Adios Maartje en Sam

Zo de tijd in Buenos Aires zit er al weer bijna op. We zullen ons appartement uit moeten en erger nog we zullen afscheid moeten nemen van Maartje en Sam. Het wordt een zwarte maandag....

De afgelopen week zijn we 3 dagen naar Mendoza geweest. Deze plaats ligt tegen het Andesgebergte aan. Aan de andere kant van de Andes ligt dan weer Chili. De reis ging middels een 14 uur durende nachtelijke busreis. Voordat iedereen medelijden begint te krijgen: als je met de juiste busmaatschappij en de juiste standaard reist, is de bus hier een uitermate plezierige manier van verplaatsen. De stoelen zijn een soort luxe leren fauteuils en kunnen bijna helemaal naar achteren worden geklapt. Ook bij je benen zit een soort ligbankje en inderdaad je kan er prima op slapen. Op deze manier ben je er eigenlijk zo. Wij hebben ondertussen zoveel vertrouwen in deze manier van reizen dat we voor maandag een 15 uur durende rit vanuit BA naar Iguazu hebben geboekt.

De regio Mendoza staat bekend om haar wijnen, zoals de typisch Argentijnse Malbec. Daarom begonnen we natuurlijk met een excursie langs de wijngaarden. Erg leuk om eens te zien hoe dat gaat en nog wat geleerd ook... Jaja en wij maar denken dat wereldreizigers weinig intellectuele uitdagingen hebben. Uiteraard mochten we ook diverse wijntjes proberen.



De volgende dag hebben we te paard een tocht door de voorgebergten van de Andes gemaakt. Gelukkig bleken de paarden ook naar complete beginnelingen goed te luisteren. Rinze kreeg het meest eigenwijze paard. Hij werd namelijk als meest ervaren beschouwd door drie eerdere paardrijtochtjes. Verder maakte het paard van Caren gelukkig haar naam niet waar (Tornada). Onze gids wist ook nog te vertellen dat er die dag de jaarlijkse paardenraces waren, waar wij natuurlijk ook meteen heen zijn gegaan. Helaas te laat om geld in te zetten, maar toch nog erg leuk om een keer mee te maken. Vooral de sfeer dan, paardenraces blijken erg saai: een uur wachten voor 1 minuut racen.



Omdat we nog meer wilden genieten van het gebied, hebben we de dag daarna meegedaan aan een trekking. Nou ja, trekking... eigenlijk gewoon een wandeling in de heuvels. Overigens wel een wandeling in een schitterend gebied met besneeuwde toppen op de achtergrond.



Tijdens de wandeling bleek er ineens een cactus van rechts te komen precies in de knieschijf van Caren. Na behoorlijk wat gepriegel bleek de stekel of in ieder geval een deel ervan er toch uit te willen. Met wat jodium leek hiermee alles afgerond. Helaas ging de knie 2 a 3 uur later ineens enorm veel pijn doen. Caren kon er eigenlijk niet meer op lopen. Allemaal erg vervelend, ook omdat we nog iets van 1,5 uur hadden voordat de 14 uur durende busrit richting BA van start zou gaan. Toch maar besloten om een dokter langs te laten komen. Hier ben je tenslotte voor verzekerd. Helaas liet de dokter lang op zich wachten en kwam ze pas 20 minuten voor het vertrek van de bus eindelijk langs. Maartje & Sam waren dus al richting busstation, zodat zij in ieder geval die bus zouden halen. De dokter, die overigens erg bekwaam overkwam, wist ons gelukkig vrij snel gerust te stellen. Er waren geen giftige cactussen, dit was een normale reactie, de eventuele stekel die er nog in zat moest er zelf uitgroeien, reizen was geen probleem en een beetje beweging was goed. Na het nogmaals desinfecteren, het betalen van het consult (20 pesos = 5 Euro), zijn we door de mensen van het hostel in een ware James Bond achtige scene naar het busstation geraced. M&S hadden ondertussen de exacte locatie van vertrek door gesmst (busstations zijn hier erg groot) en stonden helemaal klaar om de buschauffeur ervan te overtuigen dat hij toch echt 5 minuutjes moest wachten. Uiteindelijk helemaal niet nodig omdat wij 1 minuut voor vertrek kwamen aangerend/gestrompeld. Hoewel Caren nog steeds wat mank loopt, gaat het na twee dagen gelukkig weer een stuk beter.
Gelukkig hebben we de foto nog.



Groetjes en tot de volgende keer,

Caren en Rinze

Spaanse les

Inmiddels hebben we bijna twee weken Spaanse les, wat erg goed bevalt. Maartje en Caren begonnen op niveau nul met 2 Chinees-Amerikaanse dames en een vrij aparte Zwitser. Sam en Rinze stroomden in in A2 (voor de kenners), samen met 2 Nederlandse meiden. Op school worden wij door regeldame Bibi dus ook regelmatig de 'Dutch invasion' genoemd. De lessen begonnen met een introductie waarin werd meegedeeld dat we toch echt moesten proberen niet meer dan 20 minuten te laat te komen??!! En inderdaad, als wij precies om 9 uur op school aankomen, zijn onze leraren er vaak nog niet.

We leren echt veel! M & C kunnen inmiddels een behoorlijk gesprek voeren en S & R leren er allerlei tijden bij. Verder steken we natuurlijk ook heel veel op doordat we op school Spaans moeten praten en we ons daar het grootste deel van de tijd ook aan houden en natuurlijk maken we iedere dag braaf ons huiswerk.

In het begin was het wel behoorlijk wennen dat de Argentijnen een eigen uitspraak hebben voor een aantal belangrijke letters. Zo worden de 'y' en de 'll' een 'sj'. 'Yo llego al show de Tango' wordt dus fonetisch 'sjo sjego al sjo de tango'. Vandaar dat we de Argentijnen in het begin totaal niet konden verstaan!! Ook doen de Argentijnen niet aan 'tu' maar aan 'vos', inclusief andere vervoeging. Tja... mala suerte!

Over tangoshows gesproken, via Super-Bibi kwamen we donderdag op een speciale tango-avond (alleen muziek) terecht, waar de Argentijnse top bekende liedjes ging zingen en spelen als een soort tribute. Uiteraard kenden wij niemand, maar aan de persfotografen, flmploegen, excentrieke bezoekers en Bibi's opwinding te merken, was dit een behoorlijke happening. Echt geweldig om mee te maken. De volgende dag bleek de cd-winkel vol te staan met cd's van de mensen/ groepen die wij net op hadden zien treden....

We hebben ook al een eerste prive tangoles achter de rug, erg leuk. Vanavond volgt een groepsles, we zijn benieuwd!

Verder beginnen we behoorlijk te wennen aan het Argentijnse ritme, dit weekend hebben we zelfs om 23.00 uur gereserveerd in een restaurant! Ja, ze eten hier vrij laat. Toen we eergisteren om 20.30 wat wilden eten konden we de helft van de kaart nog niet bestellen omdat we zo ontzettend vroeg waren. Je kan hier trouwens bij het eten ook alleen maar wijn per fles bestellen. Zo'n fles kost dan wel maar 20 pesos wat omgerekend slechts 4,50 euro is. Misschien moeten we maar een wijnhandel op gaan zetten.

P.S. Geen klachten meer over het weer: het is inmiddels weer 15 graden met een zonnetje.

Nieve

Het zal je maar gebeuren...

Zaten we een paar dagen geleden nog heerlijk op het terras... Inmiddels sneeuwt het in Buenos Aires!! Voor het eerst sinds 1918. Zo bijzonder voor de mensen hier dat onze overburen de hele middag op hun balkon hebben gestaan om foto's te maken van de sneeuw (brrr).

We zagen dat dit zelfs in Nederland nieuws is. Gelukkig is het bij ons geen 22 graden onder nul!

Buenos Aires

Wat hebben wij een mooi appartement! De fotootjes vonden we al leuk (anders hadden we natuurlijk ook niet geboekt), maar de werkelijkheid is nog veel beter. Verder zitten we ook nog eens midden in het centrum.

Afgezien van de backpack van Sam die nog in Madrid stond terwijl wij allang in Buenos Aires waren, was het een lange, maar prima reis. Vooral Rinze was erg enthousiast over een kleine camera in de staart van het vliegtuig die live beelden van het opstijgen en landen liet zien. Op deze manier zie je tenminste nog iets van hetgeen er allemaal om je heen gebeurt (zie slechte foto). Omdat ze er op het vliegveld van Buenos Aires zelf ook al achter waren dat de tas van Sam er niet was en ze beloofden de tas de volgende dag bij ons appartement te zullen bezorgen (wat ze ook deden) gaf dit uiteindeljk weinig problemen.

De afgelopen dagen hebben we lekker rustig aan gedaan. We hadden de verhuizingsperikelen en het 3 nachten kamperen op een lek luchtbed nog in de benen zitten en Sam en Maartje waren natuurlijk moe van al het werken.

Wel zijn we langs het Casa Rosada geweest, het gebouw van de balkonscene van Evita Peron. Toen we op het plein aankwamen, zagen we bij toeval ook de 'dwaze moeders' die elke donderdag om 15:30 hun rondes op het plein lopen om te demonstreren voor het feit dat ze nog steeds niet weten wat het lot van hun verdwenen zonen en mannen is. Eergisteren zijn we naar Recoleta geweest (de wijk van Maxima...), daar ligt Evita begraven op de 'Cementerio de la Recoleta'. Supertoeristisch, dus daar moesten wij natuurlijk ook zeker even heen. Ook zijn we naar de wijk 'la Boca' geweest (waar het stadion van de Boca Juniors staat). Niet zo'n beste wijk, dus het werd ons met klem afgeraden om erheen te lopen. Nou zijn wij altijd muy contento als we een goed excuus hebben om de taxi te nemen, dus dat was geen probleem.
De rest van de tijd dwalen we heerlijk door de stad en genieten we van leuke kroegjes, lekker eten en prima wijn (of triple martinis...)!

Wat betreft het weer moeten we misschien nog even wat rechtzetten. Het is hier winter. En hoewel het hier veel en veel minder regent dan in Nederland, kan het hier overdag behoorlijk koud zijn. Eergisteren was het bijvoorbeeld iets van 8 graden, met winterjas prima te doen, maar geen tropische temperaturen dus. Het is trouwens wel al een keer 18 graden geweest, toen konden we lekker in het zonnetje buiten zitten. Kortom eigenlijk is het behoorlijk wisselvallig, net Nederland...

Vandaag (9 juli) is het hier onafhankelijkheidsdag en wij hopen natuurlijk op een groot feest en dan beginnen we morgen met onze Spaanse lessen.

Hoe is het in Nederland? De goede berichten stromen inmiddels binnen: gefeliciteerd familie Quist!

Vliegtuig:

Buenos Aires:



Het appartement:

Vrijheid blijheid

Inmiddels zijn we al bijna een maand niet meer aan het werk en eigenlijk….. bevalt dat uitermate goed. We genieten met volle teugen van alle vrijheid. Lekker uitslapen, boeken lezen, puzzelen (Caren vooral, hoewel Rinze ook regelmatig op http://www.puzzelsport.nl/ is te vinden), genieten van het weer en tussendoor wat studeren (Rinze dan).
Het begon allemaal half mei met de geslaagde afscheidsborrels en (-lunch) bij het CBS en de KPN. De twee weken na dat afscheid konden we de auto van Caren’s ouders lenen en dit leek ons een uitgelezen mogelijkheid om Nederland eens goed te gaan ontdekken. Immers: elke zichzelf respecterende wereldreiziger moet toch op zijn minst de highlights uit eigen land gezien hebben.
We begonnen bij de Kinderdijk. Dat bleek, aan het aantal Japanners af te leiden, een schot in de roos. Nederland op zijn best:

We raakten echt op dreef. De deltawerken, het Muiderslot, het Kröller-Müller, ze stonden allemaal op ons to-do-lijstje. Maarrr, toen belde Joost -en daarmee ontpopte zich meteen het allergrootste voordeel van compleet vrij zijn- of we zin hadden om naar Frankrijk te komen. Dat leek ons wel wat en dus hebben we meteen alle plannen omgegooid en zijn gezellig bij Joost en Ashley op bezoek geweest in het idyllische huisje l’Ayant 3 uur rijden vanaf Parijs (voor de kenners: richting Clermont-Ferrand).

Eenmaal weer thuis werd het toch ook wel tijd om wat voorbereidingen te treffen voor onze reis. Bij de GG&GD bleek dat Rinze 5 en Caren maar liefst 8 prikjes nodig had. Wat een tegenvaller, we hadden verwacht dat we onderhand toch wel alle benodigde prikjes verzameld hadden in de afgelopen jaren. Tja, ook het leven van de wereldreiziger gaat niet altijd over rozen.
Verder hebben we van alles opgezegd: huis, telefoon, tv, internet en andere abonnementen. Ook hebben we allerlei ouders gemachtigd voor onze bankzaken en moeten we een alles-in-één-wereldreizigersverzekering, die al onze Nederlandse verzekeringen gaat vervangen, afsluiten. Kortom veel geregel, maar we hebben gelukkig nog alle tijd.

Vandaar dat we toch weer proberen om wat Nederlandse hoogtepunten te bezoeken. Zonder auto zijn dat vooral hoogtepunten in de regio Den Haag, maar goed. Zo zijn we al de hele week op en nabij het strand te vinden en ook bij de waterkant in het Westbroekpark zijn we inmiddels vaste klant. Tot slot spreken we natuurlijk veel af met alle mensen die we de komende periode moeten gaan missen. Kortom gezelligheid alom.

PS Ohja, voor de 50-plussers of inwoners van Grollo onder ons: we zijn ook nog naar Cuby and the Blizzards geweest...

Nog 2 maanden

Nou ja, om precies te zijn nog twee en een halve maand en dan..... OP REIS!!

Eerste stop: Buenos Aires, Argentinië.
Zie hier ons appartement.

In dit appartement zullen we samen met Maartje en Sam in de maand juli gaan wonen. In Buenos Aires gaan we Spaans leren spreken (zover dit in één maand mogelijk is), de tango leren dansen (zover dat in één maand mogelijk is) en natuurlijk biefstuk eten (zoveel als in één in maand mogelijk is).

Na deze eerste maand in Buenos Aires gaan we met zijn tweeën door naar het noorden van Argentinië (o.a. Iguazu). Misschien steken we dan de grens over naar Brazilië, maar misschien ook wel niet. We zullen zien. Daarna gaan we in ieder geval naar het zuiden van Argentinië, naar Patagonië.

Maar eerst moeten we nog behoorlijk wat regelen in Nederland. Paspoorten verlengen, visa aanvragen, verzekeringen afsluiten, uitschrijven uit het GBA (we worden uit de CBS-statistieken geknikkerd!), het huis leegruimen, onze spullen pakken en natuurlijk afscheid nemen van iedereen. Gelukkig zijn we allebei vanaf half mei vrij, zodat we hier nog alle tijd voor hebben.

Hasta luego!