El fin del Mundo

Zo wordt Ushuaia ook regelmatig genoemd. En inderdaad, na een 30 uur durende busreis, waarbij we de laatste 15 uur in een aftanse bus doorbrachten, 2 keer de grens over zijn gegaan (dus 4 keer de bus uit), ook nog een veerpont hebben genomen en door werkelijk de middle of nowhere reden, hadden ook wij inderdaad het gevoel dat we ons aan ´het einde van de wereld´ bevonden.



Omdat we allebei nogal moe en een beetje verkouden waren, hadden we besloten om een lekker luxe hotel te nemen, dus eigen verwarming, lekker heet water, heerlijk schoon en inclusief ontbijtje.

Ushuaia is 's werelds meest zuidelijke stad. Er liggen nog wel wat dorpjes zuidelijker, maar die zijn echt aanzienlijk lastiger om te bezoeken omdat je dan met het vliegtuig of de boot moet gaan. Het allerzuidelijkste punt is Kaap Hoorn, dat je natuurlijk vanuit historisch besef zou kunnen willen bezoeken. Deze kaap is namelijk in 1616 door Willem Corneliszoon Schouten ontdekt (voor het eerst beschreven) en vernoemd naar zijn geboorteplaats in Nederland. Helaas is het niet helemaal goed gegaan met de vertaling naar het Spaans en staat de kaap hier bekend als ´Cabo de Hornos´, oftewel de Kaap van de Ovens.....

Wat is er dan zoal te doen in Ushuaia? Eigenlijk nog best wel veel. Zo zijn we een dagje gaan wandelen in een mooi natuurpark met schitterende vergezichten, waar we echt helemaal alleen rondliepen.





Verder hebben we een boottocht gemaakt over het Beagle kanaal, waarbij we o.a. uitleg kregen over de oorspronkelijke bewoners die in ditzelfde gebied in hun blote kont rondliepen. Dit hielden ze goed vol door zich helemaal in te smeren met zeehondenvet.... en natuurlijk hebben wij ook diverse zeehonden en aalscholvers gezien.





Verder zijn we nog een dagje de bergen in gegaan, daar konden we met een stoeltjeslift naar boven om een stukje te wandelen (in een halve meter sneeuw) en te genieten van het uitzicht. Er liggen trouwens echt allerlei fantastische ski-pistes in dit gebied. Wij hebben er alleen nog geen gebruik van gemaakt, we vonden onszelf na één weekendje winterberg nog net niet geoefend genoeg om hier de piste op te gaan. We hebben namelijk nogal wat reisplannen voor de komende periode...



Tja, en zoals ook weer uit iedere 24 blijkt: de cliffhanger is spannender dan de aflevering zelf, maar je blijft toch kijken...

Walvis

Dit keer was de bestemming Puerto Madryn, de uitvalsbasis voor Peninsula Valdes (PV), wat in Argentinië hét oord is om walvissen te spotten. De walvissen komen naar de baaien rond PV om jonkies te krijgen en te zogen, omdat het water er nu zo lekker rustig en warm is (?). Voor de walviskenners onder jullie: het gaat hierbij om de southern right whale. Omdat onze walviskennis wat verouderd was, zijn wij eerst nog naar het ecocentre geweest en zijn we nu dus weer helemaal up-to-date wat betreft de walvis (en de orka, zeehond, aalscholver, pinguin, etcetc.).

Van te voren maakten we ons nog een beetje zorgen of we uberhaupt wel een walvis zouden zien. Je weet maar nooit. Deze angst bleek behoorlijk ongegrond, want voordat we ons hotel (met centrale verwarming!) hadden gevonden, hadden we al 4 walvissen gespot. Echt geweldig natuurlijk. De baai is vlak voor de kust al heel diep waardoor de walvissen heel dichtbij komen.

Puerto Madryn had ook nog een pier (net Scheveningen, maar dan niet zo lelijk), vanwaar we de walvissen nog beter zouden kunnen zien. En inderdaad, we hadden ontzettende mazzel, want toen wij op de pier stonden zwommen er een paar walvissen langs.Hoewel dat niet altijd goed te zien is op de foto's zijn ze echt groot (en lelijk)! We waren zwaar onder de indruk. Hier wat foto's.

Hierna zijn we nog naar Puerto Piramides geweest, een klein dorpje dat echt op Peninsula Valdes ligt. Hier was vrij weinig te doen, heerlijk. De verhouding inwoner op walvis is dan ook 1 op 2. We hebben veel gewandeld en een tour rond het eiland gedaan.

Afgezien van een behoorlijke verkoudheid met nare hoest bij Rinze en een mildere variant bij Caren gaat het prima met ons. Het reizen bevalt nog steeds erg goed, hoewel we nog steeds niet echt het gevoel hebben dat we lang weg zijn/blijven. We zijn erg benieuwd wanneer dat komt...

Verder moet je toch nog steeds best veel plannen, ook al heb je veel tijd. Er is toch altijd wel weer een bus, boot of vliegtuig dat gehaald moet worden. Maar goed, dat plannen vinden wij juist leuk.

We moeten ook nog even wat rechtzetten, want iedereen lijkt te denken dat wij iedere dag lekker uitslapen. Jammer genoeg is dat niet het geval. Uitchecken en ontbijten moet hier allemaal voor tien uur!! Jaja, we hebben het zwaar.

Goed, we zijn begonnen met het kijken naar '24' op onze dvdspeler en begrijpen nu dat we iedere editie met een cliffhanger moeten eindigen. Lees dus de volgende keer alles over onze spannende reis naar en verblijf in Ushuaia!!

Watervallen

We zijn op pad. Na een maand BA zijn we nu met rondreizen begonnen. Vreemd idee dat M&S inmiddels alweer iets meer dan een week aan het werk zijn.

Na wederom een heerlijke busrit, waarbij de warme maaltijd deze keer zelfs in de bus werd geserveerd, kwamen we uitgerust aan in Iguazu. Ook in de winter blijkt het hier echt lekker warm te zijn (+/- 25 C). De watervallen zelf liggen precies op de grens van Brazilie en Argentinie en kunnen dus vanuit beide landen bezocht worden (elk land een kant). Aan de Argentijnse kant ligt een groot natuurpark met diverse wandelpaden, hier zijn we de eerste dag begonnen. De watervallen bleken inderdaad behoorlijk indrukwekkend, ze zijn dan ook iets van 2 km breed.

Zeker als je beseft dat dit niet een toeristische attractie is die even wordt aangezet, maar natuurgeweld waarbij al dat water uur na uur, dag na dag en jaar na jaar maar naar beneden blijft vallen.

Ook opvallend: als je bovenaan de waterval staat te kijken, heb je geen idee van het geweld dat eronder plaatsvindt.

Na al dit prachtige natuurschoon konden we ons eigenlijk niet voorstellen dat de Braziliaanse kant nog toegevoegde waarde zou kunnen hebben. Maar in de Lonely Planet stond toch echt dat het de moeite waard was, dus hebben we ons de volgende dag op de paspoortcontrole gestort. En inderdaad ook de Braziliaanse kant is erg indrukwekkend. Minder mogelijkheden tot wandelen, maar wel een totaaloverzicht op het geheel van alle watervallen en een kijkje in de Garganta del Diablo (Devil´s throat).

Na die heerlijke warme dagen in Iguazu zijn we kou gaan lijden in Posadas. De buitentemperatuur was op zich nog wel ok, maar de cafes, restaurants en hotels (in het bijzonder het onze) zijn gewoon niet gebouwd voor temperaturen onder de 10 graden. Later bleek dat we, qua weer, gewoon pech hebben gehad. De week ervoor was het namelijk nog gewoon rond de 20 graden. Maar ja, we hadden dan ook geen klavertjes vier gevonden. Jullie wel?

Denk nu vooral niet dat Posadas vanwege de kou saai was. Ten eerste voelden we ons meteen thuis; iedereen klaagde over het weer en ten tweede vielen we met onze neus in de boter; te weten de jaarlijkse oberrace. Het niet morsen bleek echter belangrijker dan echt snel lopen dus heel spectaculair werd het helaas niet.

Vanuit Posadas zijn we ook nog een dagje naar San Ignacio geweest. Alwaar we de ruines van de Jesuiten hebben bekeken. Deze Jesuiten zijn in de 17e eeuw naar San Ignacio gekomen om het christelijke geloof te verspreiden. Vanwege de rust bleek het uiteindelijk een mooie, magische plek te zijn waar we met zijn tweeen doorheen konden slenteren.

Inmiddels zijn we in Rosario, o.a. de geboorteplaats van Che Guevara. Het is hier weer lekker warm en ons hotel is helemaal top. Kortom wij zijn ´feliz´(tevreden).

Rosario is de 3e grootste stad van Argentinie met iets meer dan 1 mln inwoners. Nu het nog kan, maken we dus uitgebreid gebruik van de mogelijkheden die een grote stad te bieden heeft voordat we naar het afgelegen zuiden afzakken. Omdat we ´Duro de matar 4` bijvoorbeeld al in de bus hadden gezien zijn we naar `Ahora son 13` geweest. Verder hebben we net onze kleren laten wassen en gaan we de hele tijd lekker uit eten waarbij vooral de `Latitud 33 Malbec` ons bijzonder goed smaakt.

Dit tot zover, we hopen dat verder alles goed gaat met iedereen. Bedankt voor alle leuke reacties, tot snel!

PS. Zoals jullie zien hebben we vanwege het spaanstalige toetsenbord wat moeite met het vinden van de juiste leestekens....

Adios Maartje en Sam

Zo de tijd in Buenos Aires zit er al weer bijna op. We zullen ons appartement uit moeten en erger nog we zullen afscheid moeten nemen van Maartje en Sam. Het wordt een zwarte maandag....

De afgelopen week zijn we 3 dagen naar Mendoza geweest. Deze plaats ligt tegen het Andesgebergte aan. Aan de andere kant van de Andes ligt dan weer Chili. De reis ging middels een 14 uur durende nachtelijke busreis. Voordat iedereen medelijden begint te krijgen: als je met de juiste busmaatschappij en de juiste standaard reist, is de bus hier een uitermate plezierige manier van verplaatsen. De stoelen zijn een soort luxe leren fauteuils en kunnen bijna helemaal naar achteren worden geklapt. Ook bij je benen zit een soort ligbankje en inderdaad je kan er prima op slapen. Op deze manier ben je er eigenlijk zo. Wij hebben ondertussen zoveel vertrouwen in deze manier van reizen dat we voor maandag een 15 uur durende rit vanuit BA naar Iguazu hebben geboekt.

De regio Mendoza staat bekend om haar wijnen, zoals de typisch Argentijnse Malbec. Daarom begonnen we natuurlijk met een excursie langs de wijngaarden. Erg leuk om eens te zien hoe dat gaat en nog wat geleerd ook... Jaja en wij maar denken dat wereldreizigers weinig intellectuele uitdagingen hebben. Uiteraard mochten we ook diverse wijntjes proberen.



De volgende dag hebben we te paard een tocht door de voorgebergten van de Andes gemaakt. Gelukkig bleken de paarden ook naar complete beginnelingen goed te luisteren. Rinze kreeg het meest eigenwijze paard. Hij werd namelijk als meest ervaren beschouwd door drie eerdere paardrijtochtjes. Verder maakte het paard van Caren gelukkig haar naam niet waar (Tornada). Onze gids wist ook nog te vertellen dat er die dag de jaarlijkse paardenraces waren, waar wij natuurlijk ook meteen heen zijn gegaan. Helaas te laat om geld in te zetten, maar toch nog erg leuk om een keer mee te maken. Vooral de sfeer dan, paardenraces blijken erg saai: een uur wachten voor 1 minuut racen.



Omdat we nog meer wilden genieten van het gebied, hebben we de dag daarna meegedaan aan een trekking. Nou ja, trekking... eigenlijk gewoon een wandeling in de heuvels. Overigens wel een wandeling in een schitterend gebied met besneeuwde toppen op de achtergrond.



Tijdens de wandeling bleek er ineens een cactus van rechts te komen precies in de knieschijf van Caren. Na behoorlijk wat gepriegel bleek de stekel of in ieder geval een deel ervan er toch uit te willen. Met wat jodium leek hiermee alles afgerond. Helaas ging de knie 2 a 3 uur later ineens enorm veel pijn doen. Caren kon er eigenlijk niet meer op lopen. Allemaal erg vervelend, ook omdat we nog iets van 1,5 uur hadden voordat de 14 uur durende busrit richting BA van start zou gaan. Toch maar besloten om een dokter langs te laten komen. Hier ben je tenslotte voor verzekerd. Helaas liet de dokter lang op zich wachten en kwam ze pas 20 minuten voor het vertrek van de bus eindelijk langs. Maartje & Sam waren dus al richting busstation, zodat zij in ieder geval die bus zouden halen. De dokter, die overigens erg bekwaam overkwam, wist ons gelukkig vrij snel gerust te stellen. Er waren geen giftige cactussen, dit was een normale reactie, de eventuele stekel die er nog in zat moest er zelf uitgroeien, reizen was geen probleem en een beetje beweging was goed. Na het nogmaals desinfecteren, het betalen van het consult (20 pesos = 5 Euro), zijn we door de mensen van het hostel in een ware James Bond achtige scene naar het busstation geraced. M&S hadden ondertussen de exacte locatie van vertrek door gesmst (busstations zijn hier erg groot) en stonden helemaal klaar om de buschauffeur ervan te overtuigen dat hij toch echt 5 minuutjes moest wachten. Uiteindelijk helemaal niet nodig omdat wij 1 minuut voor vertrek kwamen aangerend/gestrompeld. Hoewel Caren nog steeds wat mank loopt, gaat het na twee dagen gelukkig weer een stuk beter.
Gelukkig hebben we de foto nog.



Groetjes en tot de volgende keer,

Caren en Rinze

Spaanse les

Inmiddels hebben we bijna twee weken Spaanse les, wat erg goed bevalt. Maartje en Caren begonnen op niveau nul met 2 Chinees-Amerikaanse dames en een vrij aparte Zwitser. Sam en Rinze stroomden in in A2 (voor de kenners), samen met 2 Nederlandse meiden. Op school worden wij door regeldame Bibi dus ook regelmatig de 'Dutch invasion' genoemd. De lessen begonnen met een introductie waarin werd meegedeeld dat we toch echt moesten proberen niet meer dan 20 minuten te laat te komen??!! En inderdaad, als wij precies om 9 uur op school aankomen, zijn onze leraren er vaak nog niet.

We leren echt veel! M & C kunnen inmiddels een behoorlijk gesprek voeren en S & R leren er allerlei tijden bij. Verder steken we natuurlijk ook heel veel op doordat we op school Spaans moeten praten en we ons daar het grootste deel van de tijd ook aan houden en natuurlijk maken we iedere dag braaf ons huiswerk.

In het begin was het wel behoorlijk wennen dat de Argentijnen een eigen uitspraak hebben voor een aantal belangrijke letters. Zo worden de 'y' en de 'll' een 'sj'. 'Yo llego al show de Tango' wordt dus fonetisch 'sjo sjego al sjo de tango'. Vandaar dat we de Argentijnen in het begin totaal niet konden verstaan!! Ook doen de Argentijnen niet aan 'tu' maar aan 'vos', inclusief andere vervoeging. Tja... mala suerte!

Over tangoshows gesproken, via Super-Bibi kwamen we donderdag op een speciale tango-avond (alleen muziek) terecht, waar de Argentijnse top bekende liedjes ging zingen en spelen als een soort tribute. Uiteraard kenden wij niemand, maar aan de persfotografen, flmploegen, excentrieke bezoekers en Bibi's opwinding te merken, was dit een behoorlijke happening. Echt geweldig om mee te maken. De volgende dag bleek de cd-winkel vol te staan met cd's van de mensen/ groepen die wij net op hadden zien treden....

We hebben ook al een eerste prive tangoles achter de rug, erg leuk. Vanavond volgt een groepsles, we zijn benieuwd!

Verder beginnen we behoorlijk te wennen aan het Argentijnse ritme, dit weekend hebben we zelfs om 23.00 uur gereserveerd in een restaurant! Ja, ze eten hier vrij laat. Toen we eergisteren om 20.30 wat wilden eten konden we de helft van de kaart nog niet bestellen omdat we zo ontzettend vroeg waren. Je kan hier trouwens bij het eten ook alleen maar wijn per fles bestellen. Zo'n fles kost dan wel maar 20 pesos wat omgerekend slechts 4,50 euro is. Misschien moeten we maar een wijnhandel op gaan zetten.

P.S. Geen klachten meer over het weer: het is inmiddels weer 15 graden met een zonnetje.

Nieve

Het zal je maar gebeuren...

Zaten we een paar dagen geleden nog heerlijk op het terras... Inmiddels sneeuwt het in Buenos Aires!! Voor het eerst sinds 1918. Zo bijzonder voor de mensen hier dat onze overburen de hele middag op hun balkon hebben gestaan om foto's te maken van de sneeuw (brrr).

We zagen dat dit zelfs in Nederland nieuws is. Gelukkig is het bij ons geen 22 graden onder nul!

Buenos Aires

Wat hebben wij een mooi appartement! De fotootjes vonden we al leuk (anders hadden we natuurlijk ook niet geboekt), maar de werkelijkheid is nog veel beter. Verder zitten we ook nog eens midden in het centrum.

Afgezien van de backpack van Sam die nog in Madrid stond terwijl wij allang in Buenos Aires waren, was het een lange, maar prima reis. Vooral Rinze was erg enthousiast over een kleine camera in de staart van het vliegtuig die live beelden van het opstijgen en landen liet zien. Op deze manier zie je tenminste nog iets van hetgeen er allemaal om je heen gebeurt (zie slechte foto). Omdat ze er op het vliegveld van Buenos Aires zelf ook al achter waren dat de tas van Sam er niet was en ze beloofden de tas de volgende dag bij ons appartement te zullen bezorgen (wat ze ook deden) gaf dit uiteindeljk weinig problemen.

De afgelopen dagen hebben we lekker rustig aan gedaan. We hadden de verhuizingsperikelen en het 3 nachten kamperen op een lek luchtbed nog in de benen zitten en Sam en Maartje waren natuurlijk moe van al het werken.

Wel zijn we langs het Casa Rosada geweest, het gebouw van de balkonscene van Evita Peron. Toen we op het plein aankwamen, zagen we bij toeval ook de 'dwaze moeders' die elke donderdag om 15:30 hun rondes op het plein lopen om te demonstreren voor het feit dat ze nog steeds niet weten wat het lot van hun verdwenen zonen en mannen is. Eergisteren zijn we naar Recoleta geweest (de wijk van Maxima...), daar ligt Evita begraven op de 'Cementerio de la Recoleta'. Supertoeristisch, dus daar moesten wij natuurlijk ook zeker even heen. Ook zijn we naar de wijk 'la Boca' geweest (waar het stadion van de Boca Juniors staat). Niet zo'n beste wijk, dus het werd ons met klem afgeraden om erheen te lopen. Nou zijn wij altijd muy contento als we een goed excuus hebben om de taxi te nemen, dus dat was geen probleem.
De rest van de tijd dwalen we heerlijk door de stad en genieten we van leuke kroegjes, lekker eten en prima wijn (of triple martinis...)!

Wat betreft het weer moeten we misschien nog even wat rechtzetten. Het is hier winter. En hoewel het hier veel en veel minder regent dan in Nederland, kan het hier overdag behoorlijk koud zijn. Eergisteren was het bijvoorbeeld iets van 8 graden, met winterjas prima te doen, maar geen tropische temperaturen dus. Het is trouwens wel al een keer 18 graden geweest, toen konden we lekker in het zonnetje buiten zitten. Kortom eigenlijk is het behoorlijk wisselvallig, net Nederland...

Vandaag (9 juli) is het hier onafhankelijkheidsdag en wij hopen natuurlijk op een groot feest en dan beginnen we morgen met onze Spaanse lessen.

Hoe is het in Nederland? De goede berichten stromen inmiddels binnen: gefeliciteerd familie Quist!

Vliegtuig:

Buenos Aires:



Het appartement: