australisch gewoon erg onlogisch) er is namelijk niemand die alle vragen goed heeft beantwoord (ook geen 4 van de 5 antwoorden goed trouwens).
De magnetron gaat naar Patricia met 3 juist beantwoorde vragen.

Hierbij dan eindelijk de verlossende antwoorden:
1b 2c 3d 4a 5d.

Gelukkig Nieuwjaar!!!

Vanuit een verhit Australië willen we iedereen graag een heel mooi 2008 toewensen! Hopelijk hebben jullie een geweldige jaarwisseling gehad.

Die van ons was in ieder geval heel bijzonder. We hebben het nieuwe jaar ingeluid met +/- 20.000 anderen in een park met uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House. De georganiseerde vuurwerkshow was echt te gek!
Onze avond kon eigenlijk vantevoren al niet meer stuk, want vlak voordat we naar het park gingen hebben we een pakketje opgehaald bij het postkantoor, Patries bedankt!!! En Sabine, Maartje, Sam, Dik en Jeanne natuurlijk ook bedankt voor jullie bijdragen. Echt superleuk. Omdat we een goed plekje wilden bemachtigen zaten we al vanaf 17:00 te wachten en nu konden we ons prima vermaken met puzzelen, lezen en veel snoepen! En 1 januari natuurlijk lekker dvd-tjes kijken.

Eilandtours en een quizzie

Zoals we in de vorige blog al zeiden leren we in rap tempo allerlei nieuwe woorden. Wie denkt dat ze in Australië gewoon Engels praten staat toch een verrassing te wachten. Daarom maar weer eens een quiz.

Wie o wie spreekt het beste Australisch (zonder externe hulpmiddelen natuurlijk)??

Volgende keer de goede antwoorden....

1. Een Ozzie roept 'Ripper!'. Wat bedoelt ie?

a Gevaarlijke stroming!

b Geweldig!

c Afzetter!

d Krokodil!

2 In de folder van je tour staat dat je je 'togs' niet moet vergeten. Wat neem je mee?

a Je zonnebril

b Je anti-insectenspray

c Je zwemkleding

d Je geld en creditcards

3 Wat houdt je koel met een 'stubbycooler'?

a Je hoofd

b Je hotelkamer

c Je kikker

d Je bier

4 Er hangt een bordje 'No thongs allowed'. Wat laat je thuis?

a Je slippers

b Je minuscule bikini

c Je hoofddoek

d Je grote mond

5 Een Oz vraagt of jij voor de 'goon' zorgt. Wat doe je?

a Je geeft de vissen te eten

b Je houdt de kids in de gaten

c Je houdt het fokzeil in de gaten

d Je regelt goedkope wijn


Verder toch ook nog wat nieuwe avonturen.

Allereerst hebben we in Noosa 4 dagen op een camping gestaan. Vooral Rinze had het hier bijzonder naar zijn zin vanwege een over 2 dagen verspreide kitesurfles. Zo wil hij ieder jaar zijn verjaardag wel vieren. Iedereen trouwens nog bedankt voor alle mails, telefoontjes en smsjes, super leuk! Hoewel hij nog steeds een beginner is, zijn de eerste meters op het board inmiddels zeker gemaakt.
Verder hebben we in Noosa een schitterende wandeling gemaakt door het nationale park. Grappig om te merken dat +/- 12 km wandelen een soort van blokje om is geworden, weliswaar in een schitterende omgeving.



Toen was het tijd voor onze tweedaagse Fraser Island tour. Dit is een eiland (+/-120 km bij 15 km) voor de Australische kust dat bijna in zijn geheel uit zand bestaat. Omdat dan dus al het rijden over zand plaatsvindt, zaten we in een soort omgebouwde, vierwielaangedreven vrachtwagenbus.

We hadden geluk met de leuke, kleine groep die slechts uit 13 personen bestond en een superleuke gids, die werkelijk alleen maar Ozzie slang uitkraamde (inderdaad dé inspirator voor de quiz).
De eerste dag 's ochtends al om 6:00 uur vanuit Noosa vertrokken naar ons oversteekpunt. Hier werden we middels een kleine ferry overgezet. Bij aankomst op het eiland bleek meteen waarom je hier alleen mag komen met een 4-wheeldrive. Het zand is echt super rul... Direct, al hobbelend, onze eerste tig kilometers op het 75-mile beach gereden naar Lake Wabby. Dit meer was te bereiken via een wandeling van 40 minuten in de brandende zon over een enorme zandduin, waarna het meer (eindelijk) in zicht kwam. In dit meer konden we vervolgens heerlijk afkoelen en genieten van de aanwezige natuur. Of was het andersom? We werden namelijk nogal regelmatig uitgeprobeerd door de lokale vissen, brrr.

Daarna nog naar diverse bezienswaardigheden en uitkijkpunten geweest. Onder andere langs dit gestrande schip. De stromingen en zandbanken zijn hier dusdanig gevaarlijk dat er in de omgeving echt diverse schepen zijn vergaan. De verschillende strandopgangen zijn dan ook vaak vernoemd naar zo'n vergaan schip (steeds beginnende met HM).

Vanwege die veraderlijke stromingen én de in grote getale aanwezige haaien wordt zwemmen in de zee hier dan ook ten zeerste afgeraden (wij hadden geen verdere ontmoedigingen nodig). Gelukkig kwamen we regelmatig langs een kreek of meertje waarin we af konden koelen, want het was hier warm.

's Avonds heerlijk gegeten in ons hotel en daarna op naar de bar waar we tezamen met onze internationale groep inclusief gids nog wat drankjes hebben gedronken. Halverwege de avond ontstond er nog even een kleine consternatie toen iemand met een slang in zijn hand binnen kwam lopen. Aangezien het ten eerste een niet-giftige en ten tweede een kleine slang betrof ging iedereen overigens weer snel over tot de orde van de dag, te weten een lokale biljartcompetitie waar onze eigen gids uiteindelijk als winnaar uit de 'bus' kwam en er vandoor ging met het prijzengeld. Ohja, dat ons reactievermogen als een trein werkt bleek toen iemand de slang per ongeluk liet vallen (?!) en wij binnen een seconde op de bank stonden.... en weg was onze streetcredibility.

De volgende dag hebben we een ware junglewandeling gemaakt (Caren heeft hierbij nog 2 bloedzuigers opgelopen) en daarna zijn we naar Lake McKenzie gegaan. Dit meer staat bekend om haar helderheid. Ook hier weer een duik genomen. Heerlijk om weer in zoet water te zwemmen.



Op de terugweg hoorden we van onze gids nog even dat op Fraser Island 7 van de 8 meest dodelijke slangen ter wereld aanwezig zijn. Nou ja, we hebben ze dus niet gezien en zaten toen inmiddels veilig in de bus terug naar Noosa.

Daarna zijn we zo snel mogelijk naar Airlie Beach gereden. Dit plaatsje is vooral bekend vanwege de mogelijke zeiltours naar de Whitsunday eilanden. Hoewel we niets hadden geboekt, wat ons was afgeraden omdat het hoogseizoen is, konden we de volgende dag toch mee op het maar liefst 25 meter tellende zeiljacht de 'Anaconda II'. Ook hier hadden we weer bijzonder veel geluk. De boot zat met 17 personen slechts half vol (max 30 personen), oftewel relatief lekker veel ruimte. Zowel binnen als buiten op het dek. Bovendien ging er 100 dollar van de prijs af omdat we een last minute te pakken hadden, helemaal prima! Verder kwamen we er al vrij snel achter dat deze boot niet alleen bekend stond om het feit dat hij al twee keer de wereld om was geweest en diverse prijzen had gewonnen, maar ook vanwege de heerlijke maaltijden....mmmm! Hier is ie dan:

Met deze boot hebben we 3 dagen (en 2 nachten) door een schitterend natuurgebied gevaren, waarbij we het merendeel zeilend hebben afgelegd. Heerlijk op het dek liggen zonnen, gezellig zitten kletsen of -als het even te warm werd- een duik vanaf de punt van de boot genomen om er vervolgens snel weer achterin op te klimmen. Per dag gingen we ook één of twee keer voor anker om te snorkelen. Echt helemaal geweldig, de Whitsundays liggen namelijk middenin het Great Barrier Reef. Super mooie vissen en koraal dus. Een klein hoogtepunt tijdens het snorkelen was wel het opzwemmen met de aanwezige zeeschildpadden. Hieronder wat foto's van het op de valreep gekochte onderwatercameraatje.

Om te kunnen snorkelen moesten we trouwens wel een stingersuit aan. Dit is een soort wetsuit, niet om warm te blijven, maar om je te beschermen tegen dodelijke (!) kwallen. Er komen in dit gebied en in dit seizoen twee soorten dodelijke kwallen voor, waarvan er eentje zelfs klein (1 cm) en onzichtbaar is. Soms lijkt het wel alsof hier in Australië alles gevaarlijk is...





De eerste avond ook nog aangelegd bij een verlaten strand waar we rustig hebben gewacht op het ondergaan van de zon.



Daarna mochten we van de kapitein de matrassen op het dek leggen om hier de nacht door te brengen. Echt super cool om buiten onder een bizar heldere sterrenhemel, inclusief vallende sterren, te liggen. En we hadden geluk met het weer. Het heeft twee nachten niet geregend, toch niet onbelangrijk. Bovendien was de kapitein nogal een vroege vogel dus elke ochtend werd iedereen op een andere plek wakker dan dat hij was gaan slapen. Erg grappig. Hier onze route.

De laatste dag eerst langs Whitehaven Beach gegaan. Naast het schitterende strand en het blauwe water bleken er ook nog pijlstaartroggen te zitten. Heel bijzonder om deze gracieus langs te zien zwemmen.

Na nog wat snorkelen op wederom een prachtige plek was het tijd om in sneltreinvaart (7 a 8 knopen) terug te keren naar Airlie Beach, de wind was namelijk behoorlijk op komen zetten en de boot had er echt zin in.
Die avond nog gezellig gegeten en wat gedronken met twee leuke dames die ook op de boot zaten, waarvan er eentje nota bene een medehagenees is!

Volgende keer alles over onze roadtrip in de outback en natuurlijk de juiste antwoorden. We willen natuurlijk bij deze ook iedereen hele fijne kerstdagen toewensen!

Rinze en Caren

Inburgeren

Nadat we ons bij de 'Clog Barn' te buiten waren gegaan aan kroketten en poffertjes vonden we dat het nu hoog tijd werd om wat beter te intergreren in de Australische samenleving.

Aangekomen in Byron Bay bood de eerste mogelijkheid zich al snel aan. We zaten rustig in onze gezamenlijke huiskamer wat te kletsen met de buurmeisjes toen er plotseling een Steve Irwin-lookalike door het raam tegen Caren (die zich werkelijk wezenloos schrok) aan begon te ratelen. Het was zo'n opvallende verschijning dat Rinze hem zelfs nog herkende van zijn vorige bezoek aan Australië en dat is 9 1/2 jaar geleden!
Samengevat: hij heeft ons overgehaald om een golfsurfcursus te doen. Wij waren er nog niet volledig van overtuigd dat we dit geweldig zouden vinden, maar ja het hoort nu eenmaal wel echt bij Australië. Bovendien kregen we een 40-meter-staan-op-je-surfboard-of-geld-terug-garantie. Uiteindelijk vonden we het allebei erg leuk om een keer gedaan te hebben, maar zijn we helaas niet gegrepen door het hier heersende golfsurfvirus. En die 40 meter? Tja, we hebben werkelijk geen idee, maar we hebben wel allebei een tijdje op de plank gestaan dus het zal wel. Helaas geen foto's, omdat we natuurlijk druk aan het surfen waren.

Verder ligt bij Byron Bay het meest oostelijke punt van het Australische vasteland, daar hebben we wederom een mooie wandeling gemaakt en genoten van het uitzicht.



Toen op naar Brisbane, de op drie na grootste stad van Australië. In de Lonely Planet stond weer een walking tour en die zijn over het algemeen erg leuk.




Tijdens dat wandelrondje kwamen we langs een theater en omdat het ons leuk leek om weer eens een voorstelling te bekijken, zijn we even langs de kassa gelopen. In eerste instantie dachten we aan een moderne dans voorstelling, maar tijdens het opvragen van de benodigde informatie kwamen we erachter dat de schow ' Spicks and Speck-tacular' weliswaar nog steeds uitverkocht was, maar dat er net twee kaartjes waren teruggebracht. Over inburgeren gesproken. Deze show is namelijk gebasseerd op een hier ongelofelijk populair tv-programma. Daar moesten we natuurlijk heen! Wat was het dan in vredesnaam voor een show? Normaliter is het een tv-programma waarin allerlei bekende mensen muziekvragen moeten beantwoorden. Dit programma wordt gepresenteerd door een host en twee vaste teamcaptains. Bij opkomst bleek al direct hoe populair deze lui waren. De zaal werd afgebroken voordat ze ook maar iets gedaan hadden. De host bleek een ontzettend grappige en voor ons gelukkig goed te volgen cabaretier te zijn. Na wat initiële grappen werden er 8 mensen uit het publiek gekozen die mee mochten doen. Toen kon er, onder begeleiding van de te coole live band, begonnen worden met de daadwerkelijke quiz. We hebben genoten en zijn nu natuurlijk ook fan van het tv-programma 'Spicks and Specks'.

De volgende dag zijn we -geheel conform ons inburgeringsprogramma- naar de Australia Zoo geweest. De dierentuin van Ozzies populairste crocodile hunter, wijlen Steve Irwin. Bij binnenkomst bleek het al meteen niet meer mis te kunnen gaan (let op de wegwijzers linksonder):



We hadden bedacht dat we even snel langs de dierentuin zouden gaan, maar uiteindelijk zijn we er een hele dag geweest. Het was echt superleuk, een echt educatief centrum met allerlei demonstraties. Zo hebben we schildpadden gevoerd, koala's geaaid en allerlei roofvogels van dichtbij kunnen zien.



Er was natuurlijk ook een kangoeroe verblijf (Roo Heaven) en na wat aanmoediging vond de kangoeroe het (bijna?) net zo leuk als Caren.



Verder beginnen we ons inmiddels ook behoorlijk te bekwamen in de zogeheten Ozzie Talk. Australiërs korten namelijk werkelijk alle woorden af (om ze vervolgens weer te verlengen door ze te verkleinen, maar goed). We hebben het nu dus alleen nog maar over Ozzie (Australian), mozzie (mosquito), piccie (picture), veggie (vegetable), barbie (barbecue), etc. etc..

Volgende keer nieuwe woorden, of in ieder geval nieuwe avonturen.

The land of Oz

Na 5 weken op diverse eilanden was het echt heerlijk om weer eens in een grote, moderne stad te zitten. Direct na aankomst zijn we naar een hotel in het gebied Kings Cross gegaan. Een gezellige, maar ook foute buurt in Sydney. Vanuit hier hebben we 5 dagen de stad verkend en natuurlijk heerlijk veel op internet gezeten bij 'Mr Sun's internet' . Echt super goedkoop, maar werkelijk iedereen werd door, waarschijnlijk Mr Sun zelf, geschoffeerd. Zo kreeg Caren die per ongeluk op het printicoontje had geklikt te horen: "Why you print? Always come to me when want printing!!". En nee, niet ons engels is slecht. Eigenlijk nogal hilarisch allemaal, en afgezien van de internetmonteur nam niemand hem heel serieus. Wat natuurlijk ook weer een te grappige discussie opleverde.

Sydney is echt cool! Schoon, breed opgezet, mooie ligging en een gemoedelijke sfeer. De eerste dag hebben we wat door een park gelopen, een eerste blik op de Opera House geworpen en zijn we de kenmerkende Harbour Bridge overgelopen. De volgende dag hebben we een rondleiding door de Opera House gedaan. Afgezien van het feit dat het natuurlijk een schitterend gebouw is, ook van binnen, vonden wij het vooral opvallend dat het eigenlijk twee losse gebouwen naast elkaar zijn.

Bij terugkomst van de ferry vanuit Darling Harbour zagen we op het treinstation Circular Quay (uit te spreken als Key, maar waarom schrijven ze het dan niet zo?!) een hele massa mensen naar beneden te kijken. Nieuwsgierig als wij zijn, zijn wij natuurlijk ook even een kijkje gaan nemen. Er bleek een galadiner ter gelegenheid van de vriendschappelijke wedstrijd tussen Sydney FC en LA Galaxy te zijn, waarbij het vooral voor heel Sydney van belang bleek dat David Beckham bij LA Galaxy speelt. Wij hebben met veel plezier naar alle sterren op de rode loper gekeken, die we -afgezien van Becks zelf- natuurlijk geen van allen (her)kenden. Gelukkig werden we hierbij begeleid door 2 Australische dames op leeftijd die werkelijk iedereen herkenden (ook het hele LA Galaxy elftal!!).
Na een dagje regen zijn we de volgende avond natuurlijk in een kroeg naar de desbetreffende wedstrijd gaan kijken, waar we tot onze verbazing ook nog onze eigen Ruud Gullit (hier: roed hullit) zagen!

De volgende ochtend moesten we ons al vroeg melden in Manly voor een brunch. We hadden namelijk afgesproken met Aisha (oude bekende uit Nederland) en haar vriend David. Om in Manly te komen moesten we nogmaals met de ferry. Echt super om langs de Opera House en de rest van Sydney, dat voor een groot deel aan de baai ligt, te varen. Na een gezellige brunch, zijn we met z'n vieren al cruisend in de cabrio van Aisha langs de kust en de verschillende mooie stranden gereden. Leuk!

Daarna hebben wij met z'n tweetjes nog een wandeling langs de kust gemaakt. Het betrof hier slechts 10 km en wij hadden bedacht dat we dit dus wel even in een uurtje of twee zouden lopen. Kortom peanuts. Er bleken echter nogal wat trappen in de wandeling voor te komen... uiteindelijk werd dit dus 3,5 uur. Vandaar dat er in de folder stond dat je er 4,5 uur over zou doen, wij dachten dat dit inclusief barbecue was ofzo.. Desalniettemin was het echt een schitterende wandeling. Heel bijzonder om in een stad van 4 miljoen inwoners zulke gebieden te hebben.

Toen was het tijd om de auto op te halen die we voor bijna 6 weken hadden gehuurd. Na het bestuderen van de kaart bleek al snel dat ons verhuurbedrijf en de snelweg die wij moesten hebben slechts gescheiden werden door het volledige centrum van Sydney (inclusief Harbour Bridge). En ze rijden hier links!!! Met wat stress, maar ook veel lol omdat de ruitenwissers steeds aangingen als we eigenlijk de richting aan wilden geven (ook de knop voor het knipperlicht zit aan de verkeerde kant), zijn we er in geslaagd Sydney veilig te verlaten. Ergens in een winkelcentrum in een klein dorpje hebben we bij de Go-Lo (en ja, het was heel goedkoop) kampeerspullen gekocht. Natuurlijk een tent en een grondzeil, maar ook twee opblaasmatrassen, slaapzakken, kussens, een pompje, en... twee stoelen inclusief bekerhouder. Wij waren bijzonder tevreden toen we op onze camping in Anna Bay aankwamen. Ook nog uitgenodigd door een groep Australiërs voor een gezellige avond, waarbij we o.a. twee ongelofelijk heldere vallende sterren hebben gezien. Heel bijzonder.

Daarna doorgereden richting Woolgoolga (?). Terwijl we ons kampeerterrein op kwamen rijden, verdween Carens grootste angst als sneeuw voor de zon. Daar stond hij dan: goed gespierd, bruin, zacht en vrolijk van aard.... haar eerste kangoeroe!

Inmiddels hebben we ook wat nieuwe lessen geleerd omtrent het kamperen met onze super goedkope tent. Een grondzeil onder een kwalitatief slechte tent is geen goed idee. Het grondzeil (dat duidelijk van betere kwaliteit is) laat namelijk geen water door, waardoor er zich een plas onder de eigenlijke tent vormt. Gevolg... lekkage. Voor de zekerheid maar even geen grondzeil onder de tent. De volgende avond begon het aanzienlijk harder te regenen en bleek ons dak ook niet helemaal waterdicht. Gelukkig hadden we nog een grondzeil over..... Die hebben we dus maar op de tent gelegd en hoewel het er niet uitziet slapen we echt prima en droog zo.
Verder zijn we eigenlijk erg tevreden over ons tentje. Na een doodskreet van Caren, bleek ons muskietengaas niet alleen muskieten, mieren en andere insecten buiten te houden, maar gelukkig ook spinnen van +/- 10 cm lang!!

In het nabijgelegen Coffs Harbour zijn we tot slot nog bij de 'Clog barn' geweest. Toch opvallend hoe je na een periode in het buitenland een fenomeen als dit gaat waarderen. Zeker toen bleek dat je er broodjes kroket, frikandellen en poffertjes kon bestellen. Ter verdediging van onze mentale toestand. De Volendamse muziek die ze draaiden vonden we nog steeds afschuwelijk.